Πολλές φορές επιθυμούμε να ζήσουμε πράγματα και να βιώσουμε καταστάσεις τις οποίες ευχόμαστε από καρδιάς και από το βαθύ μέσα της ψυχής. Όμως, σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις απλά μένουμε στην ευχή και την επιθυμία χωρίς να κάνουμε το παραμικρό από την πλευρά μας ή να καταβάλλουμε την όποια προσπάθεια, ώστε να έρθει το ποθούμενο που προσδοκούμε και αναζητούμε. Δηλαδή, είναι λες και περιμένουμε να τρίψουμε το «μαγικό λυχνάρι» και να ξεπροβάλλει το «τζίνι», ελπίζοντας ότι θα βρεθούμε σε νέα πραγματικότητα με την εκφώνηση τριών ευχών.
Φίλοι μου, αν δεν επιμείνεις σε κάτι και αν δεν αγωνιστείς για κάτι δεν αρκούν μόνο οι επιθυμίες και οι ευχές από μόνα τους. Αυτό που χρειάζεται και μάλιστα είναι αναγκαίο αφορά το συνδυασμό των δυο, που σημαίνει να υπάρχουν οι επιθυμίες αλλά να γίνεται αισθητή και η ενέργεια και η δράση, με κατεύθυνση αυτές τις επιθυμίες και τον βασικό σκοπό.
Στη ζωή, τίποτα δεν έρχεται ουρανοκατέβατο (και δεν σου χαρίζεται) αν δεν κοπιάσεις και αν δεν προσφέρεις τον εαυτό σου ολόκληρο. Ακόμα όμως κι αν βρεις κάτι έτοιμο, δεν θα κρατήσει για πολύ αν πάλι δεν μεριμνήσεις να το διατηρήσεις ή να το αβγατίσεις (αν δεν ενδιαφερθείς στην πράξη). Δεν νοείται σώφρον το γεγονός να λες τα θέλω όλα και να μην δίνεις όλο σου το είναι για να πετύχεις αυτά τα όλα. Η τεμπελιά, η αδράνεια, η αδιαφορία και η νωχελική στάση δεν βοηθούν και δεν είναι καλοί σύμβουλοι.
Σε προηγούμενο κείμενο του υπογράφοντα έγινε εκτενής αναφορά για τη χρησιμότητα των ονείρων και των στόχων στην καθημερινότητα και τη συμβολή τους στην ευτυχία του καθενός. Σε αυτό το άρθρο – εκτός των άλλων – καταγράφηκε ως παράδειγμα η συνήθεια των παιδικών μου χρόνων, με το διάβασμα λογοτεχνικών έργων και ποίησης και το ταξίδεμα μου μέσα από αυτά τα κείμενα.
Στο παρόν κείμενο, θα δώσω πάλι ένα στοιχείο από τη δική μου διαδρομή και τα προσωπικά μου βιώματα που θα βοηθήσει στην εξέταση και αποσαφήνιση του θέματος. Πριν χρόνια, όταν ζούσα στο χωριό μου, για να παρακολουθήσω τα μαθήματα του Λυκείου έπρεπε να ξυπνήσω από πολύ νωρίς το πρωί (γύρω στις 5 ή 5:30) , κι αφού πάρω το πρωινό μου να φύγω τρέχοντας από το σπίτι ώστε να προλάβω το λεωφορείο που ξεκινούσε τη γραμμή του. Το λεωφορείο αυτό, άφηνε τους επιβάτες (κι εμένα μαζί!) σε διπλανό χωριό και συνέχισε την πορεία του για το Ηράκλειο. Από εκεί, ερχόταν επόμενο λεωφορείο για νέα επιβίβαση. Στην επιστροφή, γινόταν ακριβώς το ίδιο με την αναμονή για το λεωφορείο της γραμμής να είναι αρκετά μεγαλύτερη.
Στις ώρες αυτές, από το πρωινό ξύπνημα μέχρι αργά το απόγευμα που επέστρεφα στο σπίτι, η ταλαιπωρία ήταν αρκετή και υπό δύσκολες συνθήκες. Το χειμώνα το κρύο ήταν τσουχτερό και στις περιπτώσεις καταιγίδας με υψηλά μποφόρ ή χαλαζοπτώσεις, η προστασία από μια μικρή τέντα ενός καταστήματος (που λειτουργούσε ως στάση) δεν προσέφερε και πολλά. Επίσης, φτάνοντας στο σπίτι, μέχρι να γευματίσεις το μεσημεριανό σου και να ξεκινήσεις την προετοιμασία για τις σχολικές υποχρεώσεις της επόμενης ημέρας, έπαιρνε κι αυτό την ώρα του και τον χρόνο προσαρμογής για τη μετάβαση από τη μία συνθήκη στην άλλη.
Επιπλέον, σε αυτά να προστεθεί η μέριμνα και η ευθύνη από μέρους μου για το διάβασμα της μικρότερης αδερφής μου. Αρκετά βοηθητικό υπήρξε το γεγονός ότι τα καλοκαίρια συνήθιζα να μελετώ τα σχολικά βιβλία και τις σημειώσεις της δεύτερης αδερφής μου (μεγαλύτερης ηλικιακά), κι έτσι να κάνω το δικό μου φροντιστήριο – ως οδηγό – για τη νέα σχολική χρονιά.
Και αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω χρησιμοποιώντας ετούτη την προσωπική αναφορά δεν είναι βέβαια για να διαφανεί ότι η ελαχιστότητα μου αποτελεί κάποια θαυμαστή εξαίρεση, αλλά σκοπός είναι να επισημανθεί και να υπερτονιστεί ότι παρά τις όποιες αρνητικές συνθήκες συναντά κάποιος και παρά την όποια δυσκολία θα πρέπει να επιμένει και να μην σταματά την προσπάθεια. Να μην κάνει πίσω αλλά να παίρνει φόρα και να πεισμώνει, να γίνεται πιο δυνατός και με αυτή τη δύναμη να παλεύει για όσα ονειρεύεται να πετύχει. Στη δική μου περίπτωση ως μαθητής τότε, κάθε ακραία καιρική συνθήκη και κάθε εμπόδιο μετρούσε σαν μια μικρή νίκη κι ένα μικρό κατόρθωμα που με έφερναν πιο κοντά στο στόχο.
Αγαπητοί μου φίλοι, δεν χρειάζονται «μαγικά λυχνάρια». Το «μαγικό κλειδί» είναι η προσπάθεια και οι μάχες του καθενός με πρωτεύοντα στοιχεία την εντιμότητα, την ειλικρίνεια και το θάρρος. Το πείσμα του να φτάσει να αντικρύσει ως πραγματικότητα και να ζήσει θέματα όπως έναν μεγάλο έρωτα, την επιτυχία σε σπουδές, την επαγγελματική αποκατάσταση, τη δημιουργία οικογένειας και ότι τον ευχαριστεί στην τελική.
Αν λοιπόν θέλω να βρεθώ σε θέση και να σταθώ άξιος να ζήσω ό,τι κι αν ζητήσω τότε αξίζει να μην επαναπαύομαι, αλλά να βρίσκομαι σε μια δημιουργική και χρήσιμη εγρήγορση. Η ζωή μπορεί να αργεί κάποιες φορές αλλά έρχεται η στιγμή που ανταμείβει με τα δώρα της εκείνον που πίστεψε, εκείνον που προσπάθησε, εκείνον που έδειξε υπομονή, εκείνον που τσαλακώθηκε, εκείνον που μάτωσε αλλά επιβίωσε, εκείνον που έδωσε τον εαυτό του για να καταφέρει να αγγίξει ή έστω να πλησιάσει την αλήθεια του. Το δικό του «όνειρο», το δικό του «θαύμα».