Κι όμως, να που φτάσαμε σε ένα χρονικό σημείο, για πρώτη φορά μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης, όπου η σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον συντριπτικά υπέρ του δεύτερου, σε όλα τα επίπεδα. Με αφετηρία βέβαια τον χειρισμό των εσωκομματικών εκλογών και κατάληξη τα δημοσκοπικά ποσοστά που δίνουν ξεκάθαρα στο ΠΑΣΟΚ τον ρόλο τον οποίο σύντομα θα έχει και θεσμικά: αυτόν της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Υπάρχει όμως και άλλη μια σύγκριση, που έρχεται από το παρελθόν και είναι επίσης ξεκάθαρα υπέρ του ΠΑΣΟΚ, ασχέτως αν οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν θέλουν να την δουν, είτε δεν πρόκειται να το παραδεχτούν.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε αποδρομή, ο ανερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ του αδίστακτου Αλέξη Τσίπρα, επιχείρησε ανοιχτά και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να το “κατασπαράξει”: του πήρε δεκάδες στελέχη, το στοχοποίησε με χυδαίο και λαϊκίστικο τρόπο, και επεδίωξε, σχεδόν ανοιχτά, την διάλυσή του. Οριακά θα την πετύχαινε κιόλας, απλώς στην πορεία, κυρίως μετά το δημοψήφισμα του 2015 ξεκίνησε σταδιακά η δική του πτώση (του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) και η προσπάθεια έμεινε ημιτελής.
Δείτε τώρα τη διαφορά: την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται μπροστά στα μάτια μας, ουδείς στο ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Δεν παίρνουν στελέχη (πιθανόν να συμβεί αργότερα, όχι τώρα όμως, πάνω στον χαμό), δεν συμμετέχουν με κατηγορίες και χαιρεκακία στο “πανηγύρι” της ντροπής, επί της ουσίας τηρούν μια στάση πολιτικής αδιαφορίας, η οποία μέσα σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να ερμηνευτεί και ως στάση πολιτικού πολιτισμού.
Εντελώς κυνικά αν το δούμε, το ΠΑΣΟΚ έχει πολλά να κερδίσει από την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και κάμποσους λόγους για να βάλει όσο μπορεί το χεράκι του και να την επισπεύσει. Το γεγονός ότι δεν το κάνει, οφείλεται – ίσως και στο ότι δεν χρειάστηκε , αφού τα καταφέρνουν μια χαρά και μόνοι τους οι Συριζαίοι, μα – κυρίως σε μια ξεκάθαρη επιλογή να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην πολιτική και στο πώς θα ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, μακριά από ξεκατινιάσματα και εκδικητικές τάσεις.
Και τούτο, προφανώς πιστώνεται στον Νίκο Ανδρουλάκη.
