Δεν ξέρω αν οι προσευχές των πιστών έφτασαν στον προορισμό τους, η τσίκνα πάντως από τις δεκάδες αυτοσχέδιες καντίνες και ψησταριές, τον σκοπό τους τον επιτέλεσαν.
Δεν ξέρω επίσης αν ήταν η ανάγκη για ένα σουβλάκι μεγαλύτερη από την κατάνυξη και την προσευχή, αλλά αν κρίνω από τις πλαστικές καρέκλες που ήταν όλες γεμάτες, μάλλον οι χιλιάδες που έφταναν στην Αγία Μαρίνα της Βόννης ήταν όλοι πεινασμένοι, δεν εξηγείται αλλιώς.
Είναι η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρη της Κρήτης αναμφίβολα και αυτό είναι αποδεκτό από όλους και κανέναν δεν ενοχλεί.
Πάγκοι, μικροπωλητές, μπιχλιμπίδια ακόμη και μικρά ζώα πωλούνταν έναντι αδρού αντιτίμου στους δρόμους, πριν φτάσεις στην θαυματουργή μονή της Αγίας Μαρίνας.
Χιλιάδες κόσμου που έφταναν άλλοι με δίκυκλα, άλλοι με αυτοκίνητα και πολλοί ,πάρα πολλοί πεζοί.
Μπλοκαρισμένοι μέσα στα στενά δρομάκια πέριξ της Μονής, βρήκαμε παρηγοριά στους «πρόθυμους» της περιοχής που έναντι αντιτίμου πάρκαραν αυτοκίνητα σε αλάνες ακόμη και μέσα στις αυλές των σπιτιών τους με την υπόσχεση να τα «προσέχουν».
Την θαυματουργή εικόνα δεν κατάφερα να την προσκυνήσω, δεν είχε και νόημα η προσευχή πλέον, αφού δεκάδες άλλες σκέψεις είχαν «ενοχλήσει» την όποια προσπάθεια κατάνυξης και καλής προαίρεσης…
Μάλλον το ίδιο άβολα να ένιωσαν και άλλοι που σε μια δύσκολη τους στιγμή είχαν προσευχηθεί στην Αγία Μαρίνα και είχαν ζητήσει την συνδρομή της.
Όσοι είχαν περπατήσει χιλιόμετρα κρατώντας τάματα και λαμπάδες.
Πάλευες να μην «λυγίσεις» από την βαλκανικόφολκορ απόδοση μιας γιορτής που ήθελες να μυρίζει περισσότερο λιβάνι και μύρο παρά σουβλάκι και καπρικό.
Αλλά η τελετουργία αυτή κρατά χρόνια και κανείς δεν επιθυμεί να την αλλάξει σε κάτι άλλο…
Ακόμη και οι Αρχές και οι Φορείς που άφησαν χθες χιλιάδες να καταφτάνουν χωρίς καμία επιτήρηση και βοήθεια αφού είναι μάλλον σίγουροι πως από θαύμα κανείς δεν θα κινδυνεύσει…
Στην Αγίας Μαρίνα της Βόννης θα επιστρέψω σε μια ήσυχη της στιγμή.
Όπως και άλλοι πιστεύω που χθες ένιωσαν μια ταραχή στο στομάχι τους όταν είδαν μέσα στην αυλή της Μονής αυτοσχέδια στρώματα με νέα κορίτσια και αγόρια Ρομά, να πλαγιάζουν χαϊδεύοντας ο ένας τον άλλον συμμετέχοντας μάλλον σε μια τελετουργία άγνωστη σε ένα σύγχρονο πολιτισμό που δεν έχει απωλέσει την πίστη του αλλά κινδυνεύει από τις γραφικότητες να χάσει την ψυχραιμία του…
Και του χρόνου!
Ίσως κάπως αλλιώς …
Ίσως και τα ίδια…