Αναρωτιέμαι κατά πόσο μας είναι εύκολο να ανοίξουμε την καρδιά μας και να φανερώσουμε τα αληθινά μας συναισθήματα προς το πρόσωπο το οποίο ξεχωρίζουμε και επιθυμούμε να είμαστε μαζί. Να ομολογήσουμε δηλαδή χωρίς ντροπή και δισταγμό ότι ναι σε θέλω, σε θέλω μαζί… μια αποκάλυψη κι ένα γεγονός που θα σηματοδοτήσει εξελίξεις είτε θετικές είτε μη θετικές βάσει αυτών που προσδοκούμε για να δούμε ως πραγματικότητα.
Για παράδειγμα, να είμαστε σε θέση να πούμε τα εξής σημαντικά για εμάς και το συναίσθημα μας: Σε θέλω μαζί, στα εύκολα και στα δύσκολα – στις όμορφες και τις άσχημες μέρες. Να είσαι μαζί κι εγώ να μην φοβάμαι τίποτα, ούτε μπόρες ούτε καταιγίδες και ούτε τα φουρτουνιασμένα κύματα της ζωής, γιατί θα ξέρω ότι θα είσαι εκεί. Θα παίρνω στήριξη και θάρρος από εσένα και την παρουσία σου και θα γίνομαι παντοδύναμος και πανίσχυρος. Γιατί ναι, μαζί σου όλα θα μπορώ να τα κατορθώσω. Μαζί σου, θα γίνουν δυνατά τα αδύνατα.
Σε θέλω μαζί, να σε νιώθω και να με νιώθεις, αλλιώς η ζωή θα έχει χάσει το κεντρικό της νόημα. Να μπορώ να πω ότι ζω στ’ αλήθεια και όχι ότι απλά υπάρχω προσποιούμενος ότι ζω. Να ζω μέσα από σένα κι εσύ μέσα από μένα και σκοπός μου να γίνει η δική σου ευτυχία και το δικό σου χαμόγελο, για να μπορώ κι εγώ να μετρήσω στιγμές ευτυχίας και να χαμογελάσω στ’ αλήθεια και από ψυχής, κάτι που θα λείπει αν δεν έχω εσένα, αν δεν είσαι εσύ εδώ μαζί.
Σε θέλω μαζί, κι η κάθε μέρα να είναι γιορτή και εμείς οι δυο οι επίσημοι και μοναδικοί προσκεκλημένοι. Μαζί όταν χαράζει το πρωί, μαζί κι όταν πέφτει η νύχτα. Μαζί να περπατάμε με οδηγό το φως του φεγγαριού, μαζί και στη δόξα που μοιράζει το φως του ήλιου… μαζί, ως ταίρι κανονικό και ενωμένο. Η αγάπη μας να είναι τραγούδι που η μουσική και τα λόγια του θα ακούγονται σε κάθε σοκάκι και πλατεία και ο έρωτας να μοιάζει με ποίημα που όμοιο του δεν γράφτηκε ξανά από ποιητή, γιατί το συναίσθημα θα υπερβαίνει κάθε ρομαντισμό, κάθε ορμή και κάθε επιδέξια ποιητική περιγραφή και πολύτιμη έμπνευση.
Σε θέλω μαζί, να σου κρατώ το χέρι – να μου κρατάς το χέρι, να σε αγγίζω – να με αγγίζεις και ο χρόνος να σταματά σε αυτό το σημείο και όλα τα ρολόγια της γης να παγώνουν την κίνηση τους, ως υπόκλιση και σεβασμό σ’ αυτή την εξαίσια ένωση των δύο σε ένα. Γιατί αλλιώς θα είμαι μόνος, ολομόναχος και έρημος να τριγυρνώ στο πολύβουο πλήθος, αναζητώντας τη δική σου μορφή και εικόνα σ’ ένα πάντα που θα μοιάζει χαώδες και θλιβερό.
Σε θέλω μαζί, να σ’ ακολουθώ σε όποια γωνιά του Πλανήτη και κάθε τόπος να είναι καινούρια πατρίδα γιατί θα είσαι εκεί, πρόσωπο δικό μου και αγαπημένο. Το μοναδικό δικό μου πρόσωπο. Να συμπληρώνεις με την παρουσία σου κάθε κενό και ανάγκη… και να είσαι αυτό το κομμάτι του πάζλ που αν δεν προστεθεί η τελική εικόνα θα είναι άχαρη και ανολοκλήρωτη, γιατί θα λείπει το σημαντικότερο κομμάτι, αυτό που αναγράφει και εμφανίζει την αγάπη και την ευτυχία, δηλαδή θα απουσιάζει η βασική και ζωογόνος ουσία της ύπαρξης στο σύνολο της.
Σε θέλω μαζί, για να μπορώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω ότι δεν χάθηκαν όλα. Όσες συμφορές κι αν ήρθαν και όσες πληγές κι αν άνοιξαν, να σβήσουν μπροστά σ’ αυτό το θαύμα που θα σημάνει την ανάσταση και την επιστροφή από τα έγκατα της γης. Κι εγώ να ευχαριστώ τη ζωή που στάθηκα τυχερός γι’ αυτή την ευεργεσία της σπάνιας συνάντησης και αυτού του ξέχωρου ανταμώματος.
Σε θέλω μαζί, να σε θαυμάζω το κάθε λεπτό και την κάθε στιγμή γιατί είσαι αυτή που είσαι. Η σπουδαία προσωπικότητα, με μοναδική – απίστευτη ομορφιά στα μέσα και στα έξω σου (που ξεπερνά κατά πολύ τα ανθρώπινα και τα επίγεια), κι αυτό το γεμάτο βλέμμα… Χριστέ μου, αυτό το αιώνιο βλέμμα – γεμάτο με όλες τις αλήθειες και τα κάλλη που γεννήθηκαν στου κόσμου τα μέρη.
Σε θέλω μαζί λοιπόν… και θέλω μόνο εσένα γι’ αυτό το μαζί, γι’ αυτή τη συμπόρευση, γι’ αυτή την ένωση, γι’ αυτό το όνειρο, γι’ αυτό το θαύμα. Το δικό μου θαύμα, το δικό μας θαύμα.
Αγαπητοί μου φίλοι – αναγνώστες, όπως έχει αναφερθεί ξανά στα γραφόμενα του υπογράφοντα, τα χρόνια περνούν γι’ αυτό μη διστάσετε να ανοίξετε και να φανερώσετε – να ελευθερώσετε τα διαμάντια που υπάρχουν στον μέσα εαυτό και την καρδιά σας. Και περισσότερο, μην αρνηθείτε την ομολογία όλων όσων νιώθετε για το πραγματικό ποθούμενο. Όταν το συναίσθημα είναι αληθινό και όταν το πρόσωπο που απευθύνεστε νιώσετε ότι είναι το σωστό, τότε μην το καθυστερείτε για πολύ. Μιλήστε εκ βαθέως σ’ αυτό το πρόσωπο που επέλεξε και ξεχώρισε η καρδιά και το είναι σας ολόκληρο… και αφεθείτε σ’ αυτήν την υπέρτατη ομορφιά, σ’ αυτό το υπέροχο μονοπάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και της ζωής.
Και να θυμάστε, ότι υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι και προσωπικότητες αλλά όπως γράφει και ο σπουδαίος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης (και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο): Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για τους συναντήσεις κάποτε.
