Δυστυχώς συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις ο καθένας μας να συναντά ανθρώπους που αντί να χαρούν με την εξέλιξη σου, να επιδεικνύουν κακεντρέχεια και να βγάζουν προς τα έξω «χολή» και ασχήμιες για σένα. Ακόμα, το χειρότερο είναι όταν κοιτούν να ανακόψουν την πορεία σου με διάφορους τρόπους και προσκόμματα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως από τη συναισθηματική κενότητα που επικρατεί στο μέσα τους σε ό,τι αφορά πάντα την απουσία θετικών συναισθημάτων.
Στην πραγματικότητα τα άτομα αυτά αδυνατούν να χαρούν, να προσφέρουν, να αφεθούν σε όμορφα συναισθήματα όπως αδυνατούν και να αγαπήσουν ολοκληρωτικά. Έτσι έμαθαν κι έτσι συνηθίζουν να ζουν, νομίζοντας ότι αυτή είναι η ορθή επιλογή. Διακατέχονται από ψυχρότητα και αδιαλλαξία και αρνούνται πεισματικά την απελευθέρωση από ένα πλαίσιο σκέψης και συμπεριφοράς που λειτουργεί σαν φυλακή για τους ίδιους.
Κάτι τέτοιο αφορά τάσεις ανταγωνισμού, εγωκεντρισμού, φοβικά σύνδρομα ή ενίοτε αντιλήψεων που θεωρούν ότι ο άλλος είναι κτήμα τους ή ότι πρέπει με το δικό τους σκεπτικό να τους ακολουθεί στο καθετί και να βρίσκεται υποδουλωμένος σε εκείνους. Και διαρκώς, προβάλλουν επιχειρήματα (που φαίνονται πειστικά στους άλλους) για να δικαιολογήσουν τη στάση και τις αποφάσεις τους.
Για παράδειγμα, θα σας αναφέρω μια γνωστή μου περίπτωση. Πριν χρόνια, ένα νεαρό παιδί γεμάτο όνειρα και ελπίδες πίστεψε σε κάποιον και τον εμπιστεύτηκε τυφλά στο οτιδήποτε. Για πολύ καιρό, στάθηκε δίπλα του σαν βράχος και τον στήριξε με τις όποιες λιγοστές του δυνάμεις στο δρόμο που θέλησε να διαβεί και στις επιλογές του, παρά το ότι ήταν μικρότερος ηλικιακά. Θυσίαζε χρόνο από τον χρόνο του για να προσφέρει με την ψυχή του σε αυτό το άτομο. Δηλαδή, τον ευεργέτησε στην ουσία.
Αργότερα, όταν ο δεύτερος κατάφερε να επιτύχει στην πορεία του και να ανελιχθεί στον τομέα του (και να φτάσει πολύ ψηλά), λησμόνησε εντελώς την ευεργεσία του πρώτου και το πώς του στάθηκε στα πρώτα του βήματα. Όταν ο νεαρός χρειάστηκε τη βοήθεια του, εκείνος τον κορόιδεψε όχι μία αλλά αρκετές φορές. Κι όμως, από την καλοσύνη και την αθωότητα του συνέχισε να είναι δίπλα του και να συντρέχει στο καθετί που μπορούσε.
Όταν ήρθε η στιγμή που νέος αντέδρασε και εξέφρασε το παράπονο και τη δυσαρέσκεια του για κάποια μεγάλη απαξίωση που έγινε προς το πρόσωπο του, εκείνος δείχνοντας θιγμένος και σφόδρα ενοχλημένος σηκώθηκε από την πολυτελή πολυθρόνα του γραφείου του, κλείδωσε την πόρτα και τον έπιασε από τα λαιμό. Μάλιστα, τον έσφιξε τόσο δυνατά σε σημείο που ο νέος ένιωσε να του κόβεται η ανάσα (συνοδεία βεβαίως και υβριστικών φράσεων και απειλών). Μετά από αυτό το περιστατικό, ο νεαρός παρά τη δυσμενή του κατάσταση, ανακοίνωσε στον άνθρωπο αυτόν ότι πλέον αποφάσισε την οριστική αποχώρηση από το περιβάλλον εκείνο και ότι παύει και την όποια συμμετοχή σε πράξεις βοηθητικές για τον δεύτερο. Η απάντηση του ήταν «χαίρομαι που επέλεξες να αναλάβεις τις ευθύνες σου αλλά δεν θα καταφέρεις να πας και πολύ μακριά χωρίς εμένα».
Αγαπητοί μου φίλοι, ο νέος της ιστορίας μας βρήκε το θάρρος και ακολούθησε τον δικό του δρόμο, μακριά από έναν κόσμο και ένα περιβάλλον που τόσο τον πλήγωσαν και τον πίκραναν. Όμως, μετά από καιρό και μεγάλη προσπάθεια όταν έφτασε η στιγμή να αποκατασταθεί επαγγελματικά σε έναν χώρο που κι εκεί έδωσε τη ψυχή του αγνά και καθαρά, έμαθε από επίσημα χείλη ότι με παρέμβαση του παλιού ευεργετημένου (σε κεντρικό επίπεδο) δεν μπορούσε να πλέον να συνεχίσει και να αποκτήσει την εργασιακή σταθερότητα που ονειρεύτηκε και την οποία άξιζε λόγω του έργου του.
Ο νέος που από ένα σημείο έπαψε να είναι και τόσο νέος γιατί τα χρόνια πέρασαν, δεν το έβαλε κάτω και δεν οπισθοχώρησε. Ήρθε σε οριστική ρήξη με το παρελθόν που τόσο τον αδίκησε. Σήμερα, δηλώνει αισιόδοξος και αναμένει τον διορισμό του μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, με τις γνώσεις, την αξία του, τις δυνάμεις του και την προσωπική του προσπάθεια, ενώ παράλληλα μπαίνει μπροστά σε έργα και πράξεις που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Όσο για το άλλο πρόσωπο που φέρθηκε κατά αυτόν τον τρόπο, η ιστορία κλείνει με τη φράση που ο ίδιος συνήθιζε να λέει όταν κάποιος δεν πήγαινε με τα «νερά» του και βάσει των αποφάσεων του. Αναφωνούσε: «θα τον τελειώσω!». Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, δεν έχει καταλάβει ότι εκείνος είναι «τελειωμένος» και εννοώ συναισθηματικά. Όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, δεν θα μπορέσει να βιώσει ποτέ την πραγματική ευτυχία, γιατί μέσα του θα είναι άδειος και κενός… βυθισμένος και εγκλωβισμένος στις τόσες αδικίες και τον αήθη και ανάρμοστο τρόπο του.
Γι’ αυτό φίλοι μου, όσο μπορείτε να μοιράζετε αγάπη και συμπαράσταση και να είστε εκεί σε όποιον το χρειάζεται και ανάλογα με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις σας. Να προσφέρετε απλόχερα και να χαίρεστε με την πρόοδο του άλλου σαν να είναι δική σας πρόοδος. Και να μην ξεχνάτε ότι όσα στερηθήκατε αδίκως και απρεπώς θα τα βρείτε μπροστά σας. Γιατί, «Όσα μου στέρησες… θα έρθουν ξανά!», σαν τα χελιδόνια που επιστρέφουν την κάθε άνοιξη, φέρνοντας μαζί τους την ίδια την άνοιξη.