Στο “Γεννήθηκα στη Σαλονίκη”, ο Διονύσης Σαββόπουλος βάζει την Ελευθερία Αρβανιτάκη να τραγουδά:
“Μέσα απ’ τον τοίχο που έσκασε η μπόμπα,
βλέπει ένα συντριβάνι από χρυσό,
ο κόσμος λιώνει σα δωμάτιο με σόμπα
κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό”.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Οι δυο Ελλάδες λοιπόν.
Η μία, καθηλωμένη σε παθογένειες δεκαετιών, ανίκανη και απρόθυμη να εκσυγχρονιστεί ουσιωδώς, εγκλωβισμένη στην διαφθορά και την αναξιοκρατία. Μια χώρα που εκτός των άλλων, ενώ προσπαθεί να προοδεύσει έστω και με μικρά βήματα και ενίοτε τα καταφέρνει, ταυτόχρονα οπισθοχωρεί κιόλας σε βασικά θέματα, όπως αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και η άλλη. Η χώρα των σπουδαίων αθλητών και προσωπικοτήτων, των λαμπρών επιστημόνων, των σημαντικών καλλιτεχνών. Η χώρα του Νανόπουλου και του Κριμιζή , του Λάνθιμου, του υπέροχου Μανόλο Καραλή, του Τεντόγλου, του Σπανούλη. Και του Γιάννη φυσικά. Η χώρα που στηρίχθηκε στις πλάτες του γιου νιγηριανών μεταναστών για να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ.
Αυτό που μετράει περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι το αθλητικό ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Είναι ο χαρακτήρας του και η αγάπη του για την Ελλάδα. Ένας αθλητής που έχει κατακτήσει τα πάντα στην απίστευτη καριέρα του, χαρακτήρισε την τρίτη θέση της Εθνικής ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας του. Και τούτο αξίζει πραγματικά να μας κάνει χαρούμενους. Όχι επειδή ένας τέτοιος παιχταράς μεγάλωσε εδώ. Αυτό τυχαίνει. Ούτε για τις επιτυχίες του. Αυτές ανήκουν στον ίδιο, στο τιμ του και στην σκληρή δουλειά τους.
Χαρούμενοι και ίσως υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε επειδή το περιβάλλον στο οποίο ανδρώθηκε, η οικογένειά του πρωτίστως μα επίσης οι δάσκαλοι, οι γείτονες, οι φίλοι του, έφτιαξαν μια προσωπικότητα – υπόδειγμα που πραγματικά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Και ταυτόχρονα διαμόρφωσαν έναν Έλληνα που παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια τα οποία συνάντησε στη ζωή του και από το ελληνικό κράτος, λατρεύει να παίζει με το εθνόσημο και να παλεύει για να δώσει χαρά σε δέκα εκατομμύρια Έλληνες.
Ο Γιάννης εισέπραξε και ρατσισμό μεγαλώνοντας. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει. Αλλά εισέπραξε προφανώς και αγάπη τόση και τέτοια που νιώθει διαρκώς την ανάγκη να την ανταποδίδει. Κατά τούτο, είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της Ελλάδας της καλοσύνης, της ανθρωπιάς, της ευγένειας και του σεβασμού. Της Ελλάδας του γνήσιου πατριωτισμού.
Με αφορμή την επιτυχία της Εθνική και όπως ήταν αναμενόμενο φυσικά η μία Ελλάδα, επιχείρησε να συναντήσει την άλλη και να κλέψει λίγη από την λάμψη της. Ο Θάνος Πλεύρης, που αν ήταν στο χέρι του οι γονείς του Γιάννη Αντετοκούνμπο θα είχαν συλληφθεί και απελαθεί την ημέρα που πάτησαν το πόδι τους στον τόπο μας , έσπευσε να τον συγχαρεί με ανάρτησή του στα social.
Όπως έσπευσε και ο Άδωνις Γεωργιάδης που κάποτε τον αποκαλούσε “Ακενοτούμπο”.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες μετανάστες στοιβάζονται σε εντελώς ακατάλληλες συνθήκες σε δομές της κακιάς ώρας στην Κρήτη (αφού, όπως οι περισσότεροι μπορούσαμε να προβλέψουμε, η μείωση των μεταναστευτικών ροών το περασμένο μήνα οφειλόταν περισσότερο στον καιρό και λιγότερο στα μέτρα της κυβέρνησης) και αντιμετωπίζονται περίπου ως εισβολείς. Αν κάποιος ανάμεσά τους έχει αθλητικό ταλέντο , ας το πει τώρα. Ειδάλλως ας σωπάσει για πάντα, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τον στέλνει σε κέντρα κράτησης, του αρνείται το δικαίωμα να κάνει αίτηση για άσυλο, του φέρεται σαν να είναι εγκληματίας και επιπλέον είναι και υπερήφανη για όλα τα παραπάνω.
Αυτές τις ημέρες, εξαιτίας του Ευρωμπάσκετ και των ωραίων στιγμών που μας χάρισε, του Μανόλο Καραλή και πιθανόν του Μίλτου Τεντόγλου, η ωραία, ηλιόλουστη Ελλάδα έχει έρθει λίγο περισσότερο στο προσκήνιο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και την ύπαρξη της πιο σκοτεινής πλευράς της.
Αντιθέτως, οφείλουμε πάντα να θυμόμαστε ότι εφόσον γεννηθήκαμε και ζούμε εδώ, αμφότερες συνυπάρχουν και έξω μα και μέσα μας. Και να δίνουμε καθημερινά τη μάχη με τους άλλους και με τον εαυτό μας για αποτελούμε μέρος της χώρας του Γιάννη. Και όχι της χώρας εκείνων που -κάνουν ότι- δεν ξέρουν να προφέρουν το όνομά του.