Οι αποκαλύψεις για την δράση της “Μαφία της Κρητης” που αφορούν σε ανθρώπους της Εκκλησίας, αναμενόμενα “ερεθίζουν” περισσότερο από τις υπόλοιπες την κοινή γνώμη.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ταυτόχρονα βέβαια, και πέραν της κουτσομπολίστικης διάστασης του πράγματος, υπάρχει και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που έχει απογοητευτεί πραγματικά από όλα αυτά – είναι το κομμάτι που εξακολουθεί να σέβεται τον κλήρο και τους κληρικούς.
Και τούτο έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Παρότι, χωρίς να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ, όσοι έχουν ασχοληθεί ενδελεχώς με αυτό, γνωρίζουν καλά πώς σε επίπεδο παρασκηνίου, οι διεργασίες στους κόλπους της εκκλησίας, κάνουν το πολιτικό παρασκήνιο να μοιάζει με νηπιαγωγείο, σε αμιγώς κοινωνικό επίπεδο, παραμένει εντυπωσιακό πώς ακόμα και σήμερα, το στερεότυπο του “ανθρώπου του Θεού” έχει τόσο βαθιές ρίζες.
Ασφαλώς πολλοί κληρικοί επιτελούν το καθήκον τους με ήθος και συνέπεια. Ορισμένοι δε, μάλλον όχι οι περισσότεροι, έχουν το ανοιχτό μυαλό να μην μένουν στο ασφυκτικό και συχνά αναχρονιστικό γράμμα του εκκλησιαστικού νόμου και να μπαίνουν στο πνεύμα του, κηρύττοντας την αγάπη και την ανθρωπιά άνευ όρων και διακρίσεων.
Πλην όμως έχουμε και αρκετά παραδείγματα περί του αντιθέτου: μισαλλόδοξα κηρύγματα, σκοταδιστική και ενίοτε φασιστική αντίληψη, σκληρότητα απέναντι σε ευάλωτες ομάδες. Και επιπλέον μικροπολιτικά παιχνίδια, μπίζνες εκατομμυρίων, αδίστακτη κερδοσκοπία, μοναστήρια που λειτουργούν με την λογική μεγάλης πολυεθνικής.
Δεν περιγράφουμε κάτι μακριά από εμάς ή κάτι σπάνιο, την εξαίρεση στον κανόνα. Περιγράφουμε σειρά ειδήσεων και περιστατικών, σκανδάλων και αποκαλύψεων που μονοπώλησαν κατά καιρούς την επικαιρότητα. Τα περιστατικά που δεν έφτασαν ποτέ στις ειδήσεις, είναι πιθανότατα πολύ περισσότερα.
Και εντούτοις, μετά από όλα αυτά, ορισμένοι εκπλήσσονται ακόμα επειδή ονόματα κληρικών βρέθηκαν στην δικογραφία μιας εγκληματικής οργάνωσης.
Καθίσταται σαφές λοιπόν πώς η Εκκλησία και στην Ελλάδα διατηρεί έναν βαθμό επιρροής που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός από τους πολλούς, ωστόσο η πολιτική και η δικαστική εξουσία του τόπου τον αντιλαμβάνονται άριστα και τον φοβούνται κιόλας (εκείνος ο περιβόητος διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας έχει εξελιχθεί σε σύντομο ανέκδοτο.)
Δεν προκύπτει κάποιο σαφές συμπέρασμα από τα παραπάνω. Παρά μονάχα, ίσως, το εξής: οι πραγματικοί άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι που διακονούν την αγάπη και την ενσυναίσθηση, δεν είναι ανάγκη να φοράνε ράσα. Όπως λέει ο σοφός λαός, εκείνος που εξακολουθεί να έχει τον κλήρο ψηλά στην εκτίμησή του, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Άρα, ας μην πέσουμε από τα σύννεφα, ό,τι κι αν προκύψει από εδώ και πέρα. Οι κληρικοί άλλωστε αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας.
Αν μια κοινωνία παράγει παραβατικούς τραμπούκους, η πιθανότητα κάποιοι εξ΄ αυτών να είναι ιερωμένοι, κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλειστεί.
