Ήταν αρχές του 2009 όταν οι αγρότες του νομού Ηρακλείου και στη συνέχεια και ολόκληρης της Κρήτης, είχαν οργανωθεί και συσπειρωθεί σε μια σειρά από κινητοποιήσεις για την διεκδίκηση των αιτημάτων τους τα οποία δεν διαφέρουν πολύ από τα σημερινά αιτήματα των παραγωγών του πρωτογενούς τομέα.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές οργανώσεις συσπειρωμένες και συντεταγμένες είχαν καταφέρει να ενώσουν σε ένα κοινό αγώνα τους αγρότες όλων των κομμάτων και όλων των κλάδων παραγωγής: ελαιοπαραγωγούς, αμπελουργούς , παραγωγούς θερμοκηπιακών προϊόντων, κτηνοτρόφους, τυροκόμους, μελισσοκόμους. Είχαν γίνει μια γροθιά. Μέρα με την μέρα όλο και περισσότεροι συντάσσονταν σε αυτόν τον αγώνα. Τον αγώνα για την επιβίωση τους.
Οι κινητοποιήσεις είχαν ξεκινήσει με μεγαλειώδεις πορείες διαμαρτυρίας με τρακτέρ και αγροτικά οχήματα και φορτηγά, στους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου. Οι αγρότες παρέμεναν για ώρες έξω από τα γραφεία της τότε Περιφέρειας Κρήτης και της τότε Νομαρχίας. Παρέμεναν εκεί μέχρι να λάβουν απαντήσεις από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης. Πραγματοποιούσαν συσκέψεις επί συσκέψεων για να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους, οι οποίες σε καμία των περιπτώσεων δεν έτειναν προς αποκλιμάκωση. Υπήρχε πάθος και αποφασιστικότητα τα οποία είχαν καλλιεργηθεί από τα συσσωρευμένα προβλήματα τους. «Ή όλα ή τίποτα», αυτό ήταν το σύνθημα.
Είχε ακολουθήσει ο επί μέρες αποκλεισμός της εθνικής οδού σε διάφορα σημεία του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης. Υπήρχε συντονισμός σε όλο το νησί. Αποκορύφωμα της αγωνιστικής δράσης των αγροτών της Κρήτης το 2009, ήταν η κατάληψη για ένα 24ωρο της πίστας του αεροδρομίου Ηρακλείου. Για πρώτη φορά στα χρονικά της λειτουργίας του «Νίκος Καζαντζάκης» δεν πραγματοποιούνταν πτήσεις από και προς το αεροδρόμιο, εξαιτίας της κατάληψης της πίστας από τρακτέρ και φορτηγά. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την οργή και τον αγώνα των αγροτών.
Μετά από μερικές ημέρες ελήφθη απόφαση για μετάβαση στην Αθήνα -όχι αντιπροσωπείας αγροτών- αλλά και πάλι συσπειρωμένα και οργανωμένα με τα αγροτικά τους αυτοκίνητα και τρακτέρ. Εκατοντάδες αγρότες επιβιβάστηκαν στα πλοία της γραμμής από Ηράκλειο και Χανιά με προορισμό την Αθήνα και σκοπό να φτάσουν έξω από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης προκειμένου να διαδηλώσουν για τα προβλήματα τους. Θυμόμαστε όσοι βρεθήκαμε εκεί ποια ήταν η συνέχεια της συγκεκριμένης κινητοποίησης .
Η πορεία προς το υπουργείο δεν έγινε ποτέ, γιατί ο τότε αναπληρωτής υπουργός δημόσιας τάξης -συντοπίτης μας- έστειλε τα ΜΑΤ στο λιμάνι του Πειραιά για να τους αποτρέψει. Αντί πορείας οι αγρότες εγκλωβίστηκαν στο λιμάνι όπου παρέμειναν για δύο μέρες με τις γνωστές συνέπειες.
Από τότε, ποτέ ξανά δεν υπήρξαν στην Κρήτη αντίστοιχες κινητοποιήσεις σε όγκο, παλμό και συμμετοχή. Και όχι μόνο δεν είδαμε μεγαλειώδεις πορείες, αλλά φτάσαμε στο σημείο πριν λίγα χρόνια, αντιπροσωπεία συνδικαλιστών να επισκέπτεται τον υπουργό αγροτικής ανάπτυξης με τη συνοδεία λύρας και ρακής.
Τα προβλήματα στον αγροτικό κλάδο παραμένουν και μάλιστα λόγω της κλιματικής αλλά και της ενεργειακής κρίσης, της τεράστιας αύξησης του κόστους παραγωγής και πολλών άλλων παραγόντων, έχουν διογκωθεί. Φυσικά και έχουν περισσότερους λόγους οι αγρότες της Κρήτης να βγουν στους δρόμους σήμερα. Έχουν εξασφαλίσει τα εισοδήματα τους; Είναι σε τέτοιο βαθμό ικανοποιητικές οι τιμές παραγωγού στα προϊόντα τους, ώστε δεν υπάρχει λόγος να διαμαρτύρονται γι’ αυτό; Σχεδιάστηκαν σε πολιτικό επίπεδο στρατηγικές εξομάλυνσης των προβλημάτων τους; Οι αγρότες της Κρήτης ξέρουν.
Aγάπη Ροδίτη
