Αν υπάρχει κάτι που χαροποιεί τον κόσμο του ΟΦΗ,έστω και μετά από μια 3ετία από την επιστροφή της ομάδας στη Σούπερ Λιγκ,με όχι και τόσο καλά αποτελέσματα, είναι το ότι έχει πάρει τον τσαμπουκά ομάδων όπως είναι ο Παναθηναϊκός.
Του Παναθηναϊκού που λόγω των γνωστών συγκυριών, έκανε πάρτι μια ζωή με τον ΟΦΗ κερδίζοντας τον χωρίς να ιδρώσουν οι παίχτες του τη φανέλα τους, εντός και εκτός έδρας,σε Πρωτάθλημα,Κύπελλο και…φιλικά, όποτε αντιμετώπιζαν την ομάδα της Κρήτης.
Αυτό έχει αλλάξει ήδη από το ’13-’14 όταν και στον πρώτο Ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με εκείνο το γκολ του Θ.Παπάζογλου ο ΟΦΗ κέρδισε τους “πράσινους” με 1-0 για να αποκλειστεί τελικά στην παράταση στον επαναληπτικό της Λεωφόρου.
Όμως η αρχή είχε ήδη γίνει.
Την επόμενη χρονιά κέρδισε για πρώτη φορά (ever) μέσα στη Λεωφόρο με εκείνο το εκπληκτικό 1-2 και τον τεράστιο Γκατούζο στον πάγκο του.
Στην πραγματικότητα είχε προηγηθεί μόνο το περίφημο 2-5 στο παγωμένο ΟΑΚΑ το 1987,τότε που ο Βασίλης Δανιήλ είχε δηλώσει το αξέχαστο: “Είμαι 100 χρόνια μπροστά”.
Πριν και μετά το ’87 το χάος! Μόνο ήττες (και βαριές ήττες),ελάχιστες ισοπαλίες όλες τους ιστορικές,σαν εκείνη με το γκολ του Κουτσουπιά το ’97 και ούτε μία νίκη μέσα στη Λεωφόρο!
Μέχρι το 2014 γιατί από κει και μετά κύλισε πολύ νερό στ’αυλάκι.
Ο Παναθηναϊκός έγινε κανονικός… πελάτης του ΟΦΗ.
Είχαν εν τω μεταξύ αλλάξει και τα ιδιοκτησιακά (καταλαβαίνετε) στις δύο πλευρές και όλα ήταν πια διαφορετικά.
Από τότε οι Κρητικοί μετρούν 6 νίκες (οι 3 εκτός έδρας) και άλλες τέσσερις ισοπαλίες σε 14 συνολικά παιχνίδια Πρωταθλήματος,Playoff και Κυπέλλου.
Καθόλου κακό σαν στατιστικό. Ειδικά αν το συγκρίνουμε με το μαύρο για τον ΟΦΗ παρελθόν των αναμετρήσεων των δύο ομάδων.
Φετινό Πρωτάθλημα
Γενικά τώρα,επειδή βλέπω πολλή γκρίνια από τον κόσμο.Μέχρι ενός σημείου έχει δίκιο γιατί η επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ και η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό του δημιούργησαν υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες για κάτι καλύτερο από αυτό που αντικειμενικά μπορεί η ομάδα,όμως φέτος ο ΟΦΗ δείχνει κάποια καλά στοιχεία και αυτό θα πρέπει να το πιστώσουμε στον προπονητή και τη διοίκηση.
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι είχε προηγηθεί την περυσινή χρονιά.
Παλεύει τα παιχνίδια και παίρνει,έστω την ισοπαλία, που μπορεί να μην του δίνει πολλούς βαθμούς αλλά χτίζει ξανά ένα σοβαρό προφίλ στην ομάδα,που δε διασύρεται από γήπεδο σε γήπεδο.
Τέλος και μόνον η απογοήτευση όλων εκείνων που για δεκαετίες είχαν τη νίκη επί του ΟΦΗ σαν δεδομένη,νομίζω ότι αρκεί για να μας κάνει χαρούμενους ή όχι;
