Το πρώτο ημίχρονο του ΟΦΗ στο Βόλο ήταν το καλύτερο ημίχρονο του ΟΦΗ τα τελευταία (πολλά) χρόνια και κάτι παραπάνω: η επιβεβαίωση ότι αρχίζει να επουλώνεται η πληγή που άφησε η περσινή κανονική περίοδος.
Χρειάστηκε να περάσει 1/3 πρωταθλήματος, κάμποσες ισοπαλίες και δύο σερί εύκολες νίκες με δύσκολες ομάδες για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος ότι ο ΟΦΗ του Νιόπλια είναι μια άλλη ομάδα. Μια ομάδα που ξέρει όχι μόνο τι ζητάει μέσα στο γήπεδο, όπως λέει το κλισέ, αλλά και τι ζητάει ο κόσμος της απ’ αυτή: να αμύνεται και να επιτίθεται με την ίδια συνέπεια, να παίζει και για να κερδίζει και όχι μόνο για να χαίρεται, να ισορροπεί ανάμεσα στο θέαμα και στην ουσία. Να παίρνει αυτό που θέλει όχι απαραίτητα με τον τρόπο που θέλει, αλλά με τον τρόπο που χρειάζεται κάθε φορά.
Δεν κερδίζονται όλες οι ομάδες με τον ίδιο τρόπο και αυτό ο Νιόπλιας το ξέρει και μπορεί να το αποδείξει. Η συνταγή της νίκης με μια ομάδα σαν το Βόλο ήταν η επιθετική άμυνα στο κέντρο με κλεμμένες μπάλες και γρήγορες μεταβάσεις με παίκτες παραπάνω στην απέναντι περιοχή. Ο Μεγιάδο με τον Γκαγιέγος εγγυώνται την πρώτη άμυνα, ο Λάμπρου με τον Τοράλ μπορούν να εγγυηθούν τα υπόλοιπα. Ακόμα κι ο Φαν Ντάινεν με τον Καμάου μπήκαν στο χορό – ο Καμάου θα έμπαινε και με τη μπάλα στα δίχτυα αν δεν στραβοκλωτσούσε στη χαμένη ευκαιρία της χρονιάς.
Ο κρητικός χορός του α’ ημιχρόνου θα ήταν πεντοζάλης αν τα δοκάρια και οι κλασικές ευκαιρίες γίνονταν γκολ – ένα 0-5 δεν θα ξένιζε κανέναν απ’ όσους ήταν στο γήπεδο ή έβλεπαν το ματς.
Οι παλαιότεροι μπορούν να βεβαιώσουν ότι τόσες τελικές για γκολ σε ένα ημίχρονο εκτός έδρας δεν έκανε ούτε ο ΟΦΗ του Γκέραρντ – να κάτι που αξίζει να θυμάται από το θεαματικό διπλό του Πανθεσσαλικού ο Νιόπλιας, ο σημαντικότερος από τους επιγόνους του εμβληματικού Ολλανδού.
Τα υπόλοιπα είναι αριθμοί, ξεχνιούνται εύκολα. Μέχρι το επόμενο καλύτερο ημίχρονο του ΟΦΗ θα είμαστε εδώ να τους μετράμε.