Υπάρχει ένα χρονικό σημείο,ένα “σημείο της μη-επιστροφής”,όπου ένας πολιτικός (ή οποιοσδήποτε άλλος εκτίθεται σε κοινό,αλλά τώρα μιλάμε για τους πολιτικούς),σταματάει να “τραβάει” και ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να γυρίσει το κλίμα υπέρ του.
Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά το γήπεδο γίνεται ανηφορικό και η μπάλα κυλάει συνέχεια προς το τέρμα του.
Μετά αρχίζει η φθορά και απλά προσπαθεί να κρατήσει όσες (εκλογικές) δυνάμεις μπορεί, ώστε ακόμη κι όταν ηττηθεί,να πάρει τουλάχιστον ένα ευπρεπές ποσοστό για να μη χάσει και την καρέκλα του αρχηγού του κόμματος,εκτός από αυτήν του πρωθυπουργού.Παρότι βέβαια κανείς πρωθυπουργός,πλην του Αντρέα το ’93,δεν έκανε το πρωθυπουργικό”come-back” και του Αλέξη Τσίπρα που νομίζει ότι παίζει σε “ρεμέικ” της πολιτικής ζωής του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και ευελπιστεί να επανέλθει στην πρωθυπουργία,με την πρώτη ευκαιρία.
Η ευκαιρία αυτή λοιπόν αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα.
Όχι στο να επανέλθει ο Αλέξης αλλά στο να “πέσει” ο Κυριάκος.
Βέβαια το θέμα είναι το ποιος θα έρθει μετά.
Αν έρθει κάποιος…
Γιατί για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση δεν υπάρχει …αναπληρωματικός πρωθυπουργός.
“Πρωθυπουργός εν αναμονή” που λένε και οι μορφωμένοι “ανθρώποι”
Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφευγε από την πρωθυπουργία για την Προεδρία αφήνοντας στο πόδι του τον Ράλλη,γνώριζε ότι είχε έρθει η ώρα του Αντρέα και της Αλλαγής.
Είχε χάσει εξάλλου στο επίπεδο της Οικονομίας,οι απεργίες έδιναν κι έπαιρναν,ήταν η ώρα για κάτι καινούργιο.
Όταν ο Αντρέας,από την άλλη,έπεφτε από τα σκάνδαλα οι “εφημεριδάρχες” είχαν ήδη εκλέξει τον Μητσοτάκη (πατέρα) στη θέση του,για να πάρει κι αυτός την… άγουσα για τ’αποδυτήρια με τη σειρά του όταν πια είχε εκτροχιάσει την οικονομία και το χρέος (άσχετα αν λέει το αντίθετο ο αστικός μύθος),οπότε ο Αντρέας ήταν εκεί για να επιστρέψει με πιο liberal θέσεις,αφού η πτώση και η περισυλλογή τον είχαν βάλει στο δρόμο του …πολιτικού ρεαλισμού.
Ο θάνατος του Παπανδρέου το ΄96 έφερε το Σημίτη στην εξουσία αν και η αλήθεια είναι ότι την έλευση του την είχε προετοιμάσει ο Τύπος ή συγκεκριμένο κομμάτι του,καιρό πριν.
“Ο κύριος καθηγητής”,”ο άνθρωπος που θα βάλει τάξη,που θα μας κάνει Ευρώπη” και τα σχετικά δημοσιεύματα του είχαν χτίσει το προφίλ του τεχνοκράτη που θα αναλάβει να βγάλει στο φως.
Όταν πάλι είχε έρθει η ώρα να μας αποχαιρετίσει με τη σειρά του και αυτός,ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος ήταν ήδη έτοιμος και με την αποδοχή που χρειαζόταν για τη θέση του πρωθυπουργού.
Όπως ήταν αργότερα και ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς (σε μικρότερο βαθμό αλλά είχε και την εκλογική βοήθεια του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου) ή ο Αλέξης ο Τσίπρας που είχε και τις ψήφους των ΑΝ.ΕΛ και της ΔΗΜΑΡ και ολίγες από “Ποτάμι”στο τέλος για να κρατηθεί στην πρωθυπουργία …
Για να καταλήξουμε σήμερα στον Κυριάκο.
Μετά τον Κυριάκο τι;
Ο Κυριάκος όμως μετά το 2ο Lockdown,μοιάζει να χάνει πια το “consensus”,την αποδοχή του κόσμου,ο οποίος κουρασμένος και εξαντλημένος από την ανέχεια,τα πολλά χρόνια κρίσης και το άσκοπο -κατά την γνώμη του- της όλης ιστορίας της καραντίνας,αρχίζει να είναι πια απέναντι στην κυβέρνηση.
Το βλέπουμε και από το πώς υπακούει αυτή την φορά στον εγκλεισμό,σε σχέση με τον προηγούμενη τον Απρίλιο.
Καμία σχέση.Τότε ήταν ένα πραγματικό “Lockdown”,τώρα όχι.
Και τα σχόλια φυσικά που ακούμε γύρω μας ή διαβάζουμε στα social media εις βάρος της κυβέρνησης είναι αποκαρδιωτικά.
Το 2ο lockdown είναι για τον Κυριάκο ότι ήταν οι Πρέσπες για τον Τσίπρα ή οι μαθητικές καταλήψεις και η δολοφονία του Τεμπονέρα για τον πατέρα του και το σκάνδαλο Κοσκωτά για τον Αντρέα του ’80.
Είναι το σημείο απ’όπου αρχίζει η αποκαθήλωση.
Πέρα όμως από το ποια είναι τα πολιτικά πιστεύω του καθενός μας,το ότι για πρώτη φορά δεν υπάρχει έτοιμη λύση για την επόμενη μέρα,είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να μας ανησυχεί.