Σε οπαδικό επίπεδο, ο τελικός κυπέλλου ήταν για τον οργανισμό ΟΦΗ κάτι παραπάνω από ιστορικός: ήταν κυρίως ενδεικτικός της πολύ μεγάλης και επί χρόνια αναξιοποίητης δυναμικής του συλλόγου. Και κατά τούτο, εύχομαι να αποδειχθεί και κομβικός.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ένα κλαμπ που μπορεί να κινητοποιεί τόσες χιλιάδες κόσμου, σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κοστοβόρα οπαδική μετακίνηση με πλοία και αεροπλάνα και με την γνώση ότι οι πιθανότητες για κατάκτηση του τροπαίου ήταν αντικειμενικά λίγες, είναι ένα κλαμπ που αξίζει κάτι περισσότερο από τρεις τελικούς κυπέλλου σε ολόκληρη την ιστορία του και μια κατάκτηση.
Αξίζει πρώτα από όλα μια καλύτερη ομάδα. Διότι μόλις καθίσει η σκόνη που σήκωσαν οι οπαδοί του ΟΦΗ και ολοκληρωθούν οι δικαιολογημένες δηλώσεις θαυμασμού για την “ασπρόμαυρη” κερκίδα, θα πρέπει να μιλήσουμε λίγο και για μπάλα.
Το αγωνιστικό κομμάτι του τελικού δηλαδή, στο οποίο ο ΟΦΗ υπήρξε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στα όρια του απογοητευτικού.
Θα μου πείτε, μπορούσε να κάνει περισσότερα κόντρα στον -πολύ καλό φέτος- Ολυμπιακό και δεν τα έκανε; Ίσως, αν δεν δεχόταν γκολ τόσο νωρίς και αν οι κομβικοί του παίκτες δεν βρισκόταν σε τόσο μέτρια μέρα. Βρέθηκαν όμως κι έτσι συνολικά ο ΟΦΗ “φάνηκε” λίγος και ανίκανος να προβληματίσει ουσιωδώς, τους Ερυθρολεύκους, που έπαιξαν όσο χρειάστηκε και ούτε δράμι παραπάνω. Και είναι κρίμα που πέραν της κεφαλιάς του Λαμπρόπουλου, ο Ράσταβατς και οι ποδοσφαιριστές του δεν χάρισαν σε τόσες χιλιάδες οπαδούς ούτε ένα “αχ” της προκοπής, να έχουν να το θυμούνται.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι στην πραγματικότητα, ο φετινός ΟΦΗ δεν ήταν για παραπάνω. Η θέση του στο πρωτάθλημα, αντικατοπτρίζει περισσότερο την χρονιά του, από την παρουσία του στον τελικό κυπέλλου, η οποία προέκυψε εξαιτίας της ευνοϊκής κλήρωσης.
Ο ΟΦΗ απείχε από την πρώτη πεντάδα και “έπαιζε” περισσότερο στα κυβικά του Ατρόμητου και του Αστέρα. Αν δεν είχε στοχεύσει στον τελικό από πολύ νωρίς, ίσως να περνούσε κάποιον από τους δυο στην κατάταξη, σε γενικές γραμμές όμως ακόμα και αυτό, η αδυναμία να διαχειριστεί δυο στόχους, επιβεβαιώνει ότι μιλάμε για μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι, με κάποιες καλές εξάρσεις, αλλά όχι διάρκεια στο παιχνίδι της.
Η παραπάνω περιγραφή, ταιριάζει και συνολικά στην περίοδο Μπούση, όπου ο ΟΦΗ είναι σε γενικές γραμμές μέτριος, με κάποιες καλές εξάρσεις, κάποια κακά διαστήματα και σίγουρα χωρίς διάρκεια στο παιχνίδι του.
Έχουν γίνει πολλά και σημαντικά βήματα προόδου σε όλους τους άλλους τομείς. Στο αγωνιστικό όχι και τόσο.
Είναι τώρα η στιγμή, στον απόηχο του τελικού να τα πούμε αυτά;
Νομίζω είναι η πιο κατάλληλη στιγμή.
Διότι ο τρόπος που έζησε όλος ο ΟΦΗ τον τελικό πρέπει να τους κάνει άπαντες, με πρώτον τον ιδιοκτήτη, να θέλουν να το ξαναζήσουν, όχι σε 35 χρόνια, μα όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Ο τρόπος που έχασε τον τελικό, θα πρέπει να τους κάνει όλους, με πρώτον τον ιδιοκτήτη, να θέλουν να φτιάξουν μια καλύτερη ομάδα που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μια τέτοιας περίστασης.
Η εμπειρία του τελικού, θα πρέπει να τους κάνει όλους, με πρώτον τον ιδιοκτήτη, να πεισμώσουν και να θέσουν ως στόχο την συνέπεια στην διάκριση.
Δεν χρειάζονται τρέλες. Χρειάζεται γνώση και λίγο μεγαλύτερη, πώς να το πω κομψά, πόρωση εκ μέρους της ιδιοκτησίας.
Ο κόσμος του ΟΦΗ έδειξε ότι αξίζει την υπέρβαση.
Ειδάλλως, φοβάμαι ότι θα μείνει και πάλι επί δεκαετίες να κοιτάζει τις φωτογραφίες ενός τελικού, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος (ο κόσμος δηλαδή) τον έπαιξε στα ίσια, αλλά η ομάδα όχι.