Η είδηση για την φριχτή κακοποίηση μιας μικρόσωμης σκυλίτσας στην ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου, προκαλεί αποτροπιασμό αλλά όχι έκπληξη. Εκτός κι αν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Ακόμα κι αν δεν φτάνει σε τέτοια άκρα, η κακοποίηση ζώων αποτελεί μάλλον συνηθισμένη πρακτική στα χωριά της Κρήτης και συνολικά στην ελληνική επαρχία.
Συμβαίνει καθημερινά, από συνήθεια , κάποιες φορές χωρίς πολύ σκέψη (απλώς κλωτσάνε ένα σκυλί που βρέθηκε μπροστά τους, επειδή έτσι έχουν μάθει, έτσι έχουν δει), άλλες φορές συνειδητά και αποκλειστικά για πλάκα – δηλαδή από διαστροφή και ψυχική ασχήμια.
Η σχετική νομοθεσία έγινε πιο αυστηρή τα τελευταία χρόνια και ορθώς – η αυστηροποίηση των ποινών δεν είναι πάντα η η απάντηση σε ζητήματα έξαρσης της παραβατικότητας, στην προκειμένη περίπτωση εντούτοις χρειαζόταν.
Αλλά βέβαια για να έχει εφαρμογή ο νόμος, απαιτείται να ανοίξουν στόματα. Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει σε μια μικρή κοινωνία όπου οι “καπεταναίοι” και οι οικογένειές τους κάνουν κουμάντο;
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ουδείς. Όπως δεν μιλούν για την κακοποίηση γυναικών ή παιδιών, δεν μιλούν και για την κακοποίηση των ζώων.
Ακούω συχνά συζητήσεις που εκφράζουν ενόχληση για την υπερβολή των φιλόζωων. Ναι μόνο που, με την ανεπάρκεια της πολιτείας, αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές φιλόζωοι, δεν θα είχαν σωθεί εκατοντάδες ή και χιλιάδες ζώα. Η κακοποίηση δεν συμβαίνει μονάχα στα χωριά και στους δρόμους. Πιο συχνά από όσο θα έπρεπε συμβαίνει και μέσα στις κρατικές δομές για αδέσποτα.
Και τέλος πάντων, ας μας ενοχλεί η υπερβολή στην ευαισθησία, δεν πειράζει. Αρκεί να μας βγάζει στα κάγκελα και η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα.
Ακούω επίσης και διαβάζω σχόλια που κάνουν την διάκριση σκύλου και ανθρώπου: πώς κάνετε έτσι για ένα σκυλάκι, δεν ήταν και παιδί.
Το επιχείρημα είναι έτσι κι αλλιώς βλακώδες αλλά σε κάθε περίπτωση μην έχετε αμφιβολία: κάποιος που μπορεί να προκαλέσει τόσο πόνο σε ένα εντελώς ανυπεράσπιστο πλάσμα, ασφαλώς μπορεί να προκαλέσει το ίδιο και μεγαλύτερο κακό και σε άλλους ανθρώπους, αν δεν το προκαλεί ήδη.
Γράφω τα αυτονόητα και χιλιοειπωμένα, χωρίς να πιστεύω ότι ότι θα αλλάξει κάτι. Αυτές είναι νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες που ξεριζώνονται μονάχα με βούληση των αρχών και ολοκληρωμένο σχεδιασμό. Στην Ελλάδα και στην Κρήτη δεν έχουμε τίποτα από τα δύο.
Γράφω τα αυτονόητα και χιλιοειπωμένα λοιπόν, αποκλειστικά και μόνο με την αμυδρή ελπίδα ότι την επόμενη φορά που κάποιος θα δει έναν παλικαρά να βασανίζει ζώο, θα τα σκεφτεί – τα αυτονόητα και χιλιοειπωμένα και ίσως, ίσως πει κάτι κάπου.
Διότι την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μια μικρή σκυλίτσα αναρρώνει από σκληρή κακοποίηση, ο δράστης κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος και κάμποσοι, είμαι απολύτως βέβαιος, γνωρίζουν και ποιος είναι και τι έκανε.
Και σίγουρα θα ξανακάνει.