Ολόκληρη η χώρα κινείται αυτές τις μέρες στον ρυθμό της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ που επιστρέφει στην τετράδα μεγάλης διεθνούς διοργάνωσης, του Ευρωμπάσκετ εν προκειμένω, για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Και όταν λένε στον ρυθμό της Εθνικής Ελλάδος, εννοούμε στον ρυθμό κυρίως του εκπληκτικού Γιάννη Αντετοκούνμπο που οδηγεί την ομάδα εκ του ασφαλούς,.
Εκ των κορυφαίων παικτών στον κόσμο εδώ και χρόνια, ο σούπερ σταρ του NBA έρχεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι και παλεύει για την διάκριση με το εθνόσημο στο στήθος. Δεν είναι αυτονόητο για έναν ζάμπλουτο νέο άνθρωπο, ο οποίος επί της ουσίας δεν έχει κάτι να κερδίσει σε χρήμα ή χορηγούς από την συμμετοχή του στην Εθνική. Το κάνει επειδή το νιώθει, το θέλει, το αντιλαμβάνεται ως καθήκον. Το ίδιο και τα αδέλφια του, ο Θανάσης και ο Κώστας.
Ασφαλώς υπάρχουν κάμποσοι που αισθάνονται άβολα βλέποντας την Εθνική να κερδίσει με ηγέτη τον γιο μεταναστών από την Νιγηρία. Ο Γιάννης, προς τιμήν του αλλά και προς μεγάλη οργή των “ελληναράδων” έχει ξεκαθαρίσει ότι νιώθει και Νιγηριανός και Έλληνας. Αγαπά την χώρα των γονιών του, αγαπά και ευγνωμονεί την Ελλάδα για όσα του προσέφερε.
Τι ακριβώς του προσέφερε βέβαια, είναι συζητήσιμο. Προφανώς ο ίδιος κρατά στην καρδιά του την βοήθεια και την στήριξη πολλών απλών ανθρώπων στα δύσκολα χρόνια της οικογένειάς του. Και ξεχνά συνειδητά και τον ρατσισμό που βίωσε και τα εμπόδια που έβαλε το κράτος στους γονείς και στα αδέλφια του μέχρι να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια. Την οποία είναι αμφίβολο κατά πόσον θα έπαιρναν αν δεν είχαν αθλητικές ικανότητες (τα παιδιά).
Ο Τσαρλς και η Βερόνικα έζησαν και εργάστηκαν στην Ελλάδα περίπου είκοσι χρόνια, χωρίς να μπορούν να πολιτογραφηθούν Ελληνες. Ο Γιάννης πολιτογραφήθηκε τον Μάιο του 2013, ένα μήνα περίπου πριν γίνει ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς στο NBA.
Το δημογραφικό, όπως έχουμε γράψει ξανά και όπως αναγνώρισε και ο Πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, είναι ένα τεράστιο εθνικό πρόβλημα, υπαρξιακών διαστάσεων. Η κυβέρνηση επιμένει να το αντιμετωπίζει με επιδοματικές πολιτικές. Καλώς πράττει, μέχρι ένα σημείο. Θα έπρεπε όμως παράλληλα με τις οικονομικές ενισχύσεις, να σκεφτεί σοβαρά τον τρόπο να ενσωματώσει και να αξιοποιήσει τους χιλιάδες μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην χώρα μας και τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει και μορφωθεί εδώ. Προς το παρόν προτιμά να υπακούει στα ένστικτα των υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων της, καθιστώντας την απόκτηση ιθαγένειας σχεδόν αδύνατη.
Η σχετική αλλαγή της νομοθεσίας, από τον Μάκη Βορίδη το 2021, μετέτρεψε μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη διαδικασία σε mission imposible – ψάξτε μόνο τις ερωτήσεις που υποβάλλονται στους υποψηφίους και τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούν.
Το ζήτημα δεν είναι ότι με την συγκεκριμένη, ιδεοληπτική και κοντόφθαλμη λογική ο Γιάννης θα έπαιζε σήμερα με τη φανέλα της Νιγηρίας.
Το ζήτημα είναι ότι έχουν χαθεί και εξακολουθούν να χάνονται από το δυναμικό της χώρας χιλιάδες άξιοι άνθρωποι που κουράστηκαν να θεωρούνται παράνομοι και αναζήτησαν την τύχη τους αλλού.
Αλήθεια, διαθέτει η Ελλάδα το περιθώριο για τέτοιες απώλειες;