Σίγουρα οι συνθήκες και οι συγκυρίες στη ζωή είναι τέτοιες που κάποιες φορές εξ ανάγκης ακολουθείς ένα δρομολόγιο και μια διαδρομή που στην ουσία δεν είναι της προσωπικής σου επιλογής και πολύ περισσότερο δεν εκφράζει τις επιθυμίες σου ως άνθρωπο και προσωπικότητα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι κάνεις με τρόπο μηχανικό και ενίοτε άχαρο τις όποιες υποχρεώσεις ή άλλοτε αλλοτριώνεσαι από την υφιστάμενη καθημερινότητα. Θα μου πεις αν οι δυσκολίες και οι ανάγκες είναι τόσες πώς να καταφέρεις να κατακτήσεις την πολυτέλεια για τα πραγματικά θέλω και να αποφύγεις την προσαρμογή σε όσα βρέθηκαν μπροστά σου κατ’ επιβολή.
Κι εδώ, υπάρχει και ο αντίλογος. Αξίζει να ζεις μια ζωή εγκλωβισμένος ή ακόμα χειρότερα δυστυχισμένος σε καλούπια και υπέρμετρα τείχη που σου κρύβουν το αληθινό φως σε σημείο που δυσκολεύεται να έρθει το οξυγόνο και να ανασάνεις αέρα καθαρό και ελεύθερο. Αξίζει να περπατάς μονοπάτια και δρόμους που οι άλλοι επέλεξαν για σένα και να συνηθίζεις σε τοπία που δεν σε ευχαριστούν αλλά σε αποκλείουν από την πραγματική ομορφιά που κάπου εκεί έξω υπάρχει και θα μπορούσες να την απολαύσεις και να ζήσεις στιγμές ευτυχίας, θετικότητας και αλήθειας.
Πραγματικά, αναρωτιέμαι ποιο το νόημα να θυσιάσεις καθετί αληθινό και να αποδεχτείς την πλασματική ζωή που κάποιοι σαν άλλοι «Θεοί και Αγίοι» θεώρησαν ότι ταιριάζει σε σένα. Έτσι, χωρίς να σε ρωτήσουν και χωρίς να αισθανθούν τι νιώθεις και τι αγαπάς. Απλά, κρίνοντας από τη δική τους «αλάνθαστη» οπτική και αντίληψη.
Να έχεις την ωριμότητα λοιπόν για τη δική σου επανάσταση, για το δικό σου «θαύμα». Μην μένεις κάπου επειδή τυχαία άνοιξε μια πόρτα κι εσύ γύρισες ασυναίσθητα, μη μένεις κάπου επειδή κάποιοι σε κάλεσαν να γίνεις ένα μαζί τους. Να έχεις τη δύναμη να κρατήσεις ψηλά τη δική σου επιλογή. Αυτή που κάνει τη ψυχή σου να φτερουγίζει και να πετά σε ουράνια μέρη και το μυαλό να ταξιδεύει σε τόπους ολάνθιστους.
Και επαναλαμβάνω ποιο το νόημα να καλύπτεις τις ανάγκες τις βιοποριστικές ή να γνωρίζεις τιμές και δόξες στη καθημερινότητα σου, ενώ δεν καλύπτεται το μέσα σου και νιώθεις ανολοκλήρωτος και μισός. Όπως αναλυτικά έχω γράψει σε δύο προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο «Να φεύγεις!» – https://creta24.gr/na-fevgeis/ και «Τα θέλω και τα πρέπει μιας ζωής!» – https://creta24.gr/ta-thelo-kai-ta-prepei-mias-zois/ , δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει μαχόμενος.
Μην το πολυσκέφτεσαι λοιπόν, ο χρόνος περνά και δεν επιστρέφει και δεύτερη ζωή δεν έχει. Αρκετά βασανίστηκες και πιέστηκες. Αρκετά έσκυψες το κεφάλι και υποχώρησες. ‘Ήρθε η ώρα για το δικό σου διαφορετικό δρόμο, ήρθε η ώρα να γράψεις τη δική σου μοίρα και ιστορία. Και κλείνω με τρία κρητικά τετράστιχο δικής μου έμπνευσης:
Πάρε το δρόμο της καρδιάς
κι όπου μπορείς να φτάσεις
και όνειρα αληθινά
μες τη ζωή να πλάσεις
Πάρε το δρόμο της καρδιάς
ένα δικό σου θαύμα
κι ίσως σβηστεί απ’ τη ψυχή
κάθε πληγή και τραύμα
Πάρε το δρόμο της καρδιάς
το θαύμα της ζωής σου
με θάρρος πίστη υπομονή
κι η Παναγιά μαζί σου
