του Βασίλη Σκουντή
O συχωρεμένος ο (προπονητής μπάσκετ) Μάκης Δενδρινός λάνσαρε στην αθλητική καθομιλουμένη μια λαϊκότροπη ατάκα που την άκουγε μικρός –και την εντύπωσε στη μνήμη του- στα καφενεία του Ταύρου…
Την παρτίδα, λέει, πρώτα τη σώνεις και μετά την κερδάς!
Την Κυριακή στους Ζωσιμάδες ο ΟΦΗ δεν κέρδισε την παρτίδα, αλλά δεν την έχασε κιόλας: έσωσε όμως μια παρτίδα που φαινόταν χαμένη, αλλά στο τέλος έμοιαζε κερδισμένη και ούτως ειπείν, επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…
Αυτά τα περαιτέρω οι Ηρακλειώτες θα τα βρουν μπροστά τους την Τετάρτη στο Βόλο και την Κυριακή στο σπιτικό τους κόντρα στον Παναθηναϊκό, στα ύστερα της κανονικής περιόδου και πριν από τον γύρο των play-out που θα ξεκαθαρίσουν την ήρα από το στάρι.
Τους Ηρακλειώτες τους πιάνει σύγκρυο και μόνο στην ιδέα ότι ενδέχεται να (κινδυνεύσουν) να υποβιβασθούν, αλλά προσπαθούν και οφείλουν να βγάλουν από το μυαλό τους το κακό σενάριο και να διεκδικήσουν ό,τι καλύτερο αξίζουν: για την ακρίβεια ό,τι καλύτερο θα αποδείξουν πως αξίζουν.
Μετά τον Βάλντας Νταμπράουσκας και τον Πέπε Μελ, ο τρίτος κατά σειρά προπονητής που κάθεται στον κρητικό πάγκο στην τρέχουσα σεζόν ξέρει και πού πήγε και ποια είναι η αποστολή του.
Επί (των ολίγων, είναι η αλήθεια) ημερών του Τραϊανού Δέλλα στον πάγκο, ο ΟΦΗ μοιάζει να αναβαθμίζει το status του και πάντως παραμένει αήττητος, με απολογισμό μία νίκη με τον Πανσερραϊκό και μια ισοπαλία στα Γιάννενα, ενώ έχει σκοράρει έξι γκολ και στον αντίποδα δέχθηκε δυο, που κατάφερε κιόλας να τα ρεφάρει.
Σύμφωνα με το παλιό κλισέ, ο 12ος παίκτης σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου είναι ο κόσμος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτόν τον ρόλο υποδύθηκε ο Δέλλας: όντως χθες έπαιξε κι ελόγου του, όχι τόσο ως ο (πάλαι ποτέ) στιβαρός και απροσπέλαστος αμυντικός, όσο με την επιθετικότητα των αλλαγών και εν γένει των κινήσεων του, όταν η δουλειά στράβωσε για τα καλά.
Επισήμανε και ο ίδιος μετά τη λήξη του αγώνα τη χρησιμότητα τους όχι για λόγους αυταρέσκειας, αλλά επειδή όντως αυτές άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας και επέτρεψαν στον ΟΦΗ να τη σκαπουλάρει με τη μικρότερη δυνατή απώλεια και να «τσιμπήσει» έναν βαθμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κυρίως στην ανάταση της ψυχολογίας, στην τόνωση της αυτοπεποίθησης και στη θωράκιση του χαρακτήρα του.
Αναγκασμένος να προσαρμοσθεί σε μια τρίτη προπονητική κουλτούρα μέσα σε δυο μήνες ο ΟΦΗ διάγει τη φάση του «παίζω και μαθαίνω»: παίζει μπάλα στο γήπεδο και συνάμα προσπαθεί να εξοικειωθεί στις κατευθύνσεις, στη φιλοσοφία και στις στοχεύσεις του εκάστοτε καθοδηγητή του από τον πάγκο.
Το είπε κι αυτό χθες ο Δέλλας και δεν έχει άδικο: «Είμαστε μια ομάδα που πρέπει να μάθει πράγματα και αυτό το ματς αποτέλεσε ένα μάθημα και για τους παίκτες και για εμένα».
Ο Δέλλας δεν διεκδικεί το αλάθητο του Πάπα, ούτε βγάζει την ουρά του απ’ έξω, μολονότι δικαιούται (αλλά φαντάζομαι πως δεν ζήτησε κιόλας) μια περίοδο χάριτος για να μεταλαμπαδεύσει τη δική του φιλοσοφία και να δει την ομάδα να παίζει σύμφωνα με το δικό του στιλ.
Βεβαίως η περίοδος χάριτος είναι μια πολύ σχετική υπόθεση: για να χρησιμοποιήσω μια αλληγορία, όταν οι Γιαννιώτες προηγήθηκαν με 2-0, ο Δέλλας μπορεί να ένιωσε ότι έπεσε το σήμα και κόπηκε η γραμμή, αλλά η λυτρωτική ισοφάριση του ανανέωσε τον χρόνο ομιλίας του(ς)!
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον ο «Κολοσσός» είναι καλύτερος προπονητής από τους δυο προκατόχους του: είναι όμως Έλληνας και αυτό δεν το γράφω… ρατσιστικά, αλλά επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις έχει σημασία ο προπονητής να ξέρει πού βρίσκεται, να μπορεί να αφουγκράζεται τον περίγυρο του, να ομιλεί και να ακονίζει τις αισθήσεις του χωρίς διαμεσολαβητές.
Αυτό, ειδικώς για τον ΟΦΗ δεν το βγάζω από το μυαλό μου ούτε το γράφω στην τύχη: το άκουσα τις προάλλες από τον Νίκο Νιόπλια που είχα την τιμή να τον φιλοξενήσω στην εκπομπή ΒΟΧ ΟUT της Τηλεόρασης CRETA.
Τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω, θα τα βρει η υπηρεσία στα play out και ό,τι ήθελε προκύψει…