Αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχουν κάποια παιδιά που παρά τη μικρή τους ηλικία σέρνουν ξοπίσω τη δική τους βαριά ιστορία. Είναι παιδιά που από νωρίς γνώρισαν και βίωσαν τη δύσκολη όψη της κοινωνίας και ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με καταστάσεις άσχημες και ενίοτε σκληρές. Γιατί, στην κοινωνία των μεγάλων ορισμένες φορές θεωρείται περιττή ή ενοχλητική η παιδική αθωότητα και αντί να την αγκαλιάσουν και να την προστατεύσουν, την εκδικούνται και ξεσπούν πάνω της, βγάζοντας το χειρότερο εαυτό τους.
Πρόκειται για παιδιά που έτυχαν κακομεταχείρισης και θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών από μεγαλύτερους και δυστυχώς αυτοί οι μεγαλύτεροι (οι ενήλικες) ήταν οι δικοί τους άνθρωποι – η δική τους «οικογένεια». Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος και πόσες περιπτώσεις να φέρει στο νου από αυτές που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας και έλαβε γνώση, γιατί ο πραγματικός αριθμός – δυστυχώς – είναι πολλαπλάσιος και στενάχωρος.
Αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο σκληρό και πιο βίαιο από το γεγονός ένας γονέας να επιτίθεται στο παιδί που έφερε στον κόσμο προκαλώντας του σωματικά και ψυχικά τραύματα. Υπάρχει κάτι πιο δυσάρεστο από το να φέρει χτυπήματα με τα χέρια ή με χρήση άλλου αντικειμένου στο κορμάκι του, να φωνασκεί και να καθυβρίζει ταράζοντας την αθώα και ανυπεράσπιστη παιδική ψυχή, να το παραμελεί σε ακραίο βαθμό στερώντας του την τροφή, την ένδυση και ό,τι άλλο αναγκαίο. Υπάρχει κάτι πιο αποκρουστικό και βάρβαρο από το να ασελγεί στο σώμα και τη ψυχή του, ικανοποιώντας τη νοσηρότητα που τον διακρίνει ως «άνθρωπο». Υπάρχει κάτι πιο ακραίο και αποτρόπαιο από το να εμπορεύεται το παιδί του, για τη σεξουαλική εξυπηρέτηση του κάθε διεστραμμένου έναντι αμοιβής.
Ζητώ συγγνώμη για τη διαπίστωση και τη διατύπωση, όμως αυτά τα άτομα δεν αξίζει να λέγονται γονείς και δεν αξίζει να λέγονται άνθρωποι. Με τον τρόπο τους, βασάνισαν και υπέβαλλαν σε μαρτυρικές καταστάσεις ένα παιδί που όπως φαίνεται το μοναδικό λάθος του ήταν να είναι παιδί. Αυτό τους ενόχλησε και αυτό εκμεταλλεύτηκαν. Δεν ήταν βλέπεις συμβατή η εικόνα του με τα δικά τους άγρια, αρρωστημένα και εγκληματικά ένστικτα.
Κι όμως, αυτά τα παιδιά σε πολλές περιπτώσεις παρά τα σημάδια που φέρουν στο μέσα ή στο έξω τους, γέμισαν κουράγιο και έλαβαν στήριξη ώστε να καταφέρουν να συνεχίσουν ηρωικά. Άλλα βρήκαν καταφύγιο σε κάποια δομή παιδικής μέριμνας και προστασίας για να στεγάσουν την παιδικότητα τους και άλλα βρήκαν ή μάλλον τους βρήκε ένα νέο σπίτι ώστε να μπορέσουν να ονειρευτούν ξανά και να μπορέσουν να αντικρύσουν και πάλι τον κόσμο με την παιδική τους ματιά. Να ανακτήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και τους άλλους.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, το κάθε παιδί αξίζει να ζήσει σαν παιδί και να του επιτραπεί να ζήσει σαν παιδί. Ακόμα, χρειάζεται να λάβει τη στοργή, την προστασία, το σεβασμό, τη στήριξη, την κατανόηση, την φροντίδα, το νοιάξιμο και όλα τα θετικά συναισθήματα του κόσμου. Αν λοιπόν πέσει στην αντίληψη μας το οτιδήποτε, ας μην προσπεράσουμε σφυρίζοντας αδιάφορα και με τη νοοτροπία του «τι μας νοιάζει εμάς». Απέναντι σε κάθε παιδική κραυγή ας μη σιωπούμε και ας βάλουμε μπροστά τη συνείδηση μας, υψώνοντας ένα δίχτυ ασφαλείας που θα απομακρύνει την όποια μορφή βίας και βαναυσότητας και θα αφήνει ανοιχτά περάσματα μόνο για το ενδιαφέρον και την αγάπη.
Το αγκάλιασμα και η ευαισθησία κάποιων μεγάλων ας είναι η απάντηση στην αναλγησία, τη σκληρότητα και την απανθρωπιά άλλων μεγάλων. Ας δώσουμε την ευκαιρία σε ένα παιδί να χαμογελάσει, γιατί όταν χαμογελάει ένα παιδί φωτίζει ο κόσμος ολόκληρος και ο ουρανός μοιάζει καθάριος χωρίς τα γκρίζα σύννεφα που θα φέρουν βροχή. Όταν χαμογελάει ένα παιδί εμφανίζεται ένας ήλιος μπροστάρης που δεν λάμπει απλώς αλλά ζεσταίνει το μέσα του καθενός και τη ψυχή μιας κοινωνίας που τόσο το έχει ανάγκη.
