Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η “μπισμπικιάδα” που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, αφότου έγινε γνωστό ότι ο ηθοποιός πήρε σβάρνα μερικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στη συνέχεια πήγε σπίτι του, κοιμήθηκε και στη συνέχεια ετοιμάστηκε για τηλεοπτική συνέντευξη (!) σε μεσημεριανή εκπομπή, αναζωπυρώθηκε με την παρουσία του Βασίλη Μπισμπίκη την Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Ο ίδιος σε δηλώσεις του παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή της πολυσυζητημένης ιστορίας. Ισχυρίζεται ότι δεν είχε καταναλώσει αλκοόλ, ότι άφησε ένα χαρτάκι (για την ακρίβεια διαφημιστικό φυλλάδιο) με τα στοιχεία του σε ένα από τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα και ότι ζήτησε από τη συνεργάτιδα του να επικοινωνήσει με το Α.Τ. Φιλοθέης (όταν ξύπνησε βέβαια αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια).
Λεπτομέρεια συνιστά και το ότι, όταν τελικά έγινε γνωστό το περιστατικό δεν μπορούσε πια να υποβληθεί σε αλκοτέστ, γεγονός αρκετά βολικό όπως και να το κάνουμε, με δεδομένο ότι ο κ. Μπισμπίκης γύριζε από κρητικό γλέντι το πρωί του ατυχήματος.
Έτσι κι αλλιώς η υπόθεση θα κριθεί δικαστικά , οπότε δεν έχει νόημα να μπαίνουμε σε εικασίες.
Το συγκεκριμένο επεισόδιο εντούτοις και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από πολλούς, επανέφερε στην επιφάνεια ορισμένες παρεξηγήσεις που παραμένουν βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία. Η περιβόητη αντισυστημικότητα π.χ. την οποία “πουλάνε” τύποι κατ΄ εξοχήν συστημικοί, συνιστά μέχρι και σήμερα ισχυρό νόμισμα για να αγοράσει κάποιος σχετικά εύκολα την θετική άποψη της κοινής γνώμης.
Και εντάξει, αν αυτή, η αντισυστημικότητα δηλαδή , αποτελεί μια συνεπή στάση ζωής, με περιεχόμενο, νόημα και κόστος, τότε είναι κατανοητό, εκείνοι που επιλέγουν να ζουν αντισυμβατικά και εκτός συστήματος να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια αρκετών. Απλώς τις περισσότερες φορές μπερδεύουμε τον αντισυστημισμό με τον λαϊκισμό, την αγένεια με την αντισυμβατικότητα , την επιπολαιότητα με το ελεύθερο πνεύμα , την αντικοινωνική συμπεριφορά με την επαναστατικότητα. Με πιο απλά λόγια, την μαγκιά, με την τζάμπα μαγκιά.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο “κουτσαβακισμός” έχει επικρατήσει κατά κράτος σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας και σε μεγάλο βαθμό της ιδιωτικής ζωής. Με κύρια, αλλά όχι μοναδική ευθύνη των ΜΜΕ και με την άνοδο των social, όπου η ένταση, ο θυμός, η άγρα εντυπώσεων συνιστούν βασικά συστατικά του “διαλόγου”, να έχει παίξει το ρόλο της.
Και κάπως έτσι ξεχάσαμε ότι μάγκας πραγματικός είναι εκείνος που, ακόμα και όταν οι συνθήκες καθιστούν εύκολη την καταφυγή σε δικαιολογίες ή σε παρελκυστικές διαδικασίες φτηνές (μια δημόσια επίπληξη στους δημοσιογράφους π.χ., επειδή “δεν ασχολούνται με τον πολιτισμό”) επιλέγει πάντα, ως απάντηση το ήθος. Και υπερασπίζεται τα πιστεύω του με σεβασμό στους άλλους, με ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια, με πάθος αλλά ναι και με -την τόσο παρεξηγημένη στις μέρες μας – ευγένεια
Ευτυχώς, κυκλοφορούν ακόμα τέτοιοι ανάμεσά μας. Το πρόβλημα είναι αν μας έχει απομείνει η διάθεση να τους αναγνωρίσουμε.