Τα τελευταία χρόνια, τα έντονα φυσικά φαινόμενα σε όλη την Ευρώπη, έχουν κλονίσει μια οριακή ισορροπία. Όχι λόγω κάποιας κοσμογονικής αλλαγής, αλλά λόγω της διατάραξης της φυσικής ισορροπίας που «εν σοφία» υπάρχει. Οι δυσμενείς φυσικές συνθήκες βέβαια, αν και σημαντικές, δεν είναι ο μόνος λόγος. Κακοτεχνίες, λάθος σχεδιασμός, υπερεκτίμηση των παραμέτρων, συχνά έχουν συμβάλλει όλα αυτά τα χρόνια σε μία κατάσταση που ήταν ήδη επιβαρυμένη.
Γινόμαστε καθημερινά αυτόπτες μάρτυρες του τι σημαίνει κλιματική αλλαγή και πως επιδρά αυτή στην ζωή των ανθρώπων. Αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα σαφές, είναι το πόσο συχνές πλέον θα είναι οι εκφάνσεις αυτές της κλιματικής αλλαγής. Δεν πρέπει να θεωρείται πια σπάνιο φαινόμενο η έντονη βροχόπτωση ή ακόμα και το χαλάζι μέσα στο καλοκαίρι, η πιθανότητα πλημμύρας ή κατολίσθησης λόγω αλλαγής της μορφολογίας μιας περιοχής, κλπ.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είναι συχνότερα πλέον τα έντονα καιρικά φαινόμενα, καθώς και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι θα πολλαπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια. Άλλωστε, συμβαίνει παγκοσμίως και όχι τοπικά. Αυτό σημαίνει ότι για να σταματήσουμε να είμαστε μονίμως έκπληκτοι, πρέπει να δούμε εκ νέου τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της πολιτικής προστασίας. Όχι με την έννοια της αντιμετώπισης μόνο (η οποία δεν αρκεί, όσο αποτελεσματική κι αν είναι), αλλά της πρόληψης στον αρχικό σχεδιασμό.
Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Χρειάζονται πόροι που δεν τους έχουμε προγραμματίσει για το σκοπό αυτό. Δεν τους έχουμε βάλει σε προτεραιότητα, επειδή τα φαινόμενα που θα τους απορροφήσουν δυνητικά, εξακολουθούν να θεωρούνται «έκτακτα». Ελπίζουμε ότι μάλλον δεν θα συμβαίνουν συχνά, ή αν συμβούν θα υπάρξει κάποιο έκτακτο κονδύλιο «για λόγους ανωτέρας βίας». Όχι! Αυτή είναι μια λάθος λογική, γιατί δεν περιλαμβάνει την πρόληψη. Οφείλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν προετοιμασμένοι και με βελτιωμένα αντανακλαστικά. Κάθε πυρκαγιά που συμβαίνει, κάθε κατολίσθηση, κάθε πλημμύρα, κάθε καταστροφή, οφείλει να μας φέρνει πιο κοντά στα πραγματικά δεδομένα και όχι στην «βόλεψη» να ευχόμαστε να μην ξανασυμβεί.
Στα συνέδρια, στις συσκέψεις σε στρογγυλά τραπέζια, στις επιχειρήσεις πολιτικής προστασίας και σχεδιασμού, στις προγραμματικές συμβάσεις μελετών και έργων, πρέπει πάντα να μπαίνει η παράμετρος αυτή ως «κανονική συνθήκη» πλέον, όχι ως σπάνια!
Απαιτείται να συμπεριλάβουμε την κλιματική αλλαγή στον ευρύτερο σχεδιασμό δράσεων, αποφάσεων, παντού όπου χρειάζεται να υλοποιηθεί η ….προσαρμογή!
Διαφορετικά θα καταστρέφονται φράγματα, δρόμοι, σπίτια, καλλιέργειες, θα χάνονται ανθρώπινες ζωές κι εμείς θα συνεχίσουμε να θρηνούμε, επειδή δεν ορίζουμε τη μοίρα και τη φύση.
Προσαρμογή: η μεγαλύτερη αρετή όλων των έμβιων, στις εκάστοτε επιβαλλόμενες συνθήκες, αυτή που σώζει το κάθε είδος από αφανισμό. Φυσική προσαρμογή παλαιότερα, «τεχνική» προσαρμογή τώρα. Δύσκολο, αλλά πρέπει να συμβεί.