Πραγματικά σκεφτόμουν τώρα το ξημέρωμα καθώς συνέγραφα το κείμενο αυτό και ως αφορμή για το ξεκίνημα του ότι δύσκολα θα συναντήσεις κάποιον που να μην έχει χάσει από τη ζωή του ανθρώπους τους οποίους παρόλο που θα τους ήθελε δίπλα του και μαζί του – εκ συνθηκών – υπήρξε απομάκρυνση και «απόσταση».
Ανθρώπους που ξεχώρισε, ανθρώπους που μοιράστηκε πράγματα και βίωσε από κοινού καταστάσεις και πολύ περισσότερο ανθρώπους που συνδέθηκε συναισθηματικά με τη δική τους παρουσία. Και στην τελική, ανθρώπους που αγάπησε.
Και λες βρε παιδί μου γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο! Γιατί να χωρίζουν οι δρόμοι εκείνων που όλα έδειχναν ότι προσχωρούν με κοινές «συντεταγμένες» στη ζωή. Και φέρνεις στο μυαλό ένα σορό στιγμές κι άλλα τόσα συναισθήματα που δημιούργησαν ένα δέσιμο μεταξύ των δύο. Στιγμές χαράς, ευτυχίας ή στιγμές γεμάτες με θλίψη και πόνο.
Επίσης, μη ξεχνάμε και τη δύναμη της συνήθειας που είναι πολλή μεγάλη και αναφέρεται στο γεγονός ότι συνηθίσαμε την παρουσία κάποιου στην καθημερινότητα μας και το πρόγραμμα της ζωής μας.
Έτσι, κατά περίσταση μπαίνεις στη διαδικασία να βιώνεις ένα ιδιότυπο πένθος εξαιτίας ετούτης της απώλειας που μπορεί βέβαια να μην αφορά καταστάσεις όπως ο χαμός του θανάτου, όμως δεν παύει να συνιστά μια απώλεια. Το πένθος αυτό δεν είναι εμφανές εξωτερικά ή δεν είναι γνωστό σε τρίτα πρόσωπα και τον περίγυρο, αλλά σχετίζεται κυρίως με εσωτερικού τύπου συναισθηματικές αλλαγές ή εντάσεις και ανάλογα πάντα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Η «απόσταση» αυτή είναι δυνατόν να επέλθει εξαιτίας διαφόρων θεμάτων που απορρέουν τόσο από θέματα προσωπικής τριβής όσο και εξωτερικών παραγόντων. Για παράδειγμα, μπορεί να συνδέεται με το διαζύγιο όταν έχουμε να κάνουμε με ζευγάρι κι όταν οι δύο διαπιστώσουν ότι έχασαν τον κοινό βηματισμό τους στο δρόμο της ζωής ή μπορεί η «απόσταση» να υπάρξει μεταξύ δύο φίλων λόγω εργασιακών αλλαγών και φυσικών πλέον αποστάσεων.
Όμως, όπως και να το κάνουμε είτε για θέματα προσωπικής υφής είτε λόγω διαφορετικών αλλαγών και σημείων βάσει των προαναφερόμενων, η «απόσταση» κάνει αισθητή την εμφάνιση της στα δρώμενα της καθημερινής ζωής και δημιουργεί ιδιαίτερες καταστάσεις που το άτομα χρειάζεται πλέον να διαχειριστεί και να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα και συνθήκες.
Και φτάνεις στο σημείο τουλάχιστον στην αρχή να μην έχεις ξεκάθαρο τι έφταιξε και ποιος έφταιξε και να αναρωτιέσαι το πώς και το γιατί. Από την άλλη, κατά την ταπεινή πάντα γνώμη μου αν η σχέση ή η σύνδεση με κάποιον βασίζεται σε ισχυρά θεμέλια κι αν οι δεσμοί είναι πραγματικά ισχυροί τότε η οποιαδήποτε «απόσταση» μετριάζεται ή ακόμα και μηδενίζεται. Έτσι λοιπόν, χωρίς εγωισμούς ή οποιαδήποτε επιφανειακά διλλήματα μη διστάσετε να πείτε σε κάποιον τον οποίο και θέλετε στη ζωή σας ή τον θεωρείτε αναπόσπαστο κομμάτι αυτής μία και μόνο μαγική φράση, όχι να προσέχεις αλλά μη χαθείς.
Και για το κλείσιμο, μου έρχονται στο νου οι στίχοι από το υπέροχο τραγούδι της εξαιρετικής ερμηνεύτριας Άλκηστις Πρωτοψάλτη: «Δεν χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο…».