Κι όλο πας έρχεσαι και καταπιάνεσαι με το καθετί ώστε να γεμίζεις το χρόνο της μέρας, ικανοποιώντας με τον τρόπο αυτό το πέρασμα του καιρού και συνηθίζοντας σε ρυθμούς που υπονομεύουν και περιορίζουν την πραγματική διάσταση του χρόνου και όλα αυτά τα ουσιαστικά που θα μπορούσαν να γίνουν όχι τόσο για την κοινωνική επιβίωση αλλά για την ατομική ευημερία.
Και τελικά, φτάνει μία στιγμή να ανατρέψει όλα τα σταθερά και όσα φαίνονταν δεδομένα για σένα, μέχρι σήμερα. Και ναι, μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξουν όλα και να αναθεωρήσεις την όποια κοσμοθεωρία και την αντίληψη για τον εαυτό αλλά το γύρω περιβάλλον. Και ποια είναι αυτή η στιγμή και τι αφορά και τι πραγματεύεται, σίγουρα θα το καταλάβεις όταν εμφανιστεί μπροστά σου… όχι με θεαματικό τρόπο ή τυμπανοκρουσίες αλλά με ταπεινότητα και απλότητα. Εκεί κρύβεται ολόκληρη η «μαγεία» του πράγματος.
Έτσι λοιπόν, έρχεται εκείνη η συνάντηση που είναι λες και την περίμενες ολόκληρη ζωή, λες και γεννήθηκες ή ζούσες μέχρι τώρα για ετούτο το αντάμωμα και για τίποτε άλλο. Με τρόπο δειλό και με δισταγμό γυρνάς το βλέμμα, κι όταν συμβεί να ευθυγραμμιστούν τα δύο βλέμματα στην ίδια πορεία τότε καταλαβαίνεις ότι δεν έγινε τυχαία ετούτο το αντάμωμα. Μέσα σου ήδη γνωρίζεις ότι δεν άλλαξε απλώς κάτι αλλά άλλαξαν τα πάντα.
Η συνάντηση αυτή σε κάνει να αναθαρρήσεις και να αποκτήσεις περισσότερο αισιόδοξη ματιά για το μέλλον. Δεν είσαι πια ίδιος και δεν θέλεις να είσαι ο ίδιος. Πλέον, αυτό το ποθούμενο γίνεται για σένα ζήτημα ουσίας, ακριβό και μοναδικό. Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι και να πράττεις για το μαζί και την ξεχωριστή ένωση που προσδοκάς. Μπορεί να έρθει ίσως και πάλι όχι. Εξάλλου, η ζωή είναι απρόβλεπτη και απρογραμμάτιστη.
Όμως, δεν παύεις να παλεύεις και να προσπαθείς για το καλό και για όλα αυτά που θα ήθελες να τα δεις να γίνονται πραγματικότητα. Δεν παύεις να ενεργείς με κατεύθυνση προς τα μπρος και με τρόπο ορμητικό μεν αλλά μη επιθετικό να ζητάς όχι να κατακτήσεις αλλά να φτάσεις και να αγγίξεις το όνειρο. Αυτό που περίμενες τόσα χρόνια.
Κι αλήθεια, πόσοι και πόσοι δεν άλλαξαν εξαιτίας μίας και μόνο συνάντησης που έτυχε στο δρόμο τους. Δεν χρειάστηκαν πολλά και δεν χρειάζονται πολλά. Ένα πρόσωπο, ένα αντάμωμα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο… κι όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και μπαίνουν σε διαφορετική τροχιά.
Και λες ναι, θέλω να είμαι μαζί σου! Να ονειρεύομαι μαζί σου, να ζήσω όσα δεν έζησα μαζί σου, να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου μαζί σου. Μαζί σου στα όμορφα ή τα δύσκολα, μαζί σου την κάθε στιγμή και το κάθε λεπτό. Μαζί σου στο καθετί! Αυτό είναι το όνειρο, κι αυτό είναι το θαύμα της ζωής και της καρδιάς. Αυτά είναι η πραγματική επιλογή. Κι όπως γράφει και ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης: «Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις κάποτε!».
Και κλείνω το άρθρο με ορισμένους στίχους δικής μου έμπνευσης που αφορούν και υμνούν την ανάγκη για το μαζί, την ελπίδα, την πίστη, την επιθυμία, την προσμονή, τη γλυκιά ανάμνηση.
Ποτέ δε θα ’ναι αργά!
Περνάει γρήγορα ο καιρός
σα δήμιος κλέβει το φως
όμως ο έρωτας αυτός
μένει στο χρόνο δυνατός
Ποτέ δε θα ’ναι αργά για μας
όπου κι αν είσαι όπου κι αν πας
λόγος θα γίνω της χαράς
δάκρυ στα μάτια όταν πονάς
Ποτέ δε θα ’ναι αργά για μας
όπου κι αν είσαι όπου κι αν πας
ρίγη αν νιώσεις μοναξιάς
πάρε το δρόμο της καρδιάς
Θάλασσα άγρια η ζωή
μας παρασύρει εδώ κι εκεί
στο πουθενά δυο ναυαγοί
που όλο γυρεύουν της αγάπης το νησί
Ποτέ δε θα ’ναι αργά για μας
όπου κι αν είσαι όπου κι αν πας
λόγος θα γίνω της χαράς
δάκρυ στα μάτια όταν πονάς
Ποτέ δε θα ’ναι αργά για μας
όπου κι αν είσαι όπου κι αν πας
ρίγη αν νιώσεις μοναξιάς
πάρε το δρόμο της καρδιάς
Υπάρχω για να σ’ αγαπώ!
Κι αν μοίρα το διάλεξε χωριστή να τραβάμε πορεία
στης ζωής το μακρύ μονοπάτι
από σένα η σκέψη δε φεύγει λεπτό
κι όλο χάνομαι στης καρδιάς τον πολύτιμο χάρτη
Υπάρχω για να σ’ αγαπώ, μέσα σου θα ‘θελα να ζω
κάθε στιγμή και ώρα
Υπάρχω για να σ’ αγαπώ, το άγγιγμα σου αναζητώ
στο κρύο και τη μπόρα
Τα κορμιά μας ποτέ ενωμένα δε βρεθήκαν στης μέρας το φως
ούτε νύχτα κοιτάξαμε αγκαλιά το φεγγάρι
όμως κάτι μας δένει βαθιά, φυλαγμένο καλά
στου καιρού τ’ ασημένιο συρτάρι
Υπάρχω για να σ’ αγαπώ, μέσα σου θα ‘θελα να ζω
κάθε στιγμή και ώρα
Υπάρχω για να σ’ αγαπώ, το άγγιγμα σου αναζητώ
στο κρύο και τη μπόρα
Θα σε γυρεύω!
Ήλιος ολόκληρος το βλέμμα σου ντυμένο
κι εγώ να στέκομαι σε σύννεφο βροχής
με βρίσκει η νύχτα σ’ ένα δρόμο στοιχειωμένο
να ψάχνω αγάπη μίας άλλης εποχής
Θα σε γυρεύω μια ζωή θα σε γυρεύω
με την ελπίδα μόνο ζω και ανασαίνω
κι αν σβήνει το όνειρο στο πρώτο φως της μέρας
ένα άγγιγμα σου πάλι περιμένω
Θα σε γυρεύω μια ζωή θα σε γυρεύω
για σένα κλαίει η ψυχή μα σε λατρεύω
το όνομα σου στης καρδιάς τον τοίχο
με χρώμα κόκκινο για πάντα χαραγμένο
Τα μάτια κλείνω μήπως είναι ψέμα
μήπως δεν έφυγες κι ακόμα είσαι εδώ
μα κάτι μέσα μου φωνάζει την αλήθεια
πως την εικόνα σου ίσως δεν ξαναδώ
Θα σε γυρεύω μια ζωή θα σε γυρεύω
με την ελπίδα μόνο ζω και ανασαίνω
κι αν σβήνει το όνειρο στο πρώτο φως της μέρας
ένα άγγιγμα σου πάλι περιμένω
Θα σε γυρεύω μια ζωή θα σε γυρεύω
για σένα κλαίει η ψυχή μα σε λατρεύω
το όνομα σου στης καρδιάς τον τοίχο
με χρώμα κόκκινο για πάντα χαραγμένο