Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Πρώτα πρέπει να κοιταχτώ, να τσεκάρω τις ζωτικές μου λειτουργίες, να δω εάν έχω πυρετό. Όλα καλά. Διότι αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον Αλέξη Τσίπρα. Καλά ούτε Λυσίας είμαι για να γράψω υπέρ αδυνάτου υπερασπιστικό λόγο, ούτε ο Τσίπρας έχει ανάγκη διατηρήσεως του αναπηρικού επιδόματος της Πολιτείας. Αλλά δεν γίνεται να μην πούμε ορισμένες αλήθειες που κατ΄ανάγκην είναι υπέρ του πρώην πρωθυπουργού και εσχάτως συγγραφέα.
Έχω υπερασπιστεί τον Αλέξη Τσίπρα ακόμη μερικές φορές- ελάχιστες είναι η αλήθεια- με πρώτη και καλύτερη την επική, αλλά σωτήρια κ@λοτούμπα του 2015 μετά το δημοψήφισμα παρωδία και την σταθερή του προσήλωση να το αρνηθεί , να το ακυρώσει και να μείνουμε στην Ευρώπη. Το έκανα επίσης στην συμφωνία των Πρεσπών όπου πήρε ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο για να κλείσει, έστω και με προβλήματα, μία χαίνουσα εθνική πληγή την οποία του κληροδότησαν οι ‘αναμάρτητοι’.
Ενίοτε υπερασπίστηκα και την λογική που ακολούθησε το 2017-2019 όπου ήταν περίπου ένας κανονικός πρωθυπουργός. Κατά τα λοιπά ούτε με τον λαϊκισμό του, κακέκτυπο του Ανδρέα, ούτε με την μέτρια συγκρότησή του ταυτίζομαι. Πολύ περισσότερο με αυτό το εμμονικό, ιδεοληπτικό και συνεχές νταραβέρι με συντρόφους και παρέες που παραλίγο να μας στείλουν στα βράχια.
Καλό το μπιρουρίρου και το χαρισματικό, ταλαντούχο φατσάκι, αλλά δεν αρκούσε το 2014-2015 να τον κάνουμε πρωθυπουργό. Έτσι όμως έπρεπε να γίνει, έτσι έγινε και ίσως με έναν τρόπο αποφύγαμε τα χειρότερα. Άλλωστε όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Ανιέλι εάν θες να περάσεις δεξιά μέτρα πρέπει να αφήσεις την Αριστερά να κάνει τη δουλειά. Κι αυτό απεδείχθη περίτρανα για μια ακόμη φορά. Κανείς άλλος εκτός του Τσίπρα και των συντρόφων του δεν μπορούσαν να περάσουν το σκληρότερο μνημόνιο και να δεσμεύουν την εθνική περιουσία για 99 χρόνια.
Πάνε τώρα αυτά. Γίνανε μυθιστόρημα. Ίσως και ρομάντσο. Που πουλάει και μπορεί να φέρει λεφτά στο σπιτικό του Αλέξη Τσίπρα. Η «Ιθάκη» ήρθε να ταράξει και τα νερά της πολιτικής που το τελευταίο διάστημα έμοιαζε βαλτωμένη στα ίδια και τα ίδια. Ο Τσίπρας αφηγείται, περιγράφει, σβήνει, υπογραμμίζει, απαξιώνει, κρίνει, επαινεί, ακυρώνει, αποκαλύπτει πράγματα γύρω από την περίοδο πριν, κατά και μετά την πρωθυπουργία του. Αλλά…γράφει. Κάτι έγραψε. Και κάποιος κόσμος το διαβάζει. Μπορεί να τον ακούει μπορεί και όχι. Κι εμείς όλοι τον κρίνουμε, τον επικρίνουμε ή υιοθετούμε όλα αυτά που λέει. Και από τους φίλους ή τους πολιτικούς του αντιπάλους ζυγίζεται ο ίδιος αξιολογούνται και τα γεγονότα. Όλα είναι στο παιγνίδι. Αλλά να δέχεται σφοδρή κριτική πως δεν κάνει…αυτοκριτική ομολογώ ότι αυτό με ξεπερνάει! Δηλαδή δεν κάνει αυτοκριτική ο Τσίπρας και γράφει την ιστορία ο ίδιος για να είναι…καλή μαζί του που έλεγε και ο Τσώρτσιλ; Ε και; Ποιος μιλάει; Μπορεί άραγε ο Καραμανλής να γράψει ένα βιβλίο για την περίοδο 2004-2009 και να μας πει πως παρέλαβε μια χώρα στην καλύτερή της κατάσταση και την πήγε στον γκρεμό; Έχει κάνει εκείνος αυτοκριτική , έχει μιλήσει ποτέ και δεν το μάθαμε;
Έχει κάνει αυτοκριτική ο Γιώργος Παπανδρέου για το πως κι έκανε αυτές τις επιλογές το 2009 ενώ ήξερε (ή έμαθε) σε ποια κατάσταση άφησε τη χώρα ο προκάτοχός του; Γιατί έκανε συμφωνία με το ΔΝΤ πριν αναλάβει , γιατί επέλεξε τα μνημόνια αντί να πάρει μέτρα ο ίδιος αμέσως ή γιατί σε κρίσιμες θέσεις είχε ένα Παπακωνσταντίνου, μία Μπιρμπίλη;
Έχει κάνει αυτοκριτική ο Σαμαράς για τα Ζάππεια και τις ταρζανιές μέχρι να υπογράψει και δεν μας έχουν πληροφορήσει σχετικά; Θα δούμε βιβλίο…αυτοκριτικής από τον κ.Μητσοτάκη- εντάξει αυτός έχει καιρό ας μην προτρέχουμε! Αλλά αλήθεια ποια αυτοκριτική έχουν κάνει οι πρωθυπουργοί τούτου του τόπου και ζητάμε από τον Αλέξη Τσίπρα (αυτό τον Αλέξη!) να κάνει το ίδιο και να μας ικανοποιήσει όλους; Δεν συνέγραψε ο πρώην πρωθυπουργός την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Ένα βιβλίο για την παραλία έγραψε, τις δικές του εικόνες κατέγραψε, τις εκτιμήσεις του έκανε τόμο- και μάλιστα ακριβό !-για να είναι το όχημα το οποίο θα του επιτρέψει να… επιστρέψει στην «ενεργό» δράση διεκδικώντας ξανά την εξουσία. Τώρα εάν αυτό συμβεί και δεν τον πιάσει λάστιχο ή καεί η μηχανή από τα πολλά χτυπήματα που δέχεται το σασί, μένει να φανεί. Οι πολιτικοί όμως κατά τον Τσόμσκι είναι «υποκριτές που επιβάλλουν στους άλλους κανόνες που αρνούνται οι ίδιοι να δεχτούν για τον εαυτό τους». Να μην είμαστε, τουλάχιστον εμείς οι πολίτες, που δεν έχουμε άμεσα συμφέροντα, υποκριτές και Φαρισαίοι. Αρκεί που το κάνουν οι πολιτικάντηδες.