Ούτε παραγγελιά να την είχαμε ετούτη τη λιακάδα.
Λαμποκοπά η πλάση, φρεσκολουσμένη και καθαγιασμένη απ’ τα χειμωνικά νερά, μέσα σ’ αυτή την έκρηξη φωτός.
Κουζουλαμένοι λαλούνε οι κοτσυφοί, που ξεμυτίσανε απ’ τις φωλιές τους και πεταρίζουνε στις αυλές και στα περβόλια.
Σέρνουνε τις καρέκλες τους στη λιακάδα οι γριές να γιάνει το κορμί τους κι απλώνουνε οι γάτοι την αρίδα τους, να ρουφήξουνε τον ήλιο.
Σε φωνάζει η εξοχή, να ξεχυθείς στις αμμουδιές και στα λιβάδια.
Σε καλούνε και τα πλακόστρωτα της πολιτείας, με τα τραπεζάκια έξω.
Ανοίγει το μάτι κι η ψυχή, έπειτα απ’ τη μουντάδα του Χειμώνα.
Ευλογημένη κι η μουντάδα του Χειμώνα· δίχως αυτήν, δε θα ‘τανε εξαίρετη η λιακάδα μας.
Καλή Αποκριά!