Απάντηση στην καταγγελία πατέρα κοριτσιού με αναπηρία, για τις συνθήκες δημόσιας δομής στο Λασίθι, δίνει με έγγραφό της προς το Creta24 η Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Παραρτήματος Ατόμων με Αναπηρία Λασιθίου του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Κρήτης Αγγέλα Φραγκούλη.
Υπενθυμίζεται πως την τοποθέτηση της διοίκησης της δομής, είχε ζητήσει από την πρώτη στιγμή η συντακτική ομάδα του Creta24 και συγκεκριμένα από την 29η Μαΐου οπότε και τέθηκε υπόψιν μας η καταγγελία του πατέρα του κοριτσιού, σύμφωνα με τον οποίο, κατά την επίσκεψή του στη δομή, αντίκρισε ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, ελλιπή καθαριότητα, ελάχιστο προσωπικό και παιδιά που ήταν ακόμη και γυμνά!
Οι εικόνες αυτές, σύμφωνα πάντα με τα όσα ισχυρίζεται ο ίδιος, τον έκαναν να πάρει ξανά στο σπίτι της οικογένειας το παιδί του, παρά το γεγονός ότι η μητέρα του αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, που δεν της επιτρέπουν να ανταπεξέλθει πλήρως στην ιδιαίτερη φροντίδα του παιδιού της.
Αναλυτικά η απάντηση της διοίκησης της δομής:
Με απόλυτο σεβασμό στον γονέα που μίλησε δημόσια για την εμπειρία του
και έχοντας επίγνωση της ευαισθησίας που απαιτείται όταν πρόκειται για άτομα με
αναπηρία, σε απάντηση του από 29 Μαΐου δημοσιεύματος του creta24.grμε τίτλο
«Σοκ και αποτροπιασμό προκαλεί η καταγγελία πατέρα για τις συνθήκες διαβίωσης
παιδιών με αναπηρία σε δημόσια δομή στο Λασίθι», οφείλω να τοποθετηθώ επί της
ουσίας, θέτοντας τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση. Καταρχάς, είναι απολύτως θεμιτό κάθε πολίτης να εκφράζει αγωνία και απογοήτευση όταν θεωρεί ότι η Πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του. Η φροντίδα ανθρώπων με βαριές αναπηρίες δεν είναι υπόθεση ούτε εύκολη ούτε θεωρητική. Γνωρίζουμε τις προκλήσεις και παλεύουμε καθημερινά – κατά κανόνα σιωπηλά – με διαρκή έλλειψη προσωπικού, ειδικότερα εξειδικευμένου προσωπικού, εξαντλητικούς ρυθμούς, και, όλο αυτό εξαρτάται από πολλούς
παράγοντες που δε σχετίζονται πάντα με την πολυσυζητημένη «καραμέλα» της
αδιαφορίας της Πολιτείας και της αρμόδιας Διοίκησης.
Παρ’ όλα αυτά, όταν γίνεται λόγος για αποτροπιασμό και φρίκη σε θέματα
που σχετίζονται με τα Άτομα με Αναπηρία, εύλογα προκύπτει το ερώτημα : κατά
πόσο αυτή η «φρίκη» σχετίζεται με αντικειμενικά γεγονότα που αφορούν στις
συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων και κατά πόσο προκαλείται από την άρνηση
της κοινότητας να αναγνωρίσει και να αποδεκτεί τη διαφορετικότητα και την
«απόκλιση» των Ατόμων με Αναπηρία από το κοινό αισθητικό πρότυπο, όταν
μάλιστα, αναφερόμαστε σε πλήθος Ατόμων με Αναπηρία που διαβιούν μαζί σε ένα
συγκεκριμένο πλαίσιο; Μήπως ο φερόμενος «αποτροπιασμός» δεν είναι θέμα της
κάθε δομής αλλά θέμα της γενικότερης αποδοχής ή έλλειψης αποδοχής της
κοινωνίας που δεν είναι εξοικειωμένη με την πραγματικότητα;
Ωστόσο, δεν μπορούμε να αφήσουμε αναπάντητα δημοσιεύματα που
επιλέγουν τη δραματοποίηση αντί της αποτύπωσης της πραγματικότητας. Και οι
αναφορές σε «σοκ», «φρίκη» και «αποτροπιασμό» για «γυμνά παιδιά», κάθε άλλο
παρά αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.
Αν θέλουμε να εξετάσουμε λοιπόν την πραγματικότητα, οφείλουμε να
λάβουμε υπόψη τα εξής :
Η δομή λειτουργεί σε ένα εξαιρετικά δυσχερές περιβάλλον. Το προσωπικό –
λιγοστό, αλλά αφοσιωμένο- εργάζεται με αυταπάρνηση, συχνά
υπερβαίνοντας τον εαυτό του. Οι εργαζόμενοί μας είναι οι πρώτοι που
βιώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος, όμως δεν τα χρησιμοποιούν ως
άλλοθι. Δίνουν καθημερινές μάχες, χωρίς τίτλους και φώτα. Περαιτέρω, η
έλλειψη κατάλληλων δομών για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων
περιπτώσεων που χρήζουν υψηλής υποστήριξης και εξειδικευμένης
φροντίδας, καθιστά ακόμα δυσκολότερη την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών
στο βαθμό που έχουμε θέσει ως στόχο.
Η δομή εξυπηρετεί ενήλικες χρόνιους πάσχοντες, Άτομα με Αναπηρία και
ηλικιωμένους που δεν διαθέτουν οικογενειακό ή/και υποστηρικτικό
περιβάλλον και όχι παιδιά με αναπηρία. Πολλοί από τους
εξυπηρετούμενους αντιμετωπίζουν αισθητηριακές προκλήσεις και δεν είναι
κρυφό ότι κάποιοι από τους περιθαλπόμενούς μας, λόγω ακριβώς αυτών
των προκλήσεων, αισθάνονται πιο άνετα με λιγότερα ρούχα, ή αισθάνονται
πιο άνετα όταν κάθονται στο πάτωμα πάνω στην αγαπημένη τους κουβέρτα,
ή αισθάνονται πιο άνετα όταν βηματίζουν ασταμάτητα στους διαδρόμους
και παρατηρούν τους περαστικούς. Κατά τα λοιπά «έντεχνα» αναφερόμενα
στο άρθρο, οι άνθρωποι λερώνονται και καθαρίζονται και μετά από λίγο
λερώνονται πάλι, και πάλι καθαρίζονται. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι
ποιο από τα παραπάνω θα μπορούσε να προκαλέσει «σοκ, φρίκη και
αποτροπιασμό» αλλά αναγνωρίζω ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει διότι μετά
από 34 χρόνια που υπηρετώ το χώρο, έχω μάθει να σέβομαι κάθε
περιθαλπόμενο με τις ιδιατερότητές του, και να καταβάλω κάθε δυνατή
προσπάθεια να βελτιώσω τις συνθήκες διαβίωσής του, χωρίς να μου
προκαλούν φρίκη ή αποτροπιασμό οι τρόποι με τους οποίους διαφέρει.
Δεν υπάρχει κανονισμός που να απαγορεύει την πρόσβαση στους χώρους
της δομής, αλλά, για λόγους οργάνωσης και αποφυγής συνωστισμού (καθώς
είμαστε ακόμα σε εγρήγορση για την πρόληψη ασθενειών που μπορεί να
«εισβάλουν» στη δομή και να θέσουν σε κίνδυνο τους ανθρώπους που
εξυπηρετούμε), οι επισκέψεις πραγματοποιούνται κατόπιν
προγραμματισμένων ραντεβού μέσω της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας και της
Κοινωνικής Λειτουργού της δομής.
Όπως έχουμε πει πάρα πολλές φορές και συνεχώς επαναλαμβάνουμε, καμία
δομή πρόνοιας δεν μπορεί να υποκαταστήσει ή να αντικαταστήσει την
αγάπη του γονέα και τη φροντίδα στο σπίτι. Από τη μεριά μας κάνουμε κάθε
δυνατή προσπάθεια για να παρέχουμε σε όλους τους εξυπηρετούμενούς μας
φροντίδα, δεδομένων των πολύ δύσκολων συνθηκών που καθημερινά
αντιμετωπίζουμε. Η δομή υπόκεινται ανά πάσα στιγμή στον έλεγχο των
αρμόδιων υπηρεσιών και έχει υποστεί αλλεπάλληλους ελέγχους τα
τελευταία χρόνια, ελέγχους κατά τη διάρκεια των οποίων διαπιστώνεται η
υποστελέχωση αλλά συγχρόνως και η καλή πρόθεση, προσπάθεια και
αυτοθυσία των εργαζομένων. Τα αποτελέσματα των ελέγχων
χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών
διαβίωσης, όπως, και όταν έχουμε τη δυνατότητα.
Τέλος, επιλέγω να μην απαντήσω κατά αντιπαράθεση σε όσα ειδικότερα αναφέρονται στο άρθρο εκ μέρους του πατέρα που απευθύνθηκε δημοσίως, γιατί κατανοώ τη συναισθηματική του φόρτιση, την αγωνία του και το ψυχικό άλγος που του προκάλεσε η απόφαση να αποχωριστεί το παιδί του, λόγω μη αναστρέψιμων δύσκολων συνθηκών που αντιμετώπισε. Γνωρίζω επίσης, ότι ως άνθρωπος που έχει με αγάπη αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό το παιδί, η απόφασή του να επιστρέψει το παιδί του στο σπίτι, λίγο σχετίζεται με τις συνθήκες του περιβάλλοντος στις οποίες κατ’ ανάγκη βρέθηκε η κόρη του.
Με εκτίμηση
Η Προϊσταμένη Διεύθυνσης
Παραρτήματος Ατόμων με Αναπηρία Λασιθίου
Του Κέντρού Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Κρήτης
Φραγκούλη Αγγέλα
