«Η πανδημία μάς δείχνει ολοφάνερα την ανάγκη αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης καθώς και αναζήτησης μιας ουσιαστικής μόρφωσης που θα μας απομακρύνει από την ευπιστία μας σε θεωρίες συνομωσίας. Η πραγματικότητα μάς πιέζει να αλλάξουμε πεποιθήσεις για το τι είναι ιδιωτικό και τι είναι κοινό προτάσσοντας αυτό που είναι καλό για το κοινωνικό σύνολο σκεπτόμενων και όχι οργισμένων πολιτών» τόνισε στον ΣΚΑΪ Κρήτης 92,1 και την Ελένη Βακεθιανάκη η επίκουρη καθηγήτριας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Άννα Λάζου.
«Η ευπιστία μας σε θεωρίες συνομωσίας σχετίζεται με το να αντιδρούμε με βάση το συναίσθημα π.χ. της οργής, σε ότι μας απειλεί. Αυτός ο τρόπος δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι δίνει και τη λύση ή τη σωστή τοποθέτηση στο θέμα της δημόσιας και κοινωνικής μας ευθύνης. Ειδικά στα θέματα της πανδημίας και της οικολογικής καταστροφής πιεζόμαστε πια από την πραγματικότητα να αλλάξουμε πεποιθήσεις για το τι είναι ιδιωτικό, ατομικό, προσωπικό και τι είναι κοινό, προτάσσοντας το καλό για το σύνολο των ανθρώπων και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη δική μας ανάπτυξη και ευημερία» ανέφερε η κα. Λάζου.
Σύμφωνα με την ίδια η πληροφόρηση σχετικά με επιστημονικά θέματα που αφορούν στην πανδημία, το γιατί ο covid-19 απειλεί τον άνθρωπο και την κοινωνία, πώς προήρθε, τι γίνεται με τις μεταλλάξεις του, παρουσιάζει έλλειμμα που αυξάνει τον κίνδυνο παραπληροφόρησης και ανάπτυξης συμπεριφορών που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς και όχι τους δικούς μας, δηλαδή το να είμαστε υγιείς και ευτυχείς.
«Το αν θα αντιδράσουμε με αγανάκτηση ή με τρόπο μη ορθολογικό απέναντι σε όσους θεωρούμε ότι μας απειλούν, είναι θέμα κοινωνικής ψυχολογίας. Μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά γιατί δρούμε ορισμένες φορές σαν όχλος, ως αγανακτισμένοι πολίτες και όχι ως σκεπτόμενοι» επισήμανε η κα. Λάζου τονίζοντας ότι οι δυο σημαντικούς παράγοντες που μας κληροδότησε ο πολιτισμός, με αρχαιοελληνική καταγωγή, είναι η παιδεία και η αλληλεγγύη. Η πρώτη αναφέρεται στη βαθειά και ουσιαστική μόρφωση και όχι απλά στην πληροφόρηση. Η δεύτερη αναφέρεται στην αλληλοϋποστήριξη μέσω της οποίας πρέπει να μπαίνουμε στην πρώτη γραμμή αυτών που βοηθούν καθώς δεν έχει νόημα να προφυλαχθούμε μισώντας όσους κρατούν στάση διαφορετική.
Επισήμανε παράλληλα ότι η εκπαίδευση πρέπει να φύγει από τα όρια της ακαδημαϊκής ζωής και της στενής ομάδας των ειδημόνων και να περάσει πλατιά στην κοινωνία ώστε να μην ζούμε στο σκοτάδι και να χαιρόμαστε γι’ αυτό.