Ο τραγικός χαμός της Φώφης Γεννηματά μπορεί να ανέστειλε προσωρινά της διεργασίες για την κούρσα διαδοχής στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και να δημιούργησε νέο τοπίο με την πολιτική της απώλεια, οι υποψήφιοι όμως επανέρχονται δριμύτεροι και με έναν «καινούριο» παίκτη στο παιχνίδι, τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου. Ο τελευταίος δηλώνει από την αρχή σχεδόν «υποχρεωμένος», να κατεβεί στον αγώνα μετά την εν ζωή απόσυρση της εκλιπούσας Προέδρου του πολιτικού φορέα, δηλώνοντας συνεχώς, όπως έκανε και στη χθεσινοβραδινή συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου, ότι δεν επιστρέφει για να πάρει καμιά ρεβάνς.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι μετά την αρχική αναστάτωση που δημιουργήθηκε με την υποψηφιότητα Παπανδρέου, δεν έχει αλλάξει το τοπίο δραματικά, σχετικά με την προ ενός μηνός περίοδο. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τις υποψηφιότητες των κκ. Γερουλάνου, Καστανίδη και Χρηστίδη, οι βασικοί ανταγωνιστές στη μάχη για την προεδρία παραμένουν τρεις, οι κκ. Ανδρουλάκης και Λοβέρδος και πια ο κ. Παπανδρέου αντί της Φώφης Γεννηματά.
Από την άλλη πλευρά, είναι διαφορετικό ζήτημα να είσαι νυν αρχηγός μιας παράταξης και να διεκδικείς την ανανέωση της θητείας σου και εντελώς διαφορετικό να επανέρχεσαι με ένα πολιτικό και κυβερνητικό παρελθόν που επιδέχεται πολλές ερμηνείες από το εκλογικό σώμα και κυρίως πώς αυτές επηρεάζουν τη στάση που θα τηρήσει το τελευταίο. Το πρόσημο δεν είναι εξ υπαρχής αρνητικό, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι μαζί με το βαρύ όνομα αποτελεί τον βατήρα για την εκ νέου ανάληψη της αρχηγίας.
Όπως διαρρέεται από πολιτικούς και δημοσκοπικούς κύκλους, η κατάσταση στο εκλογικό σώμα είναι ακόμη αρκετά ρευστή, έχοντας όμως μια βασική σταθερά: ποιος θα είναι αυτός που θα εκφράσει σαφέστερα την ανανέωση και την πολιτική προοπτική με αντιδεξιά χαρακτηριστικά, θεσμικής κεντροαριστερής όμως διάστασης, αποτελώντας ταυτόχρονα τον καλύτερο «αντιτσίπρα» για τη διεκδίκηση της ανόδου του κόμματος στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα ή ακόμη και τη διεκδίκηση της εξουσίας ως ο βασικός πόλος μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας.
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικές συμπεριφορές των λεγόμενων κεντρώων ψηφοφόρων έχουν αλλάξει, όπως φάνηκε από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη αρχικά ως αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία και στη συνέχεια ως πρωθυπουργού. Και κάνουμε αυτή την παρατήρηση γιατί οι μηχανισμοί λειτουργούν ως κινούμενη άμμος σε μια εποχή που η κοινωνία φτωχοποιείται και η εισροή νέων ψηφοφόρων απειλεί πολιτικές ταυτότητες και φυσιογνωμία, κάτι που όπως είδαμε στο κυβερνών κόμμα μπορεί να έχει ασύμμετρες συνέπειες για την ελληνική κοινωνία.
Κλείνοντας, από τις ρεπορτάζ μας διαπιστώνουμε ότι οι εκλογικές τάσεις λειτουργούν σαν την άμπωτη και την παλίρροια για τους τρεις βασικούς υποψηφίους με τη βασική σταθερά που προαναφέραμε, αυτή της ολιστικής ανανέωσης, επικοινωνιακής, πολιτικής και αισθητικής, γεγονός, όμως, που δεν πρέπει να προκαλεί εφησυχασμό ούτε καν σε αυτούς που την ευαγγελίζονται ή την ενσαρκώνουν.