της Φαίης Σφακιωτάκη
Τεχνογνωσία από την Κρήτη μετέφεραν σε ελαιοπαραγωγούς της Κίνας, δύο καθηγητές από το ΕΛΜΕΠΑ, κατόπιν πρόσκλησης από κινεζικό φορέα. Ο Καθηγητής Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας φυτών Φίλιππος Βερβερίδης και ο αναπληρωτής Καθηγητής Ελαιοκομίας, Μανώλης Καμπουράκης, βρέθηκαν στην Πολιτεία Γκαντσού, στην περιοχή Longnan, όπου υπάρχει και η μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγή σε επίπεδο χώρας.
“Στο κλάδεμα συγκεκριμένα ήθελαν εκπαίδευση και στην ποιότητα ελαιολάδου, αναφορικά με το κομμάτι της οργανοληπτικής αξιολόγησης, της γευσιγνωσίας. Θα πρέπει να αναφέρω ότι εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες η ελιά ευδοκιμεί εκεί, δε φτάνει στο επίπεδο της ποιότητας του ευρωπαϊκού ελαιολάδου. Πολύ δε περισσότερο του ελληνικού. Ο στόχος λοιπόν αυτής της μετακίνησής μας ήταν αφενός το εκπαιδευτικό σχήμα, αλλά παράλληλα θεωρήσαμε ότι θα είχε αξία να μεταφέρουμε κρητικά ελαιόλαδα και με επιτυχία έγινε μια σύγκριση“ εξήγησε στην Τηλεόραση CRETA ο κ. Βερβερίδης.
“Αναφορικά με τα χημικά χαρακτηριστικά, όπως την οξύτητα, είναι μια χαρά το κινεζικό ελαιόλαδο. Εκείνο που αλλάζει, είναι τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή η γεύση“ πρόσθεσε ο κ. Καμπουράκης.
Στην Κίνα η ελαιοκαλλιέργεια μετρά περίπου μισό αιώνα. “Ξεκίνησε όλως παραδόξως από μια δωρεά 10.000 δενδρυλλίων που έκανε η αλβανική κυβέρνηση τη δεκαετία του ’60” ανέφερε ο κ. Βερβερίδης.
Μέχρι και σήμερα, η ελαιοπαραγωγή στη χώρα του 1,4 δισ. κατοίκων, ανέρχεται σε 6.000 τόνους περίπου, που αρκούν για να καλύψουν μόλις το 10-15% των εγχώριων αναγκών. “Επομένως το υπόλοιπο 85-90% είναι εισαγόμενο λάδι. Η αγορά λοιπόν αυτήν τη στιγμή στην Κίνα έχει κυριευθεί από λάδι ισπανικό κατά κύριο λόγο, σε ποσοστό πάνω από 60-70%. Το υπόλοιπο είναι ιταλικό και πάρα πολύ λίγο το ελληνικό“ τόνισε ο κ. Βερβερίδης.
Αξιοσημείωτο δε, είναι το γεγονός ότι και η μέθοδος της ελαιοσυγκομιδής έχει μείνει σε πολύ πρώιμο στάδιο. “Η ελαιοσυγκομιδή παραπέμπει στον τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι δικοί μας παραγωγοί τις δεκαετίες του 50-60“ σχολίασε ο κ. Καμπουράκης. “Η συλλογή στη Longnan, παρ’όλο που είναι ορεινή περιοχή, είναι πάρα πολύ φθηνή και γίνεται φανταστείτε με το χέρι, γιατί δεν μπορεί να ανέβει εκεί κάποιο μηχάνημα. Φανταστείτε ότι ένας Κινέζος που συγκομίζει ελαιόκαρπο, όλη τη μέρα πληρώνεται με 1 δολάριο!” πρόσθεσε ο κ. Βερβερίδης.
Το ελαιόλαδο σήμερα είναι ένα ακριβό προϊόν για το μέσο Kινέζο, ωστόσο υπάρχει κρατική πολιτική αφενός αύξησης και βελτίωσης της παραγωγής ελαιολάδου στην Κίνα κι αφετέρου, λόγω θρεπτικών συστατικών, της χρήσης του στην τοπική κουζίνα.
“Μπορεί η κατανάλωση ελαιολάδου στην Κίνα να είναι χαμηλή σε σχέση με το μέγεθος της αγοράς, όμως είναι νούμερο ένα χώρα στην κατανάλωση γενικότερα ελαίων. Παράλληλα, υπάρχει στρατηγική από την κινεζική κυβέρνηση εδώ και κάποια χρόνια, να γίνει μια σταδιακή αντικατάσταση των χαμηλής ποιότητος ελαίων, από ελαιόλαδο, είτε της εγχώριας προέλευσης, είτε εισαγόμενου. Για να καταλάβετε και τη σοβαρότητα που δίνει ο μέσος Κινέζος, ας το πω αποκατεστημένος οικονομικά πολίτης, είναι ότι με την αλλαγή του χρόνου ενώ εμείς στην Ευρώπη πηγαίνουμε δώρο ένα μπουκάλι κρασί, εκείνοι πηγαίνουν ένα μπουκάλι καλό ποιοτικά λάδι. Αυτήν τη στιγμή θεωρείται ελιτίστικο προϊόν. Ο στόχος όμως νομίζω της Κίνας είναι να το βάλει στο τραπέζι του μέσου Κινέζου. Από την άλλη πλευρά, δεν έχει συνειδητοποίησει ο Κινέζος ότι η καλή ποιότητα ταυτίζεται με την πικράδα, την πικάντικη γεύση, όπως επίσης και με το άρωμα. Γι’αυτό και μια ποικιλία που έχουν φτιάξει, δεν έχει καμία σχέση με την κορωνέϊκη” ανέφερε καταλητικά ο κ. Βερβερίδης.