Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ο κυνικότερος των πολιτικών φιλοσόφων, ο Νικολό Μακιαβέλι, συνήθιζε να λέει ότι «ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις». Και είχε δίκιο. Τον διχασμό και την πολεμική σύρραξη στη Μέση Ανατολή επέλεξαν συγκεκριμένα συμφέροντα, κυρίως ήταν πετρλαϊκά αλλά και οι Άγγλοι, που έβαλαν το χεράκι τους, καθώς εκείνοι είχαν απλώσει ,επί μακρόν, το δίχτυ της αποικιοκρατίας στην περιοχή. Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πέρασαν δεκαετίες συγκρούσεων και πολεμικών συρράξεων, αντάρτικου και τρομοκρατίας. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η αιματηρή αντιπαράθεση με αιχμή του δόρατος την Παλαιστίνη επηρέασε σταδιακά όλη τη νοτιοανατολική Ασία και επεκτάθηκε κι αλλού, με συνέπεια να λειτουργεί αρνητικά και στις διακρατικές ισορροπίες σε όλο τον κόσμο.
Δεκαετίες τώρα το αίμα έρρεε άφθονο, το μίσος γιγαντώθηκε και πέρασε στο DNA των επόμενων γενεών. Τόσα φρικιαστικά συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια, που κανένας δεν πίστευε ότι μπορούσε να λυθεί ο γόρδιος δεσμός στην περιοχή. Η αντίφαση ήταν ότι οι πάντες στον αραβικό κόσμο λιθοβολούσαν το Ισραήλ, έδειχναν να στηρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά τους…Παλαιστίνιους κανένας δεν τους ήθελε κοντά του. Μαζί τους, αλλά τόσο όσο…
Και όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα γινόταν χειρότερα. Ο κάποτε ακραίος Αραφάτ έφτασε να θεωρείται ηπιότερος και πιο βατός όταν ήρθαν οι πιο φανατικοί. Φτάνοντας στη μεγάλη σύγκρουση της Φατάχ με την Χαμάς με την τελευταία να επιβάλλεται στη Γάζα και το Ισραήλ να έχει στο τιμόνι ένα στριμωγμένο Νετανιάχου η ειρήνη έμοιαζε να είναι πιο ανέφικτη από ποτέ.
Αλλά να που ήρθαν έτσι τα πράγματα που η εμμονή του Τραμπ να αλλάξει την Αμερική και τον κόσμο κατά τα δικά του πρότυπα έφερε αποτελέσματα. Ο Αμερικάνος πρόεδρος λειτουργεί περισσότερο ως επιχειρηματίας, παρά ως κλασικός πολιτικός. Ξενίζει μεν, αλλά…τώρα λειτούργησε. Ποιος του κάνει τη δουλειά; Ο Ερντογάν; Ο Σίσι; Ακόμη και ο Πούτιν; Αυτούς θα έχει από κοντά. Και θα πιέσει όσο μπορεί τον «Μπίμπι τον φίλο του» να κάνει πίσω, θα απειλήσει τη Χαμάς, θα πει τα χειρότερα ή τα καλύτερα για να κάνει τη δουλειά του.
Να παραδεχτούμε ότι μόνο ένας σαν τον Τραμπ μπορούσε τώρα να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» που καταλήγει στην ειρήνη. Ή σε μια εκεχειρία που μπορεί να αποδειχθεί εύθραυστη αλλά αποδίδει καρπούς έστω σε αυτή τη φάση. Μην ξεχνάμε πόσες ευχές σώθηκαν, πόσοι άνθρωποι ελευθερώθηκαν. Δεν είναι λίγο!
Μακάρι η ειρήνη να κρατήσει. Για την περιοχή και για μας. Γιατί μια ήσυχη γειτονιά μας αφορά όλους και ας μεμψιμοιρούν ορισμένοι δικοί μας…για τον ρόλο της Τουρκίας, την αναβάθμιση του Ερντογάν. Εάν αυτός πουλάει τη Χαμάς και αναβαθμίζεται ως ειρηνοποιός καλά το κάνει. Καλό μας κάνει κι εμάς!
Κάποιοι πάλι θα πουν ότι αυτοί δεν κάνουν Ειρήνη, αλλά θέλουν να κάνουν επιχειρήσεις και να βγάλουν λεφτά στην περιοχή. Μα ο πόλεμος τι είναι; Έστιν ο πόλεμος ουχ όπλων το πλέον, αλλά δαπάνης-Το πλεονέκτημα στον πόλεμο δεν το δίνουν τα όπλα, αλλά τα χρήματα που δαπανώνται, έλεγε ο Θουκυδίδης.
Ε, λοιπόν αν είναι να μην σκοτώνονται άνθρωποι ας κάνουν ο Τραμπ και η παρέα του μπίζνες και όχι πόλεμο! Καλύτερα θα είναι.
