Στα καθημερινά ρεπορτάζ για την άφιξη εκατοντάδων μεταναστών στην Κρήτη, η πληροφορία ότι οι περισσότεροι εκ των αφιχθέντων είναι νέοι άνδρες φαίνεται ότι ιντριγκάρει ιδιαίτερα τους “υπερπατριώτες”. Στο δικό τους μυαλό αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη ότι δεν τους αξίζει (στους μετανάστες) ούτε φιλοξενία, ούτε στοιχειώδης ανθρωπιά.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Γιατί δεν έμειναν στην χώρα τους και στην ακραία φτώχεια για να αντισταθούν στα αυταρχικά καθεστώτα, αντιθέτως επέλεξαν να την κοπανήσουν άρον – άρον ε; Επειδή είναι δειλοί να γιατί!
Σιγά τα αίματα ρε παλικαράδες! Σιγά μη πάθετε κανένα τράβηγμα από την τόση μαγκιά.
Θα είχε πλάκα αν δεν ήταν εξόχως θλιβερό.
Να σχολιάζουμε από την άνεση του καναπέ μας την γενναιότητα των άλλων, όταν εμείς εδώ κάνουμε τους καμπόσους μόνο όπου μας παίρνει και κατά τα άλλα τρέμουμε και την σκιά μας.
Να αντισταθούν οι μετανάστες που ζουν σε δικτατορίες ή μέσα σε σκληρούς εμφυλίους, ενώ εμείς παρακολουθούμε έντρομοι καμιά 50άρια καπεταναίους να κάνουν κουμάντο σε όλο το νησί, με αποτελέσματα που όλοι βλέπουμε τούτες τις μέρες και όλοι θα νιώσουμε στο πετσί μας τις επόμενες.
Να χαρακτηρίζουμε με ευκολία και βιασύνη κάποιους που δεν ξέρουμε από τι ζωή επέλεξαν να φύγουν, εμείς που υποκλινόμαστε και τραπεζώνουμε τους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες οι οποίοι λυμαίνονται την δική μας;
Ε, πάει πολύ.
Το μεταναστευτικό είναι δύσκολο και πολύπλοκο στον χειρισμό του. Προφανώς δεν αποτελεί ρεαλιστική λύση να ανοίξουμε τα σύνορα και να υποδεχτούμε στα μέρη μας όλους τους κατατρεγμένους ετούτης της γης. Ο ιδεαλιστικός ανθρωπισμός είναι ωραίος για τραγούδι, imagine all the people και τα λοιπά, όχι όμως για εφαρμοσμένη πολιτική.
Από την άλλη, το φύλο, η ηλικία, η καταγωγή των μεταναστών που φτάνουν στις ακτές της Κρήτης, έχουν δημοσιογραφικό και κοινωνικό ενδιαφέρον, έχουν ασφαλώς και πολιτικό ενδιαφέρον (αφού ενδέχεται να δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό η Λιβύη), αλλά δεν προσφέρονται για τόσο εύκολα συμπεράσματα, ούτε βέβαια επιτρέπεται να αλλάξει δραστικά τις όποιες αποφάσεις ληφθούν.
Σαφώς τα παιδιά και ειδικά τα μωρά χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης. Όμως αν κάποιος πιστεύει ότι επειδή οι μετανάστες είναι άνδρες, δεν τρέχει και τίποτα να τους αφήνουμε στον ήλιο να ψήνονται, τότε ασκεί ένα διαφορετικό και κατάπτυστο είδος πολιτικής, εκείνο που κολακεύει τα χειρότερα ένστικτα του κόσμου.
Και συγκεκριμένα, της μερίδας του κόσμου η οποία προβάλει τις δικές της ανεπάρκειες πάνω στους ταλαιπωρημένους μετανάστες, μήπως και νιώσει κάπως καλύτερα, αφού ποτέ δεν μπόρεσε να σηκώσει ανάστημα, ούτε καν στους “Φραπέδες”.
