Η πίστη στα Θεία είναι πραγματικά πολύ σημαντικό και θαυμαστό θέμα και ζήτημα. Να πηγάζει και να ξεπροβάλλει από το βάθος της ψυχής σου και να είναι γεγονός που το νιώθεις και το αισθάνεσαι, δίνοντας νόημα στην ύπαρξη σου.
Βεβαίως, δεν θα κάνω ούτε εγώ και ούτε κανείς κουμάντο στον τρόπο που θα εκφράσει κάποιος την πίστη του. Όμως, φτάνει να γίνεται υπερβολικό και τελείως άχαρο να βλέπεις ανθρώπους να ακολουθούν συμπεριφορές θρησκοληψίας και να παίρνουν αποφάσεις στη ζωή τους με γνώμονα αυτή την απόλυτη και ακραία στάση συντηρητισμού. Είναι διαφορετικό να είσαι θρησκευόμενος και πιστός και άλλο πράγμα θρησκόληπτος.
Υπάρχουν άνθρωποι – δυστυχώς και νεαρής ηλικίας – που δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ζήσει ελεύθερα και να απολαύσουν τη ζωή και νομίζουν λανθασμένα ότι αν πράξουν διαφορετικά θα αμαρτάνουν ή ότι θα λάβουν την οργή και την τιμωρία του Θεού. Και κλείνονται στον εαυτό τους, λειτουργώντας απομακρυσμένα από τον έξω κόσμο και άλλες φορές αυτοτιμωρούνται, επιβάλλοντας στους ίδιους τη στέρηση ή την αποξένωση.
Η πίστη είναι εκείνη που θα συμβάλλει ώστε μέσα από αυτήν να νιώσεις την πραγματική ελευθερία και όχι να βρίσκεσαι πιεσμένος και εγκλωβισμένος επειδή απλώς «πρέπει». Στην πίστη του Χριστού, κατά την άποψη μου… το «Πρέπει» ορισμένων, ίσως χρειάζεται να αντικατασταθεί με το «Θέλω». Όχι πρέπει να το κάνω επειδή έτσι μου είπαν ή επειδή έτσι το άκουσα, αλλά θέλω να το κάνω επειδή έτσι νιώθω αληθινά.
Προσωπικά και κατ’ επιλογή δεν είμαι τακτικός στο εκκλησίασμα, ούτε και ακολουθώ τα τυπικά, ούτε βεβαίως και καθοδηγούμαι από κάποιον πνευματικό, όμως η πίστη μου είναι ατσάλινη και αταλάντευτη. Μπορεί σε στιγμές της ζωής μου να έχω συναναστραφεί, να έχω συνεργαστεί και να έχω λάβει την άποψη κάποιων πατέρων της Εκκλησίας με ανοιχτό πνεύμα και ματιά, τους οποίους αγαπώ, τιμώ και σέβομαι… αλλά μέχρι εκεί και χωρίς υπερβολές. Δηλαδή, δεν ανήκω σε όσους γονυπετούν μπροστά σε κληρικούς, κάτι που θεωρώ παρωχημένο και όχι δείγμα ευλάβειας.
Επίσης, και η ίδια η Εκκλησία δια των εκπροσώπων κληρικών και ιερωμένων προσώπων χρειάζεται να διατείνεται από ένα πνεύμα εκσυγχρονισμού και να μη μένει αυστηρά στο ευλόγησον και μόνον. Ευτυχώς, υπάρχουν ορισμένοι φωτισμένοι και άξιοι πατέρες που δείχνουν το δρόμο με το παράδειγμα τους και συμβάλλουν ώστε η Εκκλησία να είναι μια πόρτα διαρκώς ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους και χωρίς διαχωρισμούς. Είναι αναγκαίο τούτο το βήμα, με την Εκκλησία να μην είναι απλώς μέσα στη κοινωνία αλλά να είναι αυτό το σημαντικό και ουσιαστικό αγκάλιασμα όλης της κοινωνίας άνευ περιορισμών και τυπικών κανόνων. Και όχι μόνο να συναισθάνεται τις ανάγκες αλλά να βοηθά στην επούλωση των αναγκών, διά της επισφράγισης της πίστης. Εν ολίγοις, να γίνει πράξη το «να με αγαπάς όπως είμαι».
Το γεγονός να είναι κάποιος (λαϊκός) συνεχώς με ένα θυμιατήρι στο χέρι, με εκκλησιαστικούς ύμνους από το πρωί μέχρι το βράδυ να είναι τα μοναδικά του ακούσματα και να ξορκίζει καθετί διαφορετικό θεωρώντας το ως γέννημα του «κακού», νομίζω ότι δεν είναι συνετή στάση θρησκευτικής πίστης. Αντιθέτως, η πίστη μπορεί να εκφραστεί με χίλιους τρόπους και να γίνει βίωμα μέσα από συμπεριφορές σεβάσμιες και απελευθερωμένες από ψήγματα ακραίου συντηρητισμού και πέραν από «παρωπίδες» που εμποδίζουν να δεις από άλλη οπτική την πραγματικότητα και δεν αφήνουν περιθώρια να αντιληφθείς ή να εξετάσεις και τα διαφορετικά ακούσματα.
Κλείνοντας, η πίστη είναι αναγκαία στην καθημερινότητα και τη ζωή μας από αρχή μέχρι τέλους, αλλά χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η πίστη μας αυτή θα έχει τη δύναμη και θα είναι σε θέση να μας γαληνέψει και να μας ελαφρύνει τη ψυχή και όχι να προσθέτει βάρος για εμάς και για τους άλλους ανθρώπους. Γιατί τότε θα έχει ξεφύγει και λοξοδρομήσει από τον προορισμό, τον σκοπό, την ουσία και το λόγο της.
