Ημέρα της νίκης

Πρέπει να διαβάσετε

Γιώργος Παπαδάκης
Γιώργος Παπαδάκης
Δημοσιογράφος
Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι δημοσιογράφος

Θα ήθελα και σήμερα να δείξω -και εγώ – την Σοβιετική Σημαία να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

Πρόκειται όντως για την συμβολικότερη σχετικά με το “τέλος του κτήνους”.

Το έχω κάνει άλλωστε πολλές φορές στην ίδια επέτειο .

Μα φέτος σα να παράγινε .

Οι ΄Υμνοι σκέτα για τους Σοβιετικούς .

Μόνο για τους Σοβιετικούς “που τσάκισαν τον Φασισμό”.

Φυσικά και δικαιούνται Υμνων και Επαίνων από κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο.

Πάνω τους γράφτηκε κατεξοχήν  η “Αποκάλυψη” Του Πολέμου.

Εικοσιδύο εκατομμύρια νεκροί (ναι 22) για να “γυρίσουν την παλίρροια”, πεθαίνοντας στις στέπες και στα ερείπια των πόλεων και των χωριών τους ,ίσαμε -δικαιωματικά -να μπήξουν την Σημαία τους στο κτίριο που είχε ταυτιστεί με την άνοδο του Αδόλφου στην εξουσία…

Μα δεν ήταν καθόλου “μόνοι” οι Σοβιετικοί.

Δεν θα αναπτύξω εδώ για τον “ποταμό” της Αμερικανικής βοήθειας ,γιατί πιθανόν να θεωρηθεί  απρέπεια ,μικροψυχία κτλ

Στο τέλος ,εκείνο που μετρά ,είναι ασφαλώς η θυσία της ανθρώπινης ζωής στην υπεράσπιση της Πατρίδας .

Μα ακριβώς γι’ αυτό.

Αυτήν την ημέρα του αιματηρού θριάμβου των ελεύθερων ανθρώπων πάνω στην πλέον σκοταδιστική “ιδεολογία ” που δημιούργησε ποτέ ανθρώπινος νους ,δεν γίνεται να μην σταθώ στην θυσία της δικής μου Πατρίδας .

Που “μικρή ” ασφαλώς ,δεν ήταν εκείνη που θα κάρφωνε την Σημαία της στο Ράιχσταγκ .

Όμως ο Σοβιετικός Ανθυπολοχαγός που εκείνη την μέρα σκαρφάλωσε στην στέγη του ,μαζί με την “Κόκκινη” έμπηξε όλες τις Σημαίες των χωρών που πολέμησαν τον Ναζισμό.

Κάθε φορά λοιπόν που βλέπω την “Κόκκινη Σημαία” ,βλέπω μαζί της και την Ελληνική να κυματίζει .

Όπως κυμάτιζε στην Τρεμπεσίνα .

Στα Οχυρά .

Στην Κρήτη.

Στα Βουνά μας (με το “Β ” κεφαλαίο).

Στην Έρημο και στο Ρίμνι .

Γιατί ναι ,η μεγάλη Σοβιετική Ενωση των 170. εκ. Κατοίκων θυσίασε 22εκ. ανθρώπους της στα δόντια του τέρατος.

Και η μικρή Ελλάδα των 7 εκ. κατοίκων ,θυσίασε στο τέρας κοντά 700.000 ψυχές της .Σχεδόν έναν στους επτά ανθρώπους της .

Με απλά λόγια ,πολέμησε το ίδιο .Θυσίασε τα ίδια.

Και μαζί νίκησε .

Αυτήν την ημέρα λοιπόν, που διαβάζω μαζί, ξανά , αθλιότητες  ,όπως πχ:”οι Γερμανοί έκαιγαν χωριά μόνο όταν δέχονταν πυρά από αυτά”.

Και γελοιότητες περί “διαχωρισμού” των Νικητών σε …”αστικές” και “σοσιαλιστικές”  Δημοκρατίες ,

Δεν θα βάλω την ” Κόκκινη Σημαία ” να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

Θα βάλω τους ημιονηγούς πυροβολικού της 5ης Μεραρχίας μας στην Β.Ηπειρο, τους πεινασμένους πατεράδες μας που τους αδικούμε με την λησμονιά μας, τον συμπατριώτη μου Μιχάλη Μυριδάκη ,το υπαρχηγό του Ζέρβα, ένα Σύνταγμα του ΕΛΑΣ έξω από την Λαμία(μαζί αυτές ως ουτοπία) τους “Ιερολοχίτες”  του Χριστόδουλου Τσιγάντε και την δική μας Σημαία να κυματίζει στην πρύμνη ενός Ελεύθερου Αντιτορπιλικού μας στη Μεσόγειο…

 *(οι περισσότερες φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του Γεώργιου Σιούλα)

Άλλα Πρόσφατα