του Σωτήρη Μεταξά
Η Κρήτη βρίσκεται στο ίδιο έργο θεατής, σε ένα σκηνικό που μοιάζει να είναι βγαλμένο από το θέατρο του παραλόγου, σαν μία επαναλαμβανόμενη φρίκη τόσο οικεία που μάλλον η έννοια του «σοκ» μοιάζει περισσότερο με κλισέ και υποκρισία.
Τρεις άνθρωποι νεκροί, μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών, σε δύο τραγωδίες στην άσφαλτο, σε έναν δρόμο … φονιά όπως είναι ο ΒΟΑΚ.
Άνθρωποι που φεύγουν, οικογένειες που θρηνούν, παιδιά που χαροπαλεύουν και μία κοινωνία που παρακολουθεί μουδιασμένη, συγκλονισμένη αλλά εν τέλει συνηθισμένη στην τραγωδία.
Στο τέλος κάθε χρόνου τα θύματα γίνονται αριθμοί, για να βγουν τα ποσοστά και οι δείκτες των τροχαίων.
Η Μαρία που σκοτώθηκε στη Λυγαριά, το ζευγάρι των ηλικιωμένων που τραυματίστηκε θανάσιμα στον Ταυρωνίτη και τόσοι άλλοι, θα είναι μέρος ενός ποσοστού που θα δείχνει αν το πρόσημο στην τραγωδία είναι θετικό ή αρνητικό.
Τα τροχαία στην Κρήτη δεν αποτελούν μάστιγα. Η ετυμολογία της λέξης αφορά σε μία «δυσάρεστη κατάσταση που αντιμετωπίζεται δύσκολα ή καθόλου».
Εν προκειμένω λύσεις υπάρχουν. Και στα δύο σημεία, όπου σημειώθηκαν τα τροχαία των τελευταίων ημερών, εάν υπήρχε διαχωριστική νησίδα πιθανότατα δεν θα είχαμε θύματα.
Όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις τροχαίων δυστυχημάτων στην εθνική οδό – καρμανιόλα της Κρήτης.
Όπως ακριβώς συνέβη σε σημεία του ΒΟΑΚ όπου κατασκευάστηκε νησίδα και ο αριθμός των θυμάτων σχεδόν εκμηδενίστηκε.
Η δημιουργία ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου είναι επιτακτική, κυρίως για λόγους ασφάλειας στις οδικές μετακινήσεις.
Μέχρι τότε, άνθρωποι θα χάνονται άδικα, τα ευχολόγια θα περισσεύουν, η κοινωνία θα εξοικειώνεται αλλά οι οικογένειες των θυμάτων δεν θα ξεχάσουν ποτέ.