Μια πρώτης τάξεως σφυγμομέτρηση για τις τάσεις και τις φυγόκεντρες δυνάμεις στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς ήταν οι χθεσινοβραδινές πολιτικές εκδηλώσεις στο Ρέθυμνο – το ποιος βγήκε κερδισμένος, αυτό θα το κρίνει η πορεία των γεγονότων. Έχουμε δρόμο ως τις κάλπες – σύντομο ή μακρύ, η κυβέρνηση θα το αποφασίσει.
Εντάξει, στην περίπτωση του Κώστα Γαβρόγλου επισήμως παρουσίαση βιβλίου ήταν, αλλά όταν μιλάμε για τον πρώην Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η βραδιά είχε κατά βάση πολιτικά – κομματικά χαρακτηριστικά. Πολλώ δε μάλλον όταν «Τα κοινά της Παιδείας», ο συλλογικός τόμος του κ. Γαβρόγλου έχει προλογιστεί από τον Αλέξη Τσίπρα!
Ο Κωνσταντινουπολίτης συγγραφέας και πολιτικός αποδοκιμάστηκε από μερίδα φοιτητών που εισήλθε στο Σπίτι του Πολιτισμού και φώναζε συνθήματα, κρατώντας ένα πανό.
Ως Πανεπιστημιακός, ο κ. Γαβρόγλου γνωρίζει την ψυχοσύνθεση των νιάτων. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που εισπράττει τη δυσαρέσκεια νεαρού κόσμου: Και το 2019, στα αποκαλυπτήρια του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου (έτσι μετονομάστηκε, ενώ αναβαθμίστηκε, το ΤΕΙ Ηρακλείου), ο τότε Υπουργός Παιδείας, κλήθηκε να διαχειριστεί – ψύχραιμα πάντως, καθότι φύσει μειλίχιος- τις έντονες αντιδράσεις σπουδαστών.
Χθες το απόγευμα το σκηνικό επαναλήφθηκε.
Ένα πράγμα, σαν η ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν… φάρσα, αλλά και από την αντίθετη πλευρά! Κι αυτά που κάποτε έκανες ή επικροτούσες σιωπηρά, τα βρίσκεις μπροστά σου!
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πριν το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κηρύξει τον ανένδοτο του αντιμνημονίου. Πρωτοστατούσε σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις. Επιδοκίμαζε ή έστω δεν έπαιρνε θέση όταν στελέχη των τότε κυβερνήσεων (αλλά και συνδικαλιστές ή απλοί ψηφοφόροι) δέχονταν ύβρεις, απειλές και επιθέσεις (λεκτικές και όχι μόνο, δυστυχώς) από οργισμένο πλήθος. Και τότε διακοπή πολιτικών ομιλιών και πολλών άλλων εκδηλώσεων είχαμε, με σκαιό τρόπο είχαμε, κινηματογραφικές φυγαδεύσεις κλπ. Παρέλαβε όμως και η Κουμουνδούρου το τιμόνι της εξουσίας και όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες όταν καθώς έχεις προσγειωθεί στην πραγματικότητα αναγκάζεσαι ν’ ακολουθήσεις ένα συγκεκριμένο δρόμο που κάποτε αποκήρυσσες και μετά βδελυγμίας.
Καμιά φορά οι τόκοι (και οι ερινύες) απ’ τα ανεξόφλητα (ηθικά απέναντι σε όσα πρεσβεύουμε με συνέπεια) γραμμάτια μας κυνηγούν εις το… διηνεκές – ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι αποσυρθήκαμε από το προσκήνιο (αυτό εν τέλει το αποφασίζει η ίδια η Ιστορία!). Ένα είδος χρέους είναι κι αυτό, απέναντι στη συνείδησή μας…