Σάββατο, 8 Φεβρουαρίου, 2025
7.2 C
Ηρακλείου

Δες τον καιρό

Η Όλγα είναι το παιδί μας

Πρέπει να διαβάσετε

Ντρέπονται και οι λέξεις όταν τις επιλέγουμε να περιγράψουν ένα τόσο τραγικό περιστατικό σαν αυτό που συνέβη στο Κερατσίνι με την μικρή Όλγα. Γίναμε όλοι μάρτυρες μιας εγκληματικής αδιαφορίας συμπολιτών μας που στοίχισε τη ζωή σε ένα 8χρονο κορίτσι. Ένα παιδί που ξεψυχούσε για πάνω μία ώρα, με το κορμάκι του εγκλωβισμένο σε μια σιδερένια γκαραζόπορτα, και που πολλοί υπάλληλοι της εταιρείας πέρασαν από μπροστά της, την είδαν σε αυτή την κατάσταση και δεν έκαναν τίποτα, παρά μόνο να συνεννοούνται στα κινητά, ενώ κάποιος από αυτούς που πήγε κοντά της την κουνούσε με το πόδι του για να δει αν ζει. Όσα είδαμε από τις κάμερες ασφαλείας είναι δηλωτικά μιας απάνθρωπης συμπεριφοράς, που στο τέλος και πιθανόν μετά από συνεννόηση, όλοι αυτοί που με την αμέλειά τους συνέργησαν σε αυτόν τον θάνατο, έτρεχαν να φύγουν «σαν τα παιδιά του λαγού».

Η αντίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μεγάλη, ενώ την ταυτότητα της εταιρείας, την σκέπασε ένα πέπλο σιωπής και κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτή – στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι δεν θέλουμε να στιγματίσουμε την εταιρεία και το προϊόν της, αλλά τις συγκεκριμένες «εγκληματικές» συμπεριφορές και μετά από αυτές να μάθουμε τι συνεννόηση και αν υπήρξε μέχρι να φύγουν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι από τον χώρο. Στις αντιδράσεις, υπήρχαν φυσικά και αυτές που αναφέρονταν σε ενδεχόμενο λόγο που το κοριτσάκι μπορεί να βρισκόταν εκεί, όπως λόγου χάρη για να κλέψει ή ότι ήταν εγκαταλελειμμένο παιδί οικογένειας Ρομά, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να καταστήσουν το γεγονός ως «μοιραίο» και «αναπόφευκτο», κάτι που φυσικά είτε άμεσα είτε έμμεσα απομειώνει τις ευθύνες των «θεατών»-υπαλλήλων του θανάτου ενός παιδιού.

Σε πολλούς από εμάς, εκτός από το μεγάλο σοκ που υποστήκαμε βλέποντας αυτές τις απίστευτες για ανθρώπου νου σκηνές, η αδιαφορία για τον αργό θάνατο της Όλγας μάς θύμισε το πώς κάποιοι άλλοι «ευαίσθητοι» συμπολίτες μας συμπεριφέρθηκαν επιθετικά, έχοντας πάλι ως αποτέλεσμα έναν άλλον θάνατο, αυτόν του Ζακ Κωστόπουλου. Και η διαπίστωση δεν μπορεί παρά να είναι κοινή και για τα δύο περιστατικά. Οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας γίνονται θύματα μιας θηριώδους απανθρωπιάς που εκφράζεται με τον «ιανό» της αδιαφορίας ή της βίας. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το ίδιο σκληρές, το ίδιο αντικοινωνικές, το ίδιο χαρακτηριστικές μιας κοινωνίας που ο ατομικισμός και οι συνεχείς κρίσεις έχουν ξυπνήσει μέσα μας το τέρας που δεν το ενδιαφέρει τίποτε, παρά μόνο η επιβίωσή του.

Οι «παρτάκηδες» μαζί με τους αυτόκλητους «υπερασπιστές» της δικαιοσύνης είναι το ίδιο σύμπτωμα μιας παρηκμασμένης και αξιακά εκφυλισμένης κοινωνίας. Το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό και αυτό το κάνει πιο επικίνδυνο. Ανάλογα περιστατικά ή σκηνές μας έρχονται από όλο τον κόσμο, με τη θεσμική μας οργάνωση να αδυνατεί να προλάβει τέτοιες καταστάσεις, αφού τις αιτίες πρέπει να τις αναζητήσουμε στο πεδίο της κουλτούρας και της οικονομίας. Και το εξαιρετικά λυπηρό είναι ότι ως ελληνική κοινωνία αυτοπροσδιοριζόμαστε στις δημόσιες τοποθετήσεις μας ως πιο ανθρώπινη συγκριτικά με άλλες του δυτικού κόσμου και ως πιο αλληλέγγυα στους αδύναμους, κάτι που όπως είναι φανερό τα τελευταία χρόνια, δεν ισχύει.

Τέλος, θα ήταν πολύ εύκολο να γραφεί ένα τέτοιο κείμενο κάνοντας επίκληση μόνο στο συναίσθημα. Το ζητούμενο όμως είναι να συνδυάσουμε το συναίσθημά μας που εκφράζεται με αποτροπιασμό με τη δημιουργική αναζήτηση και θεραπεία των αιτιών και των συμπτωμάτων. Και αυτό γίνεται μόνο με τη διάδοση μέσω της παιδείας των ανθρωπιστικών αξιών. Ναι, είναι ΝΤΡΟΠΗ μας ως κοινωνία αυτό που συνέβη, αλλά οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να κληροδοτήσουμε ένα καλύτερο κόσμο τις επόμενες γενιές. Γιατί η Όλγα είναι και θα είναι το δικό μας παιδί…

Άλλα Πρόσφατα