Πριν από λίγες εβδομάδες αφίχθηκαν τα σκληρά και δυσάρεστα νέα μέσω γνωστής πλατφόρμας του διαδικτύου το οποίο, όπως άλλωστε αναμενόταν, ταχύτατα πλημμύρισε με πολυποίκιλα σχόλια. Τουτέστιν, όποιος συλλαμβάνεται μεταφέροντας έναν ή περισσότερους τενεκέδες με λάδι θα οδηγείται αυτομάτως στη δικαιοσύνη. Το θέμα ήταν προφανώς πολύ σοβαρό, ιδίως για τον τόπο που επιλέξαμε να ζούμε. Ένα θέαμα συνηθισμένο στις γειτονιές και στους δρόμους χωριών, κωμοπόλεων και πόλεων της μεγαλονήσου, σε όλη την διάρκεια του χρόνου και όχι στους χειμωνιάτικους μήνες που αποτελεί και την ευλογημένη, για πολλούς αιώνες, περίοδο της συγκομιδής του ελαιοκάρπου και της γνωστής συνέχειας. Μια συνήθεια την οποία λίγο πολύ όλοι σχεδόν που είχαμε κάποιον φίλο ή συγγενή σε περιοχές με ελαιόδεντρα γνωρίσαμε κατά κόρον. Στην Αθήνα όταν έμενα, πολλές δεκαετίες πριν, εύκολα διαπίστωσα ότι σχεδόν όλα τα μεγάλα χωριά της Κρήτης διέθεταν μεταφορείς με μικρά φορτηγά που έκαναν διανομή, έναντι μικρού σχετικά ποσού, από την κρητική μεγαλόνησο σε οικογένειες της πρωτεύουσας που είχαν κάποια συγγενική σχέση, τους γνωστούς τενεκέδες των δεκαεφτά λίτρων, με λάδι και παράδοση στο σπίτι τους. Ένα προϊόν γνωστό για τις ευεργετικές δράσεις του στη υγεία του ανθρώπου και απαραίτητο στοιχείο της κρητικής διατροφής, όπως είναι ευρύτατα γνωστό.
Για τον γράφοντα, η πρώτη του σχέση του με αυτούς τους τενεκέδες, αλλά χωρίς λάδι, ήταν στο χωριό των παππούδων του στη μακρυνή Πίνδο, όπου η γιαγιά μου τους συνέλεγε, έστω και σκουριασμένους, τους ασβέστωνε απ’ έξω, τους γέμιζε με χώμα και φύτευε στη συνέχεια πολύχρωμες μαντζουράνες. Ύστερα τους τοποθετούσε διακοσμητικά σε παράταξη στα εξωτερικά σκαλοπάτια του πετρόχτιστου σπιτιού, προστατεύοντάς μας, ταυτόχρονα, στις άκρες των σκαλοπατιών από πιθανές πτώσεις όταν την επισκεπτόμασταν εκεί.
Τώρα, πολλές δεκαετίες αργότερα, φαίνεται πως όλα άλλαξαν! Ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε χειμωνιάτικα, μάλιστα, μέσα στους δρόμους και τα στενοσόκακα του διαδικτύου από τους μανιασμένους αέρηδες, ήταν απερίγραπτος, αφού συνοδευόταν από τον ανάλογο αλλά κάπως πρωτόγνωρο κρότο. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, τη φασαρία δεν την δημιούργησαν οι άδειοι ως γνωστόν τενεκέδες, αλλά οι πάσης φύσεως αφέντες τους και τελάληδες εκεί στα κατάβαθα της αερολογίας. Στο νησί της Κρήτης, που ζω εδώ και κάποιες δεκαετίες, υπάρχουν αναρίθμητες, διαχρονικά, ιστορίες και μυθεύματα που συνοδεύουν την καλλιέργεια, το πότισμα, τη συγκομιδή, το άλεσμα, τη μεταφορά, την αποθήκευση, τις επιδοτήσεις, τις κλοπές στους ελαιώνες ή στα ελαιοτριβεία και όλες τις άλλες σχετικές δραστηριότητες που αφορούν το συγκεκριμένο προϊόν και ακούμε κατά καιρούς, οπότε, σκέπτομαι, καιρός ήταν η όλη διαδικασία να αποκτήσει και άλλη μια κάπως μοντέρνα!