Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Την περασμένη εβδομάδα καθηγήτρια κατήγγειλε εξάχρονο μαθητή στην αστυνομία, κατηγορώντας τον ότι την θώπευσε Προφανώς οι λεπτομέρειες της υπόθεσης έχουν γίνει πανελληνίως γνωστές , καθώς το θέμα πήρε διαστάσεις και η ίδια η καθηγήτρια έκανε δηλώσεις παντού.
Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε το περιστατικό τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τα social ήταν αναμενόμενος μέχρι ενός σημείου αλλά ταυτόχρονα άκρως ανησυχητικός. Η κεντρική ιδέα θα μπορούσε να περιγραφεί με λίγα λόγια ως εξής: η υπερβολική (υστερική εννοούσαν ) θεούσα θείτσα που είδε δόλο στην αθώα κίνηση ενός παιδιού.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συνέβη. Ούτε εμείς, ούτε όσοι έσπευσαν να βγάλουν συμπεράσματα. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι η υπόθεση θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια πολύ χρήσιμη συζήτηση σχετικά με τα όρια στην συμπεριφορά των παιδιών και την σωστή αντίδραση από γονείς και εκπαιδευτικούς: πώς οφείλουν να χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις.
Αντί για αυτό στήθηκε ένα πανηγύρι σεξισμού μέσα στο οποίο η καθηγήτρια σχολιάστηκε υποτιμητικά ακόμα και για το ντύσιμο ή την εμφάνισή της, ενώ ουδείς ή σχεδόν ουδείς μπήκε στην διαδικασία να συζητήσει ή να σκεφτεί: “κι αν”;
Κι αν το εξάχρονο ήξερε τι έκανε; Ή σε κάθε περίπτωση, αν ήξερε απλώς ότι έκανε κάτι μη επιτρεπτό μα δεν σταμάτησε, διότι δεν έχει την παραμικρή αντίληψη περί ορίων και πειθαρχίας;
Δεν συμβαίνει; Δεν το έχετε δει; Δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας παιδιά που να συμπεριφέρονται με μια προβληματική και πλήρη αίσθηση ατιμωρησίας;
Είστε απολύτως βέβαιοι ότι ένα παιδί έξι χρονών δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει πώς δεν πρέπει να αγγίξεις το σώμα του άλλου, χωρίς συναίνεσή ; Δεν είναι κάτι περίπλοκο. Απλό είναι στην πραγματικότητα: Καλό, κακό, σωστό, λάθος. Σε ποια ηλικία πρέπει να αρχίσουν τα παιδιά να αντιλαμβάνονται αυτές τις έννοιες; Μήπως στα έξι είναι ήδη αργά;
Για να είμαστε δίκαιοι: η – ακραία – καταγγελία στην αστυνομία και η υπερέκθεση, της καθηγήτριας, δυστυχώς ακυρώνουν την όποια καλή πρόθεση είχε, αν είχε.
Πλην όμως, δεν δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να την αντιμετωπίζει υποτιμητικά – εκείνη τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει κάτι.
Η κοινωνία που αθωώνει εκ των προτέρων και δίχως συζήτηση τα παιδιά, επειδή παιδιά είναι και βεβαίως χλευάζει με ευκολία μια γυναίκα επειδή κατά βάση ζήτησε να την σέβονται και ζήτησε επίσης από τους μαθητές της να σέβονται κάποια όρια (και από τους γονείς τους να τους το διδάξουν) δείχνει ότι στον πυρήνα της παραμένει σεξιστική. Και ο σεξισμός, όσο αστείο κι αν σας φαίνεται, αν διεισδύσει την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, εύκολα μεταβολίζεται σε βία όταν μεγαλώσει.
Δύσκολα ζητήματα αυτά θα πείτε. Σωστά. Οπότε ας κοροϊδέψουμε λίγο ακόμα την καθηγήτρια, είναι πιο εύκολο.