Η «Διαχείριση των υδάτων με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και της πρωτογενούς παραγωγής» είναι το θέμα που κατέθεσε η «Λαϊκή Συσπείρωση» για τη συνεδρίαση λογοδοσίας του περιφερειακού συμβουλίου.
Στο κείμενο αναλυτικά αναφέρεται:
«Έχει δημοσιοποιηθεί σχεδιασμός του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και της περιφερειακής αρχής για ενιαία διαχείριση των υδάτινων πόρων για την Κρήτη, με την εμπλοκή της ολλανδικής εταιρείας στην οποία έχει ανατεθεί από την κυβέρνηση η εκπόνηση σχεδίου «ανασυγκρότησης» της Θεσσαλίας από τις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτέμβρη.
Η μεθόδευση αυτή, αν εξεταστεί στο πλαίσιο των πρόσφατων εξελίξεων για τη διαχείριση των υδάτων, προοιωνίζεται σχέδια εκχώρησης σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Επέκταση δηλαδή της πολιτικής ιδιωτικοποίησης του νερού, που έχει ξεκινήσει με την οδηγία 2000/60 της ΕΕ που αντιμετωπίζει το νερό ως εμπόρευμα αδιαφορώντας για τις συνέπειες στις λαϊκές οικογένειες και στους αγρότες που ξεκληρίζονται.
Για τα σχέδια της Ενιαίας Διαχείρισης ξεσηκώθηκαν ήδη οι ΤΟΕΒ της Κρήτης καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για σχέδιο ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης του νερού στην Κρήτη. Επισημαίνουν ότι χρόνια τώρα ζητούν «έργα ταμίευσης και εμπλουτισμού», κι ότι «η Πολιτεία είναι η υπαίτια που αγνοεί τους πολίτες της και τις ανάγκες τους, και όχι οι αρδευτές». Ζητούν επίσης από την κυβέρνηση «να μην εξαργυρώσει ευρωπαϊκές επιταγές σε βάρος των αρδευτών και του πρωτογενούς τομέα.».
Υπάρχει, άλλωστε, πείρα από τη Θεσσαλία, όπου η κυβέρνηση, για άλλη μια φορά, απέδειξε ότι αξιοποιεί κάθε καταστροφή για να προωθήσει πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωμένα τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση δημόσιων κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό, με τη δημιουργία του Οργανισμού Διαχείρισης Υδάτων Θεσσαλίας Ανώνυμη Εταιρεία (ΟΔΥΘ ΑΕ), (όπως προβλέπει το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας), στην οποία συγκεντρώνει τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες που μέχρι σήμερα ασκούσαν κρατικοί φορείς, τοπική και περιφερειακή διοίκηση και κυβέρνηση.
Επίσης, με σοβαρές επιπτώσεις στους εργαζόμενους, με την υποχρεωτική μεταφορά στην Ανώνυμη Εταιρεία των υπαλλήλων της αρμόδιας Διεύθυνσης της Περιφέρειας Θεσσαλίας και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται προϋποθέσεις για ένταση της λογικής «διαχείριση των υδατικών πόρων με κύριο το κριτήριο κόστος – όφελος», που ξεδιπλώνεται σταθερά και διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις και «απογειώθηκε» με την υπαγωγή από την κυβέρνηση της ΝΔ της διαχείρισης των υδάτων και των αστικών αποβλήτων στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας.
Η Θεσσαλία είναι μόνο η αρχή, αφού η κυβέρνηση ήδη έχει εξαγγείλει ανάλογες ρυθμίσεις για Πελοπόννησο και Κρήτη.
Τα σχέδια για διαχείριση των υδάτινων πόρων στην Κρήτη στα πρότυπα Θεσσαλίας έρχονται σε μία περίοδο που, πέρα από τα σοβαρά προβλήματα στην ύδρευση, έχουν ενταθεί τα προβλήματα στην άρδευση και φουντώνουν οι διαμαρτυρίες από τους απεγνωσμένους αγρότες που βλέπουν τη σοδειά τους να χάνεται εξαιτίας της έλλειψης των έργων υποδομής που θα τους επέτρεπε την ομαλή άρδευση των καλλιεργειών τους, αλλά και δεν μπορούν να σηκώσουν το δυσβάστακτο κόστος της άρδευσης. Για παράδειγμα η Δημοτική Αρχή Βιάννου ανακοίνωσε σημαντικές περικοπές στις παρεχόμενες ποσότητες νερού άρδευσης και απαγόρευση δεύτερης καλοκαιρινής καλλιέργειας, ενώ δεν προβλέπεται κανένα μέτρο στήριξης του εισοδήματος των αγροτών από τη μειωμένη παραγωγή.
Η επίκληση στην κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να κρύψει τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κομμάτων που ακολουθούν τις οδηγίες της ΕΕ και των περιφερειακών – δημοτικών τους αρχών.
Η απουσία έργων ύδρευσης και άρδευσης δεν είναι αβλεψία ούτε παράλειψη, είναι συνειδητή επιλογή!
Η λειψυδρία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοσαν, που κρίνουν ως μη επιλέξιμα έργα αντιπλημμυρικά, αντιμετωπίζουν ως κόστος έργα και υποδομές (μικρά φράγματα ανάσχεσης, λιμνοδεξαμενές, καλλιέργεια πηγών, κατασκευή δικτύων, προστασία υγροτόπων, βουνών, δασών, χειμάρρων, υδρολογικές μελέτες, κλπ), ώστε να υπάρχει επαρκές και ποιοτικό νερό όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Αντ’ αυτού με τις προαναφερόμενες πολιτικές που ακολουθήθηκαν και ακολουθούνται ο λαός της Κρήτης τον χειμώνα πλημμυρίζει και το καλοκαίρι ψάχνει νερό για να πιεί.
Τα αναγκαία έργα καρκινοβατούν, όπως το Φράγμα της Πλακιώτισσας, το φράγμα του Ταυρωνίτη (που έχει εξαγγελθεί με τον απαράδεκτο τρόπο κατασκευής της ΣΔΙΤ), όπως οι λιμνοδεξαμενές του Πλατάνου και της Κουντούρας, καθώς και το διυλιστήριο και τα δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης για το Φράγμα των Ποταμών. Επίσης, εκατομμύρια πετάχτηκαν στις κατασκευαστικές εταιρείες, αλλά τα έργα έχουν «στοιχειώσει» όπως είναι πχ το φράγμα Βαλσαμιώτη, οι λιμνοδεξαμενές Χρυσοσκαλίτισσας και Αγίων Θεοδώρων.
Όσο για την ύδρευση, τα λαϊκά νοικοκυριά ακριβοπληρώνουν το νερό που σε πολλές περιπτώσεις η ποιότητά του δεν είναι για πόσιμο, αντιμετωπίζουν τα χαράτσια και τις διακοπές υδροδότησης, ενώ οι μεγάλες βιομηχανίες εμφιάλωσης του νερού εμφιαλώνουν εκατ. κυβικά τον χρόνο και βγάζουν τεράστια κέρδη.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» Κρήτης διαφωνούμε κάθετα με την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του νερού. Το νερό αποτελεί κοινωνικό αγαθό, δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα !
Για όλους τους παραπάνω λόγους ζητούμε να συζητηθεί ο σχεδιασμός περιφερειακής αρχής Κρήτης και Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης στο περιφερειακό συμβούλιο».