Ένα σοβαρότατο έλλειμμα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη η σημερινή Κυβέρνηση είναι το έλλειμμα κριτικής από τα μέσα ενημέρωσης.
«Μα πώς;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. «Αφού τα περισσότερα ΜΜΕ την πυροβολούν νυχθημερόν!»
Προφανώς τα περισσότερα μέσα διακατέχονται από αντικυβερνητικό μένος. Λιθοβολούν, κραυγάζουν, παραποιούν, επινοούν, διογκώνουν, ειρωνεύονται και στρεψοδικούν με τρόπο χοντροκομμένο και εξόφθαλμο και με πρόδηλο στόχο να πλήξουν επικοινωνιακά την Κυβέρνηση.
Τίποτε από τα παραπάνω, όμως, δεν αποτελεί κριτική.
Με την πρακτική τους αυτή, τα ΜΜΕ αφαιρούν απ’ το δημόσιο λόγο τη δυνατότητα της πραγματικής κριτικής, που θα μπορούσε καταδείξει τα πολιτικά ελλείμματα, να αναδείξει εναλλακτικές και να δώσει ώθηση σε ωσμωτικές διαδικασίες στην κοινωνία.
Συχνά, μάλιστα, η αγαρμποσύνη των αντικυβερνητικών μέσων λειτουργεί ανάστροφα, προκαλώντας αίσθημα συμπάθειας προς την Κυβέρνηση σε μερίδα του ακροατηρίου.
Αντίστοιχα, η κριτική προς την Κυβέρνηση σπανίζει και στα λιγοστά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αυτά αρέσκονται να λειτουργούν ως κυματοθραύστες της αντικυβερνητικής προπαγάνδας ή ως πομποί του κυβερνητικού αφηγήματος. Έτσι, στερούν απ’ την Κυβέρνηση την ευλογία της πραγματικής κριτικής.
Μια Κυβέρνηση σεβόμενη τον εαυτό της, θα επεδίωκε αυτή την κριτική. Μόνο έτσι θα μπορούσε να βελτιώσει τις δομές και τις επιδόσεις της, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για την Αντιπολίτευση, εφόσον αντιστρέψουμε τους ρόλους.
Η κριτική προϋποθέτει νηφαλιότητα. Επικεντρώνεται στην ουσία και όχι στην επιφάνεια. Η συλλογιστική της δομείται από επιχειρήματα και δε βασίζεται στην φτηνή ατάκα. Αποδομεί πεπραγμένα και δεν υπονομεύει χαρακτήρες. Αναδεικνύει αστοχίες και αντιφάσεις και όχι εξωτερικά ελαττώματα ή στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας. Εννοεί δίχως να επινοεί. Ασχολείται με το όλον και δεν απομονώνει το μέρος. Εξάγει συμπεράσματα και δε δημιουργεί εντυπώσεις.
Η κριτική είναι ιερή υποχρέωση, όχι απλώς δικαίωμα. Εξελίσσει ενόσω εξελίσσεται. Αν και εξ’ ορισμού υποκειμενική, αφορά αντικειμενικές καταστάσεις. Οφείλει να ελέγχει και όχι να ελέγχεται.
Ο εξοβελισμός της απ’ τον δημόσιο λόγο και ο εκφυλισμός της σε ειρωνεία και επικοινωνιακό στρατήγημα, υποβαθμίζει εντέλει την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.