Με μια ακόμη γυναικοκτονία,τη δέκατη τρίτη φέτος στην χώρα μας,μέσα σε έναν αριθμό ανθρωποκτονιών και γενικότερης βίας που βρίσκονται στο ζενίθ και αντί να προκύψει τουλάχιστον μια σοβαρή ανάλυση του φαινομένου,που σίγουρα είναι πολυπαραγοντικό, εξαρτάται δηλαδή από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες,βγάλαμε πάλι το εύκολο πόρισμα για να γυρίσουμε σελίδα και να πάμε παρακάτω:
“Η Γυναικοκτονία είναι το κατάλοιπο της Πατριαρχικής Κοινωνίας”.
Φταίει δηλαδή ο άνδρας σαν φύλο,ο άντρας γενικότερα,για τις περιπτώσεις των γυναικών που χάνουν τη ζωή τους από το χέρι του συζύγου/συντρόφου τους.
Παράλληλα βέβαια δεν βλέπουμε ότι άντρες σκοτώνουν γυναίκες αλλά συγχρόνως και άντρες σκοτώνουν άντρες,όπως εκείνος ο ψυχάκιας που πυροβόλησε τους εργάτες την προηγούμενη εβδομάδα ή και γυναίκες σκοτώνουν γυναίκες ή τους πετούν βιτριόλι για λόγους ερωτικής αντιζηλίας που υπήρχαν μόνο στο αρρωστημένο τους μυαλό.
Στην πραγματικότητα το θέμα είναι ότι υπάρχει μια κλιμάκωση της βίας στην ελληνική κοινωνία,τυφλής πολλές φορές,άνευ λόγου και αιτίας.Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα.Αυτό πρέπει να αναλυθεί και να δούμε τι μπορεί -αν μπορεί- να γίνει για να ηρεμήσει κάπως η κατάσταση.
Λατινοαμερικανοποίηση
Όταν ξέσπασε η Κρίση του 2008 σε ένα από τα πρώτα άρθρα που είχα διαβάσει σε ξένα Μέσα για το θέμα ήταν ένα που μιλούσε για την επικείμενη “Λατινοαμερικανοποίηση” μας.Για το ότι δηλαδή ο ευρωπαϊκός Νότος κινδύνευε να μετατραπεί σε αυτό που ήταν η Λατινική Αμερική για τις ΗΠΑ:
“Τhe Backyard”.
Η πίσω αυλή.Ο κρυμμένος από τα βλέμματα των ξένων,ακάλυπτος χώρος,το λιγότερο περιποιημένο μέρος του σπιτιού.
Τότε μου φάνηκε σαν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας,τώρα τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι καθημερινά γύρω μας.
[Φωτό: Ο “δράκος” Παπαχρόνης]
Ποια Πατριαρχία;
Με βάση πάντα το επίσημο αφήγημα, άντρες που μεγάλωσαν σε δήθεν τοξικό “πατριαρχικό” περιβάλλον,διδάχτηκαν το μίσος κατά των γυναικών, οπότε ήταν κάπου αναμενόμενο να αρχίζουν να τις σκοτώνουν,με συχνότητα πλέον μιας γυναίκας το μήνα ή κάτι τέτοιο.
Ωραίο story,στο πλαίσιο πάντα της φιλελεύθερης θεώρησης της κοινωνίας,
απλά δεν έχει δράκο.
Γιατί ο οποιοσδήποτε που είναι πάνω από τα 35-40 θυμάται σίγουρα ότι κάποτε,που όντως οι κοινωνίες ήταν πατριαρχικές,με την έννοια ότι ο άντρας είχε ανώτερη θέση από τη γυναίκα,(γιατί σήμερα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο),απλά δεν υπήρχαν τα βίαια περιστατικά που συμβαίνουν σήμερα.
Δεν χρειάζεται να κάνει έρευνα το Πάντειο Πανεπιστήμιο δηλαδή.
Θυμόμαστε όλοι τον Φραντζή που έσφαξε τη γυναίκα του,θυμόμαστε τον Παπαχρόνη που σκότωνε ιερόδουλες,θυμόμαστε τον Λυμπέρη,που ήταν και ο τελευταίος καταδικασμένος σε θάνατο που εκτελέστηκε στη χώρα μας γιατί είχε κάψει γυναίκα,πεθερά,κόρη και γιο ζωντανούς.
Θέλω να πω ότι περιστατικά τέτοιας βίας εις βάρος των γυναικών συνέβαιναν και παλιότερα αλλά συνέβαιναν τόσο αραιά και σπάνια,που τα θυμόμαστε ακόμη και σήμερα με όλες τους τις λεπτομέρειες.
Αντίθετα ποιος θυμάται όλες τις γυναικοκτονίες του 2021;
Δεν είναι μία,δεν είναι δύο,δεν είναι καν πέντε.Είναι -μέχρι στιγμής- δεκατρείς!
Είναι ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο.Δεν μπορεί όμως να έχει σχέση με καμία Πατριαρχία.
Γιατί,ας μιλήσουμε σοβαρά,αν υπήρχε Πατριαρχία δε θα υπήρχαν και γυναικοκτονίες.
Για τον απλούστατο λόγο ότι οι γυναίκες θα κινούνταν σε άλλους χώρους από εκείνους που κινείται ο άντρας και θα είχαν άλλο ρόλο από εκείνον των αντρών,οπότε δύσκολα θα ερχόντουσαν σε σύγκρουση.
[Φωτό: Ο γυναικοκτόνος Φραντζής]
Η κρίση είναι (πάντα) η αιτία
Από την οικονομική κρίση λοιπόν και μετά αλλά και μετά τις καραντίνες και την κρίση του Κορωνοϊού έχουμε αυτή την κλιμάκωση της βίας γενικά και της βίας κατά των γυναικών ειδικότερα.Για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα,όπου καταλήγουμε σχεδόν πάντα στα κοινωνικά ζητήματα,ότι η φτώχεια (ειδικά μετά από μια παρατεταμένη περίοδο ευμάρειας),φέρνει αναταραχές,αντικοινωνικές συμπεριφορές και αύξηση της βίας.
Πίσω από κάθε μορφή βίας κρύβεται (σχεδόν πάντα) μια σειρά από φαινομενικά άσχετα προβλήματα,ψυχολογικά,οικονομικά και κοινωνικά.Προβλήματα σχέσεων και δομής της προσωπικότητας του εκάστοτε θύτη.
Θα ακουστούν πολλά για την περίπτωση της τελευταίας γυναικοκτονίας και μετά θα ξεχαστεί μέχρι την…επόμενη.Αντίθετα δε θα ακουστεί τίποτα για την παρούσα ζοφερή κοινωνική κατάσταση που τις προκαλεί.