Ένας από απώτερους σκοπούς ή τις σοβαρές μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει υποσχεθεί πως θα προβεί η κυβέρνηση, είναι και η δημιουργία και λειτουργία μη κερδοσκοπικών, μη κρατικών, ή ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών στη χώρα μας. Ευθύς εξαρχής να δηλώσω ότι ουδόλως κατανοώ τον γενικότερο χαρακτηρισμό των δύο επιθέτων που προσδιορίζουν τη λέξη ‘πανεπιστήμια’, δεδομένου ότι, αναφερόμενος στο κέρδος τους, η διαφορά τους είναι μάλλον ‘ποσοτικής’ φύσεως και όχι ‘ποιοτικής’. Όπως πάντα, η συνήθης κυβερνητική τακτική είναι να την ανακοινώνει ότι θα τη φέρει γρήγορα στο προσκήνιο κι’ ύστερα να αναμένει τις αντιδράσεις από τους, υποτίθεται, αρμόδιους, τους ενοχλούμενους και εκείνους που επηρεάζονται ποικιλοτρόπως από αυτό. Αν λάβουμε υπ’ όψιν τις γενόμενες δημοσκοπήσεις, διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι πολίτες στη χώρα μας τάσσονται υπέρ της λειτουργίας τους. Όμως, πολλές από τις αποκαλούμενες μειοψηφίες έχουν αντίθετη γνώμη και δεν διστάζουν να την εκφράσουν με τη μορφή δυναμικών κινητοποιήσεων, και κυρίως καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών, παρά την αναμενόμενη επιχείρηση και επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων για εκκένωση των χώρων.
Δεν θα αναφερθώ ότι είμαστε από τις λίγες χώρες που δεν διαθέτουμε και ‘ιδιωτικά πανεπιστήμια’ παράλληλα με τα δημόσια ή κρατικά και μάλιστα απαγορεύονται με νόμους, τη στιγμή που ακόμα και αυτοαποκαλούμενες κομμουνιστικές χώρες, όπως η Κίνα ή το μακρυνό Βιετνάμ, διαθέτουν! Αυτό για όσους έχουν στοιχειώδη πληροφόρηση για ετούτον τον κόσμο, είναι κάτι παραπάνω από γνωστό. Όμως εδώ κάτι περίεργο, υποκριτικό, θλιβερό και παράλογο υφίσταται και κυρίως διαχέεται στην κοινωνική ατμόσφαιρα. Κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα ήδη υφίστανται και λειτουργούν και μάλιστα καλά και αποτελεσματικά στους κόλπους της κοινωνίας μας. Αναφέρομαι στο αδιαμφησβήτητο γεγονός ότι για πάμπολλες δεκαετίες, σχεδόν από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, για να ακριβολογώ, η ελληνική οικογένεια είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να δαπανά μεγάλο μέρος του εισοδήματός της στην εκπαίδευση των παιδιών της, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης πλην της ανώτατης, που συζητάμε. Ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, όλα λειτουργούν παράλληλα με τα δημόσια και μάλιστα πολλά εξ’ αυτών είναι πρώτα στην επιλογή των γονιών, αν και δύσκολα στην προσπέλασή τους. Δεν είναι μυστικό ότι ακόμα και γνωστοί πολιτικοί που αυτοαποκαλούνται με περισσή υποκρισία ‘αριστεροί’, έχουν φοιτήσει παλιότερα σε αυτά τα ιδιωτικά ιδρύματα, πληρώνοντας κάποιο ποσό διδάκτρων κάθε χρόνο. Και προφανώς δεν αναφέρομαι σε όσους είχαν την οικονομική άνεση να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτή είναι, δυστυχώς η μια παράμετρος της επίμαχης υπόθεσης που αναφερόμαστε.
Η δεύτερη έχει φυσικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον! Ανεξάρτητα από τα σχολεία φοίτησης ενός εκάστου μαθητή, διαχρονικά στη χώρα μας, λειτουργούν και ιδιωτικά φροντιστήρια. Όχι μόνο για ξένες γλώσσες, γιατί αυτό είναι δεδομένο, αλλά και για ενίσχυση της μάθησης των παιδιών και κυρίως για την προετοιμασία τους στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις για τις σχολές προτίμησής τους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και σε όλες τις πόλεις όπου έζησα, η έννοια του ιδιωτικού φροντιστηρίου ήταν δεδομένη, επιθυμητή και ανεκτικότατη. Αγγλικά, μαθηματικά, φυσική και χημεία, φιλολογικά μαθήματα, στην πρώτη γραμμή της ζήτησης γονέων και μαθητών, για να εστιαστώ έτσι στα συχνότερα, αλλά όχι και τα μοναδικά. Το κόστος όλων αυτών είναι αρκούντως γνωστό στις οικογένειες, διαχρονικά. Προεκτείνοντας τον συλλογισμό τι γίνεται αλήθεια με τα ιδιωτικά φροντιστήρια που κάνουν πολλοί εκπαιδευτικοί κατ’ οίκον; Μια πολύ συνηθισμένη πρακτική, κυρίως λίγο πριν από τις πανελλήνιες εξετάσεις;
Έτσι λοιπόν, με αυτόν τον βαθμό ιδιωτικοποίησης της παιδείας των Ελλήνων, σχεδόν από καταβολής σύγχρονου κράτους, για να ακριβολογούμε, η διατήρηση του κρατικού μονοπωλίου στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το λιγότερο και με τους επιεικέστερους χαρακτηρισμούς, αποτελεί απύθμενη υποκρισία. Και φυσικά ουδόλως σκοπεύω να αναφερθώ στα πλεονεκτήματα παρουσίας και λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων εδώ, δεδομένου ότι όλα είναι χιλιοειπωμένα και γνωστά τους πάσι. Όσοι ισχυρίζονται ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια προσφέρουν διαφορετικές ευκαιρίες στους έχοντας και κατέχοντες και όχι στους άλλους, ας αγωνισθούν τότε ώστε να σταματήσουν να λειτουργούν τα ιδιωτικά ιδρύματα και στις υπόλοιπες βαθμίδες εκπαίδευσης, και, γιατί όχι, να κλείσουν και τα λειτουργούντα φροντιστήρια. Πολλά ακόμα θα μπορούσε να προσάψει ακόμα και ο πιο επιεικής παρατηρητής αυτής της υπόθεσης σε όσους έχουν αυτού του είδους τις αντιρρήσεις, αλλά πιθανότατα είτε δεν θα καταλάβουν, είτε δεν θα θελήσουν να το πράξουν. Κι’ αυτό γιατί η εσκεμμένη, τεχνητή ή επιβαλλόμενη θολερότητα στο πολιτικό οπτικό τους πεδίο, είναι εκ προοιμίου ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας.