Αναμφίβολα οι περισσότεροι θα βρεθούν στα χωριά τους αυτές τις ημέρες ή θα εκδράμουν σε περιοχές εκτός πόλεων όπου και θα γιορτάσουν τον Δεκαπενταύγουστο και τη μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της Παναγιάς μας.
Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε τη φροντίδα και την ιδιαίτερη προσοχή που χρειάζεται να δείχνουμε κατά την οδήγηση στους δρόμους. Όχι, να μην το κάνουμε υπό το φόβο του ελέγχου των αρμοδίων υπηρεσιών της τροχαίας αλλά υπό το φόβο να βαφτεί ξανά με άδικο αίμα η άσφαλτος, υπό το φόβο και τη θλιβερή πραγματικότητα να θρηνήσουμε άλλα θύματα στο οδικό δίκτυο. Να το κάνουμε λόγω της συνείδησης της αλήθειας.
Ξέρω, ότι θα ειπωθεί από αρκετούς ότι το οδικό δίκτυο σε πολλές περιπτώσεις είναι απαράδεκτο με τις ατέλειες και τις αστοχίες του. Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό. Όμως, μην επιβαρύνουμε κι εμείς με την οδηγική συμπεριφορά μας την δυσάρεστη κατάσταση, αυξάνοντας τους παράγοντες κινδύνου ενός τροχαίου θανατηφόρου συμβάντος.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο ή δυσάρεστο να συγκρατηθούμε και να μην καταναλώσουμε αλκοόλ ως οδηγοί αυτοκινήτου ή μηχανής, να φορέσουμε το προστατευτικό κράνος ή τη σωτήρια ζώνη ασφαλείας, να αποφύγουμε τις παράνομες προσπεράσεις και την επιθετική οδήγηση. Ας μην πιέζουμε με το πόδι διαρκώς το γκάζι και ας τηρούμε τα όρια ταχύτητας. Μην το κάνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε νομοταγείς πολίτες ή για το πρόστιμο και τις κυρώσεις αλλά πρωτίστως για την ίδια τη ζωή μας και τη ζωή των δικών μας ανθρώπων.
Φίλοι μου, ας σκεφτούμε ότι μέσα από τη σύγκρουση μηχανοκίνητων οχημάτων και τα συντρίμμια των λαμαρινών και των όποιων μεταλλικών εξαρτημάτων θα δημιουργηθούν μεγαλύτερα συντρίμμια… θα συντριβούν ζωές και ολόκληρες οικογένειες. Μπορεί μέσα στο αυτοκίνητο να επιβαίνουν περισσότεροι από ένας, αλλά αυτόν τον έναν ή τους περισσότερους τους περιμένει κάποια ανοιχτή αγκαλιά… και είναι άδικο αυτή η αγκαλιά να μείνει άδεια ή να γεμίσει από τα άνθη που θα κουβαλάει σε κάποιο μνήμα κοιμητηρίου, θρηνώντας με πόνο ψυχής για τον πρόωρο και αδόκητο χαμό του αγαπημένου της.
Αν δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε τον εαυτό μας και τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρξουν τότε ας αναλογιστούμε τις τραγικές συνέπειες που θα προκληθούν στους γύρω μας, σε οικείους και προσφιλείς. Ας φέρουμε στο νου τη μάνα και τον πατέρα που περιμένουν το παιδί τους να επιστρέψει όρθιο στο σπίτι από την όποια βόλτα, ταξίδι ή διαδρομή. Ας φέρουμε στο νου τη σύζυγο που μετρά τις ώρες για την επιστροφή του συντρόφου και ελέγχει συνεχώς το ρολόι με ανησυχία. Ας φέρουμε στο νου τα παιδιά που ρωτούν ξανά και ξανά τη μαμά τους «πότε θα έρθει ο μπαμπάς;», ώστε να τον δουν να μπαίνει στην πόρτα και να τρέξουν στην αγκαλιά του. Για όλους αυτούς αξίζει να προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε τη ζωή μας και να μη τους στερήσουμε την παρουσία μας, δημιουργώντας μια οριστική απουσία και ένα αιώνιο πένθος.
Επίσης, ας μην αγνοούμε και τις περιπτώσεις που με ευθύνη δικιά μας και επειδή δεν ακολουθήσαμε τα βασικά, προκαλέσαμε θανατηφόρο πλήγμα στον οδηγό και τους επιβαίνοντες ενός άλλου οχήματος που εμπλέξαμε στην τροχαία αυτή συνθήκη. Κι αυτούς, τους περίμενε μια αγκαλιά… που θα μείνει έρημη. Μια μάνα, ένας πατέρας, μια σύζυγος, μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά και δεκάδες φιλικά πρόσωπα.
Σε ό,τι μας αφορά λοιπόν, ας μην γίνουμε χωρίς να το καταλάβουμε δήμιοι του ίδιου του εαυτού μας, κόβοντας άδοξα το νήμα της ζωής… και ας μην αφήσουμε καμία αγκαλιά να περιμένει χωρίς την ανταπόκριση που αρμόζει. Φίλοι μου, ας επιστρέψουμε στο σπίτι, στους δικούς μας, τους αγαπημένους μας έτσι όπως περιμένουν να επιστρέψουμε, χαρούμενοι και χαμογελαστοί, για να συνεχίσουμε τη ζωή μαζί τους. Γιατί η ζωή αξίζει αυτή την ευκαιρία.
Καλό Δεκαπενταύγουστο, με οδηγό την Παναγιά.