Αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχουν κάποιοι που σου λένε αγάπησε τους όλους και αγκάλιασε τους όλους και δώσε τόπο στην οργή σε ό,τι κι αν σου έκαναν. Σε παλαιότερο άρθρο του υπογράφοντα έχει γίνει εκτενής αναφορά στο θέμα της συγχώρεσης και η αλήθεια είναι ότι το να συγχωρήσεις ώστε να νιώσεις ελαφρύτερη τη ψυχή και το μέσα σου μπορείς να το κάνεις για σένα πρωτίστως, το γεγονός να τους αγαπήσεις ή να τους αγκαλιάσεις είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο.
Ξέρετε, κάθε άνθρωπος έχει την αξία και την αξιοπρέπεια του και όταν ο άλλος όποιος και να είναι: γνωστός, συγγενής, φίλος… αυτή του την αξιοπρέπεια την ποδοπατήσει και φερθεί απέναντι του άδικα και ανάρμοστα κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση, τότε δεν αξίζει να τον αγαπήσεις ή να τον αγκαλιάσεις ξανά, όπως δεν αξίζει και καμία θέση στη δική σου ζωή.
Το σημαντικό είναι να μην αφήνεις να προσβάλλει την προσωπικότητα σου ο οποιοσδήποτε ή να σε εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως για ίδιον όφελος. Να είσαι ταπεινός αλλά ταυτόχρονα να ορθώνεις ανάστημα εκεί που απαιτείται, ας είναι και μικρές οι δυνάμεις σου. Ταπεινός δεν σημαίνει ούτε χαζός, ούτε δειλός… ίσα ίσα που δηλώνει γενναιότητα για να φτάσεις ή έστω να πλησιάσεις το σημείο της ταπεινότητας. Να μην επιτρέπεις λοιπόν σε κανέναν να πληγώνει την περηφάνια σου και την ανθρώπινη σου υπόσταση.
Όσο μπορείς να αναζητάς, να επιθυμείς και να προσδοκάς την επαφή με ανθρώπους όμορφους στη ψυχή και καλοσυνάτους, που η συναναστροφή μαζί τους σε ηρεμεί, σε γαληνεύει και σε βοηθά κιόλας στην εξέλιξη σου ως άνθρωπο και προσωπικότητα. Ανθρώπους που σου προσφέρουν και τους προσφέρεις, που τους αποδέχεσαι και σε αποδέχονται, που τους απλώνεις το χέρι κι εκείνοι απλώνουν το δικό τους. Ανθρώπους που τους αγαπάς και σε αγαπούν, κι αυτή αγάπη στηρίζεται σε θεμέλια αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Από τους άλλους, που διαταράσσουν με την παρουσία και το λόγο τους τον δικό σου κόσμο, θα έλεγα όχι μόνο να απομακρύνεσαι αλλά να τους διαγράφεις εντελώς και να τους σβήνεις από το τετράδιο με το ιστορικό της ζωής σου, σαν μην υπήρξαν ποτέ ένα πράγμα. Μάλιστα, αν καταφέρεις να μην κάνεις την οποιαδήποτε αναφορά στο πρόσωπο τους, θα είναι άριστο και ευεργετικό για σένα.
Κι αν σε χαρακτηρίσουν δύστροπο ή αδιάλλακτο από τη στάση και τη συμπεριφορά σου αυτή (που τους έκανες πέρα), δεν πειράζει. Μη δίνεις σημασία σε λόγια του «αέρα», γιατί ακριβώς είναι τόση η «σπουδαιότητα» τους που τα παρασύρει το πρώτο φύσημα. Εσύ γνωρίζεις την πραγματική αλήθεια για τον τρόπο που φέρθηκαν και το πώς σε έκαναν να νιώσεις, άρα αυτό σου φτάνει και σου περισσεύει.
Ακόμα, προς απάντηση σε όσους λένε (όπως τέθηκε αρχικά) να τους αγαπάς όλους και να τους αγκαλιάζεις, κατά τη γνώμη και άποψη μου δεν νομίζω να γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα καταφέρει να τους αγαπήσει ή να τους αγκαλιάσει όλους (και όποιος το υποστηρίξει ότι τα κατάφερε ψεύδεται ηθελημένα ή όχι). Γιατί, όπως και να το κάνουμε υπάρχουν διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο και από συμπεριφορά σε συμπεριφορά. Νομοτελειακά δε γίνεται να νιώσεις αγάπη για όλους.
Το ζητούμενο στην όλη κατάσταση, είναι η επιλογή. Η επιλογή είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Έτσι, μπορείς να επιλέξεις ένα, δύο ή τρία πρόσωπα που σε γεμίζουν και σε ευχαριστεί η σύνδεση και η συναναστροφή μαζί τους… ώστε να υπάρχει στενή επαφή. Με τους υπόλοιπους που δεν βρίσκεις κοινά σημεία αναφοράς βεβαίως να μιλάς, να συνεργάζεσαι και να συνδιαλέγεσαι… να αφήνεις ανοιχτές τις πόρτες, αλλά μέχρι εκεί που το κρίνεις απαραίτητο και αναγκαίο.
Τώρα, σε ό,τι αφορά τους άλλους για τους οποίους και έγινε αναλυτική αναφορά στο παρόν κείμενο, όσο ζεις οι πόρτες της ζωής και της καρδιάς σου να παραμείνουν κλειστές-επτασφράγιστες. Έκανες την υπέρβαση εαυτού και τους συγχώρεσες, αλλά δεν είσαι σε θέση ούτε να τους χαριστείς ούτε να τους δώσεις τίποτα παραπάνω, γιατί απλά δεν αξίζουν τίποτα παραπάνω. Για όσους σε πλήγωσαν, για όσους σε αδίκησαν, για όσους σε μάτωσαν και όσους σε πόνεσαν… δηλώνεις απών. Ακολούθησε το δρόμο σου με τις όποιες στροφές κι ανηφοριές και άσε τους πίσω στο «χρονοντούλαπο του παρελθόντος», με κλειδαριά ασφαλείας και το κλειδί βυθισμένο στο «ποτάμι της λήθης».
