Είναι κάποιοι έρωτες που ενώ αντάμωσαν τα βλέμματα και η καρδιά χτύπησε ταυτόχρονα στον ίδιο ρυθμό, η ζωή τα έφερε έτσι επιβάλλοντας την απόσταση ανάμεσα τους. Λες και υπήρξε κάποια δικαστική ή καταδικαστική απόφαση που να δηλώνει ότι θα παραμένουν ισόβια ερωτευμένοι αλλά δεν θα μπορούν να κάνουν πράξη το όνειρο τους και να ζήσουν το μαζί και την ένωση που προσδοκούν οι καρδιές τους.
Και πραγματικά δεν ξέρεις ποιος και τι έφταιξε και δεν γνωρίζεις τα γιατί και τα πως, τα οποία αν μπεις στη διαδικασία να τα αναλύσεις κινδυνεύεις να χαθείς σε δαιδαλώδεις σκέψεις του μυαλού και να εγκλωβιστείς σε έναν λαβύρινθο λογισμών που θα ψάχνεις συνεχώς την έξοδο για το φως του ήλιου.
Αλήθεια, είναι δύσκολο να νιώθεις τόσα πολλά και όμορφα συναισθήματα αλλά μην έχεις την τύχη, την ευκαιρία και τη δυνατότητα να κοιτάξεις κατάματα το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει και να πεις ή έστω να ψελλίσεις κάτι, για όλα εκείνα τα ωραία της καρδιάς και για όσα ελπίζεις να συμβούν στη μεταξύ σας σύνδεση. Κι ακόμα πιο δύσκολο να μην γνωρίζεις τον τρόπο που θα το κατορθώσεις, κι ενώ όλα δείχνουν τόσο κοντά την ίδια στιγμή να είναι τόσο μακρινά και απρόσιτα.
Να θες να ομολογήσεις το σ’ αγαπώ και να το βροντοφωνάξεις και η φωνή σου να γίνεται σιωπή, όχι από τον κίνδυνο να βρεθείς κατηγορούμενος ή να θεωρηθείς ένοχος τρόπον τινά για την αγάπη σου από κάποιους (αυτό το αντέχεις!) αλλά για να μην ενοχλήσεις ή προκαλέσεις το όποιο βάρος. Κι αναρωτιέσαι που να βρίσκεται και πώς να περνά το πρόσωπο των ονείρων σου και εύχεσαι να μπορούσες να είσαι εκεί κοντά, δίπλα και μαζί. Εύχεσαι να μπορούσες ν’ ανασάνεις τον ίδιο αέρα, να δεις τις ίδιες εικόνες, να μοιραστείς τον ίδιο ουρανό και να κοιτάξεις το αστέρια από την ίδια πλευρά του πλανήτη.
Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω θα το έκανες, αν μπορούσες να αλλάξεις καταστάσεις θα τις άλλαζες… αλλά τώρα είσαι εδώ να νοσταλγείς όχι αυτά που ζήσατε αλλά αυτά που δεν ζήσατε. Κι αφιερώνεις ένα δάκρυ για όλα εκείνα τα χρόνια που χάθηκαν, για όλα «εκείνα που δεν ζήσαμε» όπως θα έλεγε κάποιος ποιητικά.
Όμως μέσα σου δεν σταματάς να ελπίζεις ότι μια μέρα η αλήθεια του έρωτα και της αγάπης θα δοξαστεί στο φως της μέρας και στο ημίφως της νύχτας. Θα σταθεί μπροστά στον ήλιο και το φεγγάρι και θα υψώσει το ανάστημα που της πρέπει και της αξίζει. Και τότε, θα πάψεις να δακρύζεις από θλίψη για εκείνα που δε ζήσατε αλλά θα δακρύζεις από χαρά για εκείνα που θα ζήσετε.
Τι κι αν εμφανίζονται μπροστά σου δρόμοι διαφορετικοί για τη δική σου περπατησιά, ξένοι για την πορεία που εσύ επέλεξες… εσύ παραμένεις πιστός σ’ αυτό το ένα, το μοναδικό και αιώνιο βλέμμα. Για σένα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μονάχα αυτός που προστάζει η αγάπη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μονάχα αυτή της καρδιάς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα κρατάς καλά φυλαγμένο το χτυποκάρδι που τα άλλαξε όλα και δεν θα αφήσεις να αντικατασταθεί με οποιοδήποτε άλλο και με οτιδήποτε άλλο συμβατικό που μπορεί να ταιριάζει με το έξω σου όμως δεν ταιριάζει με το μέσα σου. Εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις για σένα, με βάση αυτά που αισθάνεσαι και λαχταράς.
Και κάπου εδώ για να κλείσω κατά κάποιον τρόπο μελωδικά, μεταφέρω τους στίχους από ένα παλιό τραγούδι με τίτλο «Να συμβεί!», που ήρθε ακούσια στη σκέψη καθώς συνέγραφα το παρόν κείμενο. Σε σύνθεση Μιχάλη Χατζηγιάννη, σε στίχους Ελεάνας Βραχάλη και ερμηνεία από την Γλυκερία: «Μέσα μου τόση ερημιά του κόσμου η σιωπή, φτάνεις εσύ ως εδώ μα κάνεις στροφή. Κι όλο μονάχος μιλώ συνήθεια παλιά, λόγια που λείπουν ζητώ και μια αγκαλιά. Μέσα απ’ τ’ ανείπωτα, μέσα απ’ το τίποτα κάτι ζητώ να συμβεί. Κάτι παράλογο, κάτι ανάλογο με ό,τι έχω αισθανθεί. Να συμβεί μια φορά η αγάπη να σμίξει βουνά, να συμβεί μια φορά ένα θαύμα αντί συμφορά. Να συμβεί να σε δω, πιο πολλά θέλω απ’ όσα μπορώ. Να συμβεί να σε δω και απόψε μαζί σου να ζω…».
Η εικόνα που συνοδεύει το άρθρο είναι από πίνακα του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη
