Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η Κρήτη ,ως γνωστόν, έχει πολλές και θλιβερές πρωτιές. Από τα τροχαία, μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, το Νησί παραμένει διαχρονικά εγκλωβισμένο σε προβληματικές νοοτροπίες που όσο κι αν τις καμουφλάρουμε με φολκλόρ τουριστικά βίντεο και σιωπή, εξακολουθούν να αποτελούν χαίνουσα πληγή στα σπλάχνα του.
Θυμίζω ότι το 2023 ήταν μια εκλογική χρονιά. Επί της ουσίας, βουλευτές και υποψήφιοι βουλευτές προετοιμάζονταν από το 2022 ακόμα για τις κάλπες. Επί ένα χρόνο και βάλε δηλαδή. Ακούσατε εσείς όλο αυτό το διάστημα να συζητούνται ουσιαστικά τα παραπάνω; Με ελάχιστες, φωτεινές, εξαιρέσεις ουδείς τόλμησε να τα θέσει στο τραπέζι. Ζητήματα όπως η παράνομη οπλοκατοχή, η παραβατικότητα, οι τραμπουκισμοί των “καπεταναίων”, είτε δεν τέθηκαν καν, είτε δεν συζητήθηκαν με την ένταση που θα έπρεπε, υπό τον φόβο ασφαλώς του πολιτικού κόστους. Ορισμένα πράγματα δεν είναι τυχαία. Η Κρήτη έχει μείνει πίσω και σε αντιλήψεις αλλά εντέλει και σε έργα υποδομών και επειδή η ατολμία των εκπροσώπων της συνιστά εμπόδιο και μάλιστα μεγάλο για πραγματική βελτίωση, σε όλα τα επίπεδα.
Το επόμενο διάστημα θα έρθει προς ψήφιση το περίφημο και πολυσυζητημένο ψηφοδέλτιο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Θεωρητικά το περιεχόμενο του δεν έχει σχέση με όσα ανέφερα μέχρι τώρα. Πρακτικά έχει και μάλιστα μεγάλη. Η ισότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελεί αυτονόητη και εμπεδωμένη συνθήκη στις μικροκοινωνίες της Κρήτης. Το αντίθετο: Ο κανόνας είναι ο σεξισμός και η ομοφοβία. Και επειδή εκεί που είναι ο κανόνας είναι και τα ψηφαλάκια, πολλοί αν όχι οι περισσότεροι τοπικοί βουλευτές έχουν γίνει εξπέρ στο να κρύβουν το κεφάλι στην άμμο όταν έρχονται στην επιφάνεια τέτοια θέματα. Ή χειρότερα, στο να καλύπτουν τους φορείς αυτών των προβληματικών, ενίοτε και εγκληματικών συμπεριφορών.
Και τώρα προέκυψε ένα νομοσχέδιο που δυσαρεστεί μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, όπως δείχνουν οι μετρήσεις. Μοιάζει ουτοπικό να ελπίζεις ότι κάποιος ότι θα ξεφύγει από την ασφαλή μανιέρα της κολακείας του εκλογικού σώματος, ειδικά σε αυτήν την συγκυρία. Ταυτόχρονα όμως μοιάζει και με ευκαιρία.
Οι επικεφαλής των τριών πρώτων κομμάτων παρά τους δημόσιους καυγάδες και τις παλλινωδίες περί κομματικής πειθαρχίας, στηρίζουν επί της αρχής το νομοσχέδιο. Και είναι και οι τρεις Κρητικοί.
Υπάρχει ένας συμβολισμός σε αυτό: Η Κρήτη των γυναικοκτονιών, της βίας, της ανομίας, των πυροβολισμών, της κατσούνας και του κουτσαβακισμού, συγχρονίζεται (με απροθυμία αλλά συγχρονίζεται) στο πιο υψηλό πολιτικό επίπεδο για να οδηγήσει τη χώρα ένα βήμα πιο μπροστά.
Θα συγχρονιστούν άραγε και οι βουλευτές της; Ή θα συνεχίσουν να θεωρούν ότι -η άποψη και κυρίως- η ψήφος των ψευτοπαλικαράδων με τα ανοιχτά μαύρα πουκάμισα και τα κλειστά, κατάμαυρα μυαλά μετρά περισσότερο από τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Υ.Γ.: Εκείνοι που διαφωνούν πραγματικά με το νομοσχέδιο ή έχουν δεύτερες σκέψεις και αντιρρήσεις επί της ουσίας, ανήκουν σε διαφορετική κατηγορία ασφαλώς και τους εξαιρώ από όσα ανέφερα πριν. Διατηρώ όμως αμφιβολίες και το πόσοι είναι αυτοί στα αλήθεια και πόσοι απλώς θα “κρυφτούν” πίσω από την “συνείδησή” τους και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να το σκεφτούν , αφού τους αρκεί που ξέρουν τι θέλουν οι “πελάτες’ τους.