“Ο γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”,η γνωστή φράση του Αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς τους Ρωμαίους, έχει μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο του ελληνικού λαού σαν “ο νεκρός έχει δίκιο” ή κάτι παρόμοιο.
Ότι δηλαδή όποιος πεθάνει αυτομάτως δεν έχει πια αμαρτίες ή έστω δεν είναι σωστό εκείνοι που έμειναν πίσω να τον κρίνουν για το όσα έκανε όσο ήταν ζωντανός.
Οι θεολόγοι φυσικά έχουν άλλη άποψη για την φράση,δε θα γινόταν και διαφορετικά αν όποιος πέθαινε “καθάριζε” από τις αμαρτίες του, θα ανατρέπονταν όλο το “concept” περί Κολάσεως, Παραδείσου και Μετά Θάνατον Ζωής…
Τέλος πάντων αυτά είναι θεολογικά ζητήματα και δεν είναι δικό μας θέμα να τα αναλύσουμε.
Ό,τι και να ήθελε να πει ο Απόστολος Παύλος,για τον ελληνικό λαό δεν είναι ηθικό να κρίνουμε άσχημα κάποιον που έχει πεθάνει.Ειδικά δε αν έχει φύγει πρόσφατα.
Για το μέσο Ρωμιό το να στήνεις στον τοίχο κάποιον που δε ζει πια,είναι σαν να του στερείς τη δυνατότητα να σου απαντήσει, κάτι που θεωρείται τουλάχιστον μικροπρέπεια.
Γιώργος Τράγκας
Προφανώς το εγχώριο σύστημα επικοινωνίας δεν βλέπει τα πράγματα με την ίδια ευαισθησία.
Ενώ λοιπόν είχαμε συνηθίσει εδώ και μερικά χρόνια να δολοφονούνται επικοινωνιακά χαρακτήρες και προσωπικότητες ζωντανών ανθρώπων, για πρώτη φορά είδαμε να γίνεται κάτι τέτοιο και για κάποιον που έχει μόλις πεθάνει!
Ο Γιώργος Τράγκας υπήρξε για δεκαετίες κεντρικός δημοσιογράφος,εκδότης,τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παρουσιαστής (ειδικά στο τελευταίο ήταν από τους καλύτερους της Ελλάδας).
Όσο ζούσε για κάποιο απροσδιόριστο λόγο,κανείς δεν τόλμησε να του επιτεθεί.
Ούτε πολιτικοί,ούτε πολύ περισσότερο άλλοι δημοσιογράφοι.
Ξαφνικά ο άνθρωπος φεύγει και γίνεται το… “έλα να δεις”.
Μόνο αυτοί που λένε τον καιρό δεν έχουν βγει (ακόμη) να σχολιάσουν, το πώς έκανε την περιουσία του ο εκλιπών.
Μιλούν για ακάλυπτα δάνεια,εκβιασμούς,διαφθορά και άλλες πρακτικές ,που εν πάση περιπτώσει υπήρξαν για δεκαετίες μια καθημερινότητα στο τρίγωνο της διαπλοκής: Media-Πολιτικής-Τραπεζών.
Δεν προσπαθούμε να κάνουμε την αγιογραφία του Γιώργου Τράγκα,ούτε και είναι αυτό το θέμα μας.Το θέμα είναι ότι έχουμε μπει εδώ και χρόνια σε μια εποχής σκληρής διαπόμπευσης ανθρώπων.Από απλούς ανθρώπους μέχρι VIPs,ζωντανούς αλλά τώρα πια και νεκρούς.
Δώστε σόου στο λαό
Όμως όσο και αν πεινάει ο πολύς κόσμος και έχει ανάγκη από show και ανθρωποθυσίες για ξεχάσει τα προβλήματα του,δεν παύει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου να νιώθει αποστροφή όταν βλέπει να διασύρεται κάποιος που μόλις έχει φύγει από τη ζωή.
Οι Ρωμιοί (και όχι μόνο αυτοί) έχουν ένα σεβασμό προς εκείνους που έφυγαν για τον Άλλο Κόσμο.Ειδικά όταν αυτοί κρίνονται από άτομα που δε μοιάζουν να είναι ακριβώς αμέμπτου ηθικής.Γιατί όπως είπαμε και στην αρχή: “Ο γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”.
Με όποια σημασία και να δώσουμε στην φράση αυτή.
Θεολογική ή ρωμέικη.
Η ζωή του πια ίσως να είναι ζήτημα των ιστορικών του μέλλοντος,σίγουρα όχι των τηλεπαραθύρων.
[Φωτό: Το σόου,γιατί σόου έκανε ο συγχωρεμένος,μάλλον δεν άρεσε σε όλους.]