Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι φράση τον τελευταίο καιρό , που να έχει κάνει τόσο γκελ, όσο το «επικαλούμαι το δικαίωμα στη σιωπή»! Το οξύμωρο είναι βέβαια ότι ειπώθηκε σε μία αίθουσα της Βουλής, που όχι μόνο δεν υπήρξε σιωπή , εκατέρωθεν, αλλά κι εκείνος , που την επικαλέστηκε , δεν σταμάτησε να μιλάει επί 8 ώρες!
Ο μάρτυς, αν και πήγε με την λογική να μην μιλήσει, τελικά είπε περισσότερα από ό,τι ήθελαν οι συνήγοροί του, που τον δασκάλεψαν να επικαλεστεί το δικαίωμα του να μην μιλήσει! Για τους βουλευτές δεν έχω πολλά να πω, τούτοι δεν ξέρουν τι θα πει…σιωπή, δεν γνωρίζουν- ή έτσι εμφανίζονται- βασικά δικονομικά χαρακτηριστικά, δεν δείχνουν κανένα σεβασμό σε μάρτυρες και εν δυνάμει κατηγορουμένους. Όσο προκαλούσε ο μάρτυρας με ορισμένες ειρωνικές απαντήσεις άλλο τόσο εκείνοι ήταν ιταμοί και κάκιστοι. Έδειχνε να τους ενδιαφέρει λιγότερο η αλήθεια, σκοπός τους μόνο η δημοσιότητα, η δημιουργία εντυπώσεων και η συλλογή ψήφων. Περισσότερο… ιεροεξεταστές, που ετοιμάζουν τους αιρετικούς για την πυρά, μοιάζουν ορισμένοι εκ των βουλευτών εάν κρίνουμε από την έλλειψη σεβασμού προς τον κάθε άνθρωπο, που έχουν απέναντί τους, παρά μετέχοντες σε μια επιτροπή που ερευνά τα πραγματικά περιστατικά. Υπάρχουν ασφαλώς κι εξαιρέσεις που τιμούν τον κανόνα μόνο που αυτό γίνεται ανάλογα το κομματικό πρόσωπο που έχουν απέναντί τους.
Σε μια χώρα όμως ,που κανένας δεν κρατάει το στόμα του κλειστό, για οποιοδήποτε λόγο , ήταν απολύτως φυσιολογικό η επίκληση στη…σιωπή να κάνει τέτοιο θόρυβο! Σε μια χώρα που πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες, άνθρωποι της πλατείας και του διαδικτυακού καφενείου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μιλούν ακατάπαυστα, να φλυαρούν και να κουράζουν για πράγματα που συνήθως δεν γνωρίζουν κιόλας, είναι λογικό να …«ακούγεται» παράλογη η σιωπή.
Σε μια χώρα που οι πάντες έχουν άποψη για όλα, που ξέρουν τι παίζει για τον καιρό και το κλίμα, τους σεισμούς, που υποπτεύονται τι συμβαίνει με τα εμβόλια, τις κομπίνες στον ΟΠΕΚΕΠΕ, που έχουν πάρει χαμπάρι τι κρύβεται πίσω από κάθε οικονομική ή πολιτική απόφαση και ποιος έκανε τον Πιερρακάκη πρόεδρο του Eurogroup , ποιος έχει βρει το φάρμακο για τον καρκίνο αλλά το κρύβει, που γνωρίζουν καλύτερα από τους προπονητές για το πώς να στήσουν μια ομάδα η σιωπή μοιάζει παράταιρη και τελείως εξωπραγματική.
Δεν είναι επίσης τυχαίο στον τόπο τούτο πως εκείνοι , οι ελάχιστοι που σιώπησαν πραγματικά αν και έπρεπε να είχαν πει μια κουβέντα παραπάνω- πληρώνονταν μάλιστα γι αυτό- βγήκαν πραγματικά κερδισμένοι. Με πιο γνωστή την περίπτωση ενός πρώην πρωθυπουργού που έμεινε άλαλος και άφωνος επί πολλά έτη και τελικά του βγήκε σε καλό όχι μόνο γιατί τον νόμισαν…σοφό, αλλά και διότι δεν του χρέωσαν ούτε τη χρεοκοπία ούτε το έρεβος που ζήσαμε εξαιτίας του.
Και όμως: «Η σιωπή δεν κάνει λάθη». Το ξέρουν αυτό οι σοβαροί άνθρωποι, το γνωρίζουν και οι νομικοί, γι αυτό κι επιλέγουν συχνά αυτή τη λογική. Αρέσει δεν αρέσει είναι μια πειστική εκδοχή. Και θα ήταν ακόμη πιο παραγωγική σε μια χώρα πιο σοβαρή, πιο υπεύθυνη. Στα σωστά και τα λάθη της. Στα καλά και τα κακά της. Καλό είναι να σιωπήσουμε όλοι μας, να σιωπούμε όταν αυτό απαιτείται. Άσε που έτσι καλύπτεις κι άλλες αδυναμίες , στο κάτω κάτω αποφεύγεις να δείξεις ποιος πραγματικά είσαι. Και δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις την Αμερική, το είχε πρωτοσκεφτεί ο Λίνκολν: «Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία.»