Αρκούσε ένα ρεπορτάζ του BBC περί δήθεν καταπιεσμένης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, για να κάνει τη χώρα άνω-κάτω.
Έχουμε πάντοτε ένα υπερβολικό άγχος για το τι λένε για εμάς τα ξένα μέσα.
Σε κάθε εγχώριο θέμα που έχει έστω ένα ψιχίο διεθνούς ενδιαφέροντος, αφιερώνουμε μπόλικο χώρο και χρόνο ασχολούμενοι με το τι είπαν και τι έγραψαν σχετικά τα ξένα Μ.Μ.Ε.
Πολλές φορές, μάλιστα, μας ενδιαφέρει περισσότερο ο απόηχος που θα φτάσει στα ξένα Μ.Μ.Ε. και η εικόνα που αναμεταδίδουν αυτά για εμάς, από το ίδιο το θέμα το οποίο έδωσε την αφορμή γι’ αυτή τη φασαρία.
Νιώθουμε σαν τους επαρχιώτες, που αίφνης βρεθήκαμε στο επίκεντρο της πρωτευουσιάνικης πασαρέλας και ασχολούνται οι άλλοι μαζί μας, έστω και περιστασιακά.
Ανασφαλείς, υπάρχουμε μέσα απ’ τα μάτια των άλλων. Άλλωστε η κρατική μας οντότητα κι η εθνική μας συνείδηση στηρίχθηκαν στον ετεροπροσδιορισμό· προσπαθήσαμε να γίνουμε αυτό που ήθελαν οι άλλοι για εμάς.
Όποια χαρακτηριστικά μας δεν ταίριαζαν στο δυτικό σακάκι, το φοδραρισμένο με μπόλικη αρχαιολατρία, τα απαρνηθήκαμε ακρωτηριάζοντας το είναι μας.
Αν είχαμε εξοικειωθεί με την προέλευση, τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας, που σμιλεύτηκε στο διάβα των αιώνων και μπολιάστηκε από πάμπολλες κουλτούρες και λαούς, θα είχαμε την αυτοπεποίθηση να γράψουμε στα ψιλά τα ρεπορτάζ των ξένων Μ.Μ.Ε. και να πορευόμαστε ακομπλεξάριστοι κι αυτόφωτοι.
Προτιμάμε, όμως, την ψευδαίσθηση που μας καλλιεργήθηκε· της απευθείας κι «άσπιλης» καταγωγής μας από τον Κλασικό Αιώνα, κι ας μην ταυτίζεται με αυτό που βλέπουμε και νιώθουμε πως είμαστε στ’ αλήθεια.
Κι έτσι, απαξιώνουμε μονάχοι μας το υπέροχο εγώ μας, το γεμάτο μυριστικά της Δύσης και της Ανατολής, που μας έφερε όρθιους ως τα σήμερα και μας έκαμε κατά καιρούς ν’ ανθίζουμε και να μοσκοβολούμε.
Κι ασχολούμαστε με την κάθε σαχλαμάρα που θα πουν οι ξένοι για εμάς, σαν να ξέρουνε αυτοί καλύτερα ποιοι είμαστε και προς τα πού πρέπει να πάμε.
Άλλωστε τους έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα από καιρό.