«Θεωρώ ευλογία που ήμουν συμβατός για να σώσω το παιδί μου», δήλωσε ο πατέρας της 23χρονης Ελένης που έδωσε ζωή στην κόρη του, προχωρώντας στην πρώτη μεταμόσχευση ήπατος στη χώρα μας από ζώντα δότη.
Ο κ. Σπύρος Αϊλαμάκης, μίλησε στην Τηλεόραση CRETA και την εκπομπή Live με την Αντιγόνη, με την Αντιγόνη Ανδρεάκη, για το μεγαλείο ψυχής του και για το γεγονός ότι κατάφερε να σώσει τη ζωή του παιδιού του. Η 23χρονη πήρε σήμερα Παρασκευή 12 Ιανουαρίου εξιτήριο από το Λαϊκό Νοσοκομείο, επιθυμώντας να επιστρέψει σπίτι της χωρίς άγχος και ανησυχία, όπως χαρακτηριστικά είπε ο πατέρας της.
«Θεωρώ ευλογία που ήμουν συμβατός για να σώσω το παιδί μου και τυχερός που βρέθηκα σε αυτούς τους γιατρούς. Νιώθω πολύ υπερήφανος σαν γονέας. Κάθε σωστός γονέας θα έκανε αυτό που έκανα εγώ. Νιώθω ακόμη περισσότερο περηφάνια που το παιδί μου είναι καλύτερα», ανέφερε ο πατέρας της 23χρονης.
Η θεία της 23χρονης, Ελένη Αϊλαμάκη, μίλησε για την περιπέτεια υγείας της 23χρονης ανιψιά της, από την ημέρα που διαγνώστηκε με καρκίνο στο συκώτι, μέχρι τις εξετάσεις στις οποίες υπεβλήθη αλλά και στην δύσκολη εκείνη στιγμή, που οι γιατροί της ανακοίνωσαν πως για να σωθεί, πρέπει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση.
Μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της, η κ. Αϊλαμάκη, μίλησε για τις γρήγορες διαδικασίες που έγιναν, προκειμένου να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος για τη ζωή της 23χρονης.
«Σε πολύ γρήγορους χρόνους υπεβλήθη σε εξετάσεις και ακολούθως στην μεταμόσχευση στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Κατάλληλος δότης κρίθηκε ο πατέρας ο οποίος πραγματικά έχει μεγαλείο γονέα πολύ υψηλό. Στις 2 Ιανουαρίου έγινε η μεταμόσχευση και χτύπησε η καμπάνα ζωής», ανέφερε χαρακτηριστικά. Η επέμβαση διήρκησε 10 ολόκληρες ώρες και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
«Η Ελένη μας εμψύχωνε. Η Ελένη είναι η ίδια η ζωή», συμπλήρωσε η θεία της 23χρονης.
Η πρώτη μεταμόσχευση ήπατος από ζώντα δότη στην Ελλάδα
Η επέμβαση πραγματοποιήθηκε στο Λαϊκό Νοσοκομείο με τη συμβολή του καθηγητή Χειρουργικής Ντίτερ Μπρέερινγ και τη συνδρομή μιας μεγάλης ομάδας. Μαέστρος ο δρ Σωτηρόπουλος, ο οποίος μιλώντας στην «Καθημερινή» εκφράζει την ελπίδα ότι η εξέλιξη αυτή θα ανοίξει τον δρόμο για περισσότερες μεταμοσχεύσεις αυτού του είδους στην Ελλάδα.
«Επιτέλους…»
Βρισκόμαστε στο ιατρείο του, από το παράθυρο διακρίνεται ο Λυκαβηττός, η μέρα είναι ηλιόλουστη. Διερωτώμαι γιατί έγινε τώρα στην Ελλάδα αυτή η επέμβαση: «Επιτέλους έγινε αυτή η επέμβαση, γιατί η πρώτη φορά που έγινε μεταμόσχευση ήπατος από ζώντα δότη ήταν πριν από 35 χρόνια».
Θυμίζει ότι η μέθοδος αυτή βρήκε μεγάλη εφαρμογή «όταν ξεκίνησε από τον αείμνηστο καθηγητή μου, Κρίστοφ Μπρολς, που ήταν διευθυντής στο Σικάγο και έκανε τις πρώτες μεταμοσχεύσεις σε παιδιατρικούς λήπτες». Ξεκίνησε –όπως λέει- παίρνοντας τον μικρό λοβό του ήπατος από τη μητέρα, τον πατέρα και δίνοντάς το στο παιδί. Και –τότε– αυτός ήταν ένας τρόπος για να μπορέσεις να δώσεις μοσχεύματα στα παιδάκια που το είχαν ανάγκη. Αυτό έγινε για πρώτη φορά το 1989.
«Το πρόβλημα ήταν ότι για αυτά τα παιδιά δεν έβρισκες αποβιώσαντες δότες. Δηλαδή, έπρεπε να βρεις ένα παιδάκι αντίστοιχης ηλικίας, εγκεφαλικά νεκρό σε μια ΜΕΘ, να πάρεις το μόσχευμα… Οπότε, αυτά τα μικρά παιδιά πέθαιναν. Και έτσι, είχε ξεκινήσει η ιστορία του να μάθεις να χωρίζεις το συκώτι και αυτό βασίζεται στην ιδιαίτερη ανατομία του. Το ήπαρ ξέρουμε πλέον ότι έχει δύο αυτόνομους λοβούς, ένα δεξιό και έναν αριστερό. Και ο κάθε λοβός έχει τέσσερα αυτόνομα τμήματα, δηλαδή έχουν ουσιαστικά οκτώ τμήματα».
Η φωνή του καθηγητή Σωτηρόπουλου, ενός ανθρώπου που ενώ είχε μία λαμπρή καριέρα στη Γερμανία, επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 2011, στα χρόνια του καλπάζοντος brain drain, παραμένει σταθερή και ήρεμη ενώ αφηγείται το πώς φτάσαμε στην πρώτη μεταμόσχευση ήπατος από ζώντα δότη: «Για να το καταλάβει ο μέσος αναγνώστης, έχουμε διφυή όργανα όπως είναι οι νεφροί. Εκεί είναι ξεκάθαρα, έχουμε ένα δεξιό νεφρό και ένα αριστερό νεφρό. Οπότε όταν μιλάμε για μεταμόσχευση από ζώντα δότη, παίρνεις για παράδειγμα τον δεξιό νεφρό του δότη και το βάζεις στον λήπτη. Το συκώτι είναι ένα μεγάλο όργανο, το μεγαλύτερο όργανο της κοιλιακής χώρας. Είναι ένα όργανο το οποίο μέχρι τη δεκαετία του 1980, ουσιαστικά δεν το ακουμπούσαμε».
«Σιγά σιγά μελετήσαμε την ανατομία και είδαμε αυτή την ιδιαιτερότητα. Παίρνουμε πλέον το συκώτι και μπορούμε να το χωρίσουμε στη μέση και ουσιαστικά από ένα συκώτι να δημιουργήσουμε δύο. Ενα δεξιό και ένα αριστερό. Αυτό είναι που κάναμε στην κοπέλα, δηλαδή χωρίσαμε το συκώτι σε δύο κομμάτια, και τον δεξιό λοβό, το δεξιό συκώτι δηλαδή του πατέρα το πήραμε και το εμφυτεύσαμε στην κοπέλα και ο πατέρας έμεινε με τον αριστερό», προσθέτει.
«Θα χάναμε το παιχνίδι…»
Η νεαρή γυναίκα από την Κρήτη είχε ένα νεανικό, πρωτογενή καρκίνο ήπατος. Πριν από περίπου ένα χρόνο έγινε η διάγνωση. Πριν από μερικούς μήνες, ο δρ Σωτηρόπουλος χειρούργησε την 23χρονη. «Τη χειρουργώ πριν το καλοκαίρι και ήταν όντως ένας νεανικός καρκίνος. Πήγε πάρα πολύ καλά, εξαιρετικά. Της είχα αφαιρέσει τον αριστερό λοβό τότε». Για αυτόν τον καρκίνο δεν υπάρχει χημειοθεραπεία, οπότε στον επανέλεγχο κατέστη σαφές ότι είχε επιστρέψει σε μια θέση στο συκώτι που είχε μείνει. Ακολούθησε σειρά συζητήσεων και προκρίθηκε η ιδέα της μεταμόσχευσης «γιατί αφαιρείς ολόκληρο το συκώτι και μειώνεις την πιθανότητα σε κάποιο άλλο σημείο να επιστρέψει ο καρκίνος».
Τα περιθώρια της 23χρονης δεν ήταν μεγάλα, άρα δεν υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου. «Αν περιμέναμε, θα χάναμε το παιχνίδι, θα φούντωνε ο καρκίνος», λέει ο καθηγητής και συμπληρώνει: «Θέλαμε να γίνει σύντομα, σε ένα τρίμηνο».
Έχοντας όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, γνώριζαν ότι ο καρκίνος δεν είχε προχωρήσει αλλού «οπότε για να επισπεύσουμε τη διαδικασία, η ιδανικότερη λύση που σκεφτήκαμε ήταν αυτή η μεταμόσχευση από ζώντα δότη. Και έτυχε η κοπελίτσα να είναι νέα και να έχει και γονείς σε καλή ηλικία. Μιλήσαμε και με τους δυο γονείς. Προχωρήσαμε με τον πατέρα ως πιο κατάλληλο προς τα σωματομετρικά, τις εξετάσεις, τις βιοχημικές του ήπατος. Και προχωρήσαμε με βάση το πρωτόκολλο που υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις».
Ήταν τυχεροί διότι ο 50χρονος πατέρας έχαιρε υγείας. Η εμπειρία του δρος Σωτηρόπουλου δείχνει ότι «τρεις στους δέκα θα αποκλειστούν γιατί θα ανακαλύψουμε προβλήματα υγείας που έχουν και δεν τα ξέρουν».
Το γεγονός ότι ήταν η παρθενική μεταμόσχευση αυτής της μορφής στην Ελλάδα, ανέβαζε τον πήχη ψηλά. Ο χειρουργός, έχοντας αναγνωρίσει όλες τις δυσκολίες, μίλησε με τους γονείς, οι οποίοι γνώριζαν τι κίνδυνο διατρέχει η κόρη τους.
Ο δρ Σωτηρόπουλος, βεβαίως, είχε μεγάλη εμπειρία, καθώς επί 12 χρόνια εργάστηκε στο πλέον εξειδικευμένο κέντρο στη Γερμανία για αυτή την επέμβαση, δίπλα στον «πατέρα της μεταμόσχευσης από ζώντα δότη», τον Κρίστοφ Μπρολς, που ξεκίνησε αυτή τη διαδικασία στο Σικάγο.
«Στην Ελλάδα δεν το είχαμε κάνει», λέει και αφηγείται ότι όταν επέστρεψε πριν από 12 χρόνια δεν υπήρχε πρόγραμμα μεταμόσχευσης ήπατος. «Οπότε μας πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα, γύρω στα 8 χρόνια, για να ξεκινήσουμε να κάνουμε μεταμόσχευση ήπατος. Και όχι από ζώντα, την κλασική μέθοδο, από αποβιώσαντα. Εγώ το είχα βέβαια πάντοτε στο μυαλό μου, αλλά δεν είχε βρεθεί κάτι κατάλληλο».
Σημειώνει ότι είχαν φτάσει κοντά στην εν λόγω επέμβαση, λίγο πριν την έκρηξη του κορωνοϊού, τον χειμώνα του 2020: υπήρχε ένα ζευγάρι που θα έδινε η σύζυγος στον σύζυγο, ο οποίος είχε ηπατική κίρρωση. Δεν έγινε ποτέ. «Τότε ήμασταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, κλείνανε τα δωμάτια κλινικών, οι ΜΕΘ ήταν επιβαρυμένες και δεν μπορούσα να θέσω σε κίνδυνο έναν δότη να μου κολλήσει κορωνοϊό και τότε δεν υπήρχαν και αντιικά φάρμακα, δεν υπήρχαν εμβόλια».
Για να προχωρήσει όλη η διαδικασία, πρέπει να ωριμάσει και το πρόγραμμα, «να έχεις λύσει τα θέματά σου με την κλασική μεταμόσχευση, να έχει εκπαιδευτεί όλη η ομάδα».
«Το πιο δύσκολο χειρουργείο της καριέρας μου…»
Το χειρουργείο είχε διάρκεια 10 ωρών και ο δρ Σωτηρόπουλος παραδέχεται ότι είναι το πιο δύσκολο που έχει πραγματοποιήσει.
Μιλώντας στους γονείς, υποσχέθηκε ότι θα φέρει για να τον βοηθήσει τον καλύτερο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο, τον Γερμανό καθηγητή Ντίτερ Μπρέερινγ.
