Η ισοπαλία με τον Άρη θα ήταν καλό αποτέλεσμα για τον ΟΦΗ αν την έπαιρνε όπως την πήρε χτες ο αντίπαλός του: δηλαδή χωρίς τελική και με πέναλτι-δώρο στο 90’. Αυτού του τύπου οι ισοπαλίες είναι στην πραγματικότητα ήττες και μια ομάδα υψηλών απαιτήσεων ως τέτοιες πρέπει να τις βλέπει και να τις αποτιμά.
Είναι προφανές ότι αν ο ΟΦΗ χτες κρατούσε τη νίκη θα κρατούσε σε απόσταση και τον Άρη αλλά και όποιον άλλον αισθάνεται ότι μπορεί να του κλέψει τη θέση στην εξάδα, τον Αστέρα Τρίπολης ας πούμε, ο οποίος στην ίδια αγωνιστική κέρδισε στο 90’ ό,τι έχασε στο ίδιο λεπτό ο ΟΦΗ. Για δεύτερη φορά μάλιστα από τον ίδιο αντίπαλο και τον ίδιο παίκτη: τον Ιτούρμπε.
Τις προάλλες στο ματς κυπέλλου σκόραρε, χτες πήρε το πέναλτι πιάνοντας κορόιδο τον Μπαλογιάννη που πήγε να τον μαρκάρει σαν να μην υπήρχε αύριο. Ήταν η κακή στιγμή ενός καλού μπακ, αλλά ήταν και κάτι παραπάνω: η κακή διαχείριση του β’ ημιχρόνου από πλευράς ΟΦΗ, στην οποία αναφέρθηκε μετά τη λήξη και ο προπονητής του. Κάτι σαν αυτοκριτική πριν την κριτική.
Ο Νιόπλιας πιστώνεται ένα εξαιρετικό α’ ημίχρονο, όπου όλα έγιναν όπως επέβαλε η περίσταση, και χρεώνεται ένα αναιμικό β’, όπου έγιναν τα μισά απ’ όσα έπρεπε να γίνουν – κυρίως σε ό,τι αφορά τον έλεγχο του ρυθμού και την κατοχή μπάλας.
Ο ΟΦΗ έδωσε χώρο και χρόνο στον Άρη να ψάξει τις επιλογές του στην επίθεση ποντάροντας στην πιθανότητα λάθους μιας σχεδόν αλάνθαστης αμυντικής γραμμής. Όταν ο αντίπαλος έχει μονίμως τη μπάλα, ακόμα κι αν δεν απειλεί άμεσα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του (ενός, μπορεί και μοναδικού) λάθους. Αν δεν το έκανε ο Μπαλογιάννης ίσως το έκανε κάποιος άλλος – ο Άρης έχει παίκτες που με την ατομική τους ποιότητα μπορούν να το προκαλέσουν.
Ο ΟΦΗ έπαιξε παθητική άμυνα στο β’ ημίχρονο και αυτό ούτε τον κολακεύει ούτε του αξίζει – είναι πολύ καλύτερος απ’ αυτό. Κι αν η ενεργητική άμυνα με τον Ολυμπιακό είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου, με τον χτεσινό Άρη δεν φαινόταν τέτοια. Το πιθανότερο είναι να έφερνε το δεύτερο γκολ που θα κλείδωνε τη νίκη-εξάποντο. Πολύ περισσότερο αν οι αλλαγές γίνονταν νωρίτερα και δεν ήταν ο τίμιος Φαν Ντάινεν με τον συμπαθή Καμάου.