Αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότεροι έχει συμβεί να πιάσουμε τον εαυτό μας να σιγοτραγουδάει και να ψελλίζει τους στίχους ενός συγκεκριμένου τραγουδιού. Δεν είναι ότι απλά μας έκανε εντύπωση, αλλά κατάφερε να ταυτιστούμε μαζί του ή να ταυτιστεί μαζί μας, να αφεθούμε να ταξιδέψουμε στη μουσική του και να γίνει ένα με τη διάθεση μας ή άλλοτε να διαμορφώσει τη διάθεση μας.
Αυτό μπορεί να συμβεί σε διάφορες στιγμές ή περιόδους. Κατά την οδήγηση και σε κάποια μικρή ή μεγάλη διαδρομή με το αυτοκίνητο, κατά τις ώρες της μεγάλης μας χαράς και ευτυχίας ή ως αποκούμπι στα βιώματα της απέραντης θλίψης και στεναχώριας, όπως βέβαια και ως συντρόφεμα στο αντάμωμα με την αγάπη και τον έρωτα ή τις δύσκολες καταστάσεις ενός χωρισμού ή αποχωρισμού.
Δημιουργείται βρε παιδί μου μια περίεργη και ιδιαίτερη σύνδεση κι ένα συναισθηματικό δέσιμο, που λέμε «να αυτό το τραγούδι γράφτηκε για μένα». Οι στίχοι του, η μουσική του καταφέρνουν και εισέρχονται στο βαθύ μέσα μας, δημιουργώντας μια συνθήκη διαφορετική που όμοια της δεν συναντάς εύκολα. Είναι σαν να ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί η ψυχή και εκείνη τη στιγμή βρίσκει ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα και ξεπροβάλλει το κάθε συναίσθημα. Πότε φορώντας τα γιορτινά του και πότε την πένθιμη ενδυμασία.
Έτσι φτάνουμε σε σημείο όλοι να έχουμε το αγαπημένο μας τραγούδι, χωρίς διακρίσεις εργασιακής, κοινωνικής ή όποιας άλλης θέσης. Από τον απλό λαό, μέχρι τα υψηλά «πατώματα». Εδώ, μέχρι και ο μεγαλύτερος πολιτικός ηγέτης που πέρασε από τη χώρα, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου ξεχώρισε και χόρεψε πολλάκις το «Αυτός ο άνθρωπος αυτός», με ερμηνεύτρια τη Ρίτα Σακελαρίου.
Όπως συμβαίνει, άλλοι θα βρουν την αλήθεια τους σε κάποιο λαϊκό μουσικό κομμάτι και άλλοι σε έντεχνο, ροκ ή ποπ. Αυτό έχει να κάνει με τις προτιμήσεις, την περίσταση, την ιδιοσυγκρασία και τη ψυχοσύνθεση του καθενός. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε «μουσικές» αποκλίσεις που βωμολοχούν και χυδαιολογούν, ακολουθώντας έναν άγαρμπο ρυθμό.
Το κάθε τραγούδι εμπεριέχει τη δική του ομορφιά και καλαισθησία και ταυτόχρονα διακρίνεται για την παντοδυναμία του ώστε να διεγείρει το συναισθηματικό μας κόσμο. Και είναι μια πραγματικότητα, όπου κάποιος μπορεί να συγκινηθεί και να κλάψει κιόλας στο άκουσμα ενός τραγουδιού και κάποιος άλλος να ενθουσιαστεί και να βρει τη διασκέδαση του.
Ακόμα, το τραγούδι έχει τη δυνατότητα ή μάλλον την ικανότητα να φέρνει στο μυαλό μνήμες και να δημιουργεί μνήμες. Ακούσια γίνεται το κομμάτι εκείνο που πάει χέρι χέρι με οποιοδήποτε μεγάλο γεγονός της ζωής μας και με τη μελωδία του είτε μας ξυπνάει το παρελθόν είτε μας δίνει κουράγιο για το μέλλον, γεννώντας προσδοκίες.
Προσωπικά, η δική μου επιλογή αφορά δύο μουσικά κομμάτια που με εμπνέουν και ταυτίζομαι μαζί τους, γιατί μπορούν και με συνεπαίρνουν. Το πρώτο είναι το τραγούδι με τίτλο «Αυτό που αγαπάς», με ερμηνευτές τον Πάνο Κατσιμίχα και τον Γιώργο Σαμπάνη και το δεύτερο είναι το τραγούδι με τίτλο « Θα σ’ αγαπώ», με ερμηνεύτρια τη σπουδαία Δήμητρα Γαλάνη.
Το τραγούδι λοιπόν, με τους στίχους και τη μουσική του ως σύνολο είναι από τα λιγοστά που μπορούν να μας συνοδεύσουν σε λύπες και χαρές αλλά και να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια διαφορετικά πέρα από τη καθημερινότητα και πέρα από τα τυπικά όρια του καθωσπρεπισμού, σε μονοπάτια που προτάσσεται και προτείνεται το μοναδικό αντάμωμα με την ίδια τη ψυχή.